angel o kadar güzel yazmışsın ki içim ürperdi
aklıma bir öykü geldi. ingiliz kraliyet sarayında bahçenin ücra köşelerinden birinde yıllardır bir nöbetçi asker beklermiş ama kimse neden o noktada durup neyin nöbetinin tutulduğunu bilmezmiş.açıkçası bu durum kimseyi rahatsız etmediğinden kimse öğrenmek de istemezmiş.derken bir gün biri bunu fark etmiş.ve araştırmaya başlamış.yüzyıllık geriye dönüşlerde bile neden o askerin orda durduğunu öğrenenememiş.derken eski yazmalardan birinde keşfetmiş ki yüzyıllar önce o noktada dünyanın hiçbir köşesinde olmayan bir gül türü varmış.çok ender bulunduğu için o dönemde başına bir asker dikilmiş.tabi daha sonra ortada ne gül kalmış ne bahçe ama askerin orda durma nedeni sorgulanmadan yüzyıl boyu o noktada askerler bilmediği bişiin nöbetini tutmaya devam etmişler.
bazen o cam kırıklarıyla karşılaştığımda aklıma hep bu öykü geliyor.acaba bunca yıl boşuna mı korumuşum bana yararı olduğunu sanıp daha önce kırılsalardı şimdi her şey daha mı farklı olurdu diye.ama her şeye rağmen önce ben diyebilmek o kadar güzel ki
