[akik]

ben bundan bahsettiğini biraz önce gördüm, ama hangi başlıkta gördüm hatırlamıyorum. kurtulup kurtulmadığını sormuştum ama galiba bu başlıkta sormam gerekiyormuş:)
bende sanıyorum yaklaşık 10 yıldır var. saçlarımı koparıyorum. çocukken çok kıvırcık saçlarım vardı, ilk olarak kesildikten sonra düzleşti. sonra orta sona doğru tekrar dalgalanmaya başladı. ben de bulduğum kıvırcık telleri koparmaya başladım. niye bunları bilmiyorum, çünkü saçlarımın dalgalı olmasını seviyorum, hatta belki hoşuma giden tek yerim saçlarım:) (sonra gittikçe düzden tekrar tamamen dalgalı saçlarım oldu.) önceleri çok nadiren koparıyordum. sadece çok kıvırcık olanları. gittikçe artmaya başladı, ama hep aynı yerden koparıyordum, zamanla o kısım, bozuk para kadar bir daire düşünün, açıldı. saçlarımla örtüyordum, bir gün babam farketti, döküldü filan diye geçiştirdim, sonra tabi dikkat çekince ailem ikidi bir kontrol etmeye başladı, annem yerde her saç bulduğunda kızıyordu vs. sonra beni psikoloğa götürdüler. pek hazetmiyordum o zaman psikologlardan (hala da çok etmem), kadının bana ulaşmasına dair tüm çabalarını engelledim, sonuçta psikoloğum bıraktı tedaviyi:) üç dört sene kadar önce kendi isteğimle psikiyatrik tedavi görmeye başladım depresyon için, oldukça iyi iletişim kurabildiğim bir doktorum vardı, depresyonu hallettik bir şekilde. ama saçlarımla ilgili özel bişi yapmadık, bunun depresyonun "amca oğlu" olduğunu söylüyordu. ama depresyon geçtiyse de ben saçlarımı koparıyorum hala. üstelik şimdi herkes biliyor, annem ikide bir kontrol etmek istiyor, müsaade etmiyorum, yılda bir veya iki kere saçımı kestirmek için kuaföre gidiyorum kırk saat sorgu sual, üstelik başka zaman bakamadığı için annem de gelip izliyor veya ben gittikten sonra kuaföre gidip durum raporu alıyor:)
başımın tam üst kısmından kopardığım için, orasının zamanla kelleşen veya seyrelen bir bölge olduğunu söylemişti sıklıkla gittiğim kuaför, illa yolacaksan ensene doğru yol, orası kolay açılmaz dedi. zamanla kalıcı olarak kelleşir mi sorusu oluştu, sanırım bu yüzden farklı yerlerden de koparmaya başladım. şimdi o bozuk para kadar alan genişledi epey. eskisi kadar seyrek değil ama daha geniş. üstelik adamın dediği gibi bazen ensemden falan da yoluyorum.
elimin oraya gittiğini farketmiyorum bile genelde, bazen sadece kalın ve kıvırcık olan telleri bulup oynuyorum, çekiyorum, dibi sızlarsa hoşuma gidiyor sanırım, ama yukardaki bölge kopara kopara duyarsızlaştı sanırım. bazen koparmıcam diye kendimle dakikalarca mücadele ediyorum, sonra bi an dalıyorum ve saçı koparmış olduğumu görüyorum.
insanlara kontrolüm dışında yaptığımı anlatamıyorum. yapma, niye yapıyorsun, diyorlar. oysa ki elimde değil. kontrol edebilsem yapmıcam zaten. önce anlayışla yaklaşmaya ve yapmamam gerektiğini anlatmaya çalışıyorlar, sanki ben bilmiyorum. sonra sabırları tükeniyor ve gördüklerinde kızmaya başlıyorlar. ben de onlara kızıyorum elimde olmadığını anlamadıkları için. sonra saklama evresi geliyor, farkettirmeden koparmanın bi yolunu buluyorum, yerde biriken saçları açıklamanın bi yolunu buluyorum, elin niye hep saçında açıklamanın bi yolunu buluyorum. arada farkedip kızıyolar ama napayım.
başka yerimle uğraşmıyorum, sadece saçımla uğraşıyorum. yalnız kendimi bildim bileli, yani çok küçücük çocukluğumdan beri, dudaklarımın kuruyan kabuklarını yolarım. şimdi eskisi kadar değil sürekli krem falan sürerek kuruyup kabuk tutmasını engelliyorum, o zaman yolmuyorum, ama önceleri parmaklarım yarıya kadar kan içinde kalıncaya kadar koparırdım. acısı hoşuma gittiği için değil o kabuğa dayanamadığım için. alakası var mı bilmiyorum.
ayrıntılı açıklamaya çalıştım belki birşey önerebilirsiniz diye. sadece hafifletsem bile çok mutlu olurum.