Ben çocukken çok konuşurdum hayal meyal hatırlıyorum.Etrafda ne kadar esnaf varsa beni çok severlerdi,(o günleri çok özlüyorum şimdi öyle mahalle dostlukları yok) şirin bir çocukmuşum annem öyle diyor!Maalesef küçüklük fotografım yok,bu içimde hep bir yaradır.Şimdikiler şanslı benim 6 yaşında bir kızım var,ev onun resimleriyle dolu,her istediği oluyor,biz öyle büyümedik;benim bir ablam birde abim var üçümüz ve annem babaannemin yüzünden çok dayak yedik,televizyonumuz yokken karşı komşunun açık penceresinden görünen ,sesini bile duyamadığımız çizgi filme bakıyoruz diye
...babam şimdi annesini dinleyip bize yaptıklarından pişman aklına ne zaman gelse ağlar,şimdi iyi durumdayız annem sayesinde,o çok güçlü bir kadın köyden gelip üniversiteye kadar okudu,bilgisayar,daktilo,dkiş-nakış,vb herşeyi öğrenip diplomalarını aldı.Herkes onu çok seviyor,yaşadığı zorluklara rağmen hayata hiç küsmedi,hep dimdik ayakta oldu onun gibi bir annenin çocuğu olmaktan gurur duyuyorum,onu çok ama çok seviyorum,iyi ki var
.Umarım bende annem gibi olabilirim.Kızımla aram çok iyi,bana hep canım annem ,melek annem diyor,beni üzmüyor,aynı anneannesi gibi hayata gülen bir çocuk,Çocukluğum üzüntülü ve zor geçsede herşeye rağmen bakıyorumda biz bugün güçlü bir aileyiz,çünkü gerçekten birbirmize bağlıyız,sevgi doluyuz,bu beni ayakta tutuyor.Aklıma geleni yazdım,Hatam olduysa affola......
