sana bir şey anlatıcam..adanada ablama misafiriz...yaz günü, orada yazın halılar kaldırılıyormuş..sıcaktan güvelenmesin diye...ablam yeni bir eve taşınmış, yerleşmeye çalışıyor, bende bir yandan misafirlik ediyorum..bir yandan ona yardım ediyorum..çocuklar küçük..can 5- 6 yaşında...telefon geldi..eniştem..hazırlanın...( şimdi hatırlamıyorum)..bir yere götürcem sizi dedi...yıldırım bizim yanımızda yavaş kalır hemen çocukları giydirdik..kendi saçlarımız fönlendi, makyaj hazır..ben elbisemi giycem..oğlanlara yerler tozlu, yatağın üstüne oturun..üstünüz kirlenmesin, ben elbisemi giydiğim zaman çıkıcaz dedim..içeri girdim üstümdekileri çıkardım..elbisemi başımdan geçirdim, tek kolunu giydim.önce bir taaak diye ses duydum..ardından can ciyaaaak...hemen koştum..bir baktım canın gözü kanıyor...bende onunla beraber ciyaklamaya başlamışım...hiç unutmuyorum..ablam elindeki bembeyaz bir bezi canın gözüne tampon yaptı, çocuğu kucakladı, doğru merdivenlere, bende arkasından koştum..sokağa çıktık...halen daha öylemi bilmiyorum..o, zamanlar elektrik direklerindeki zili çaldınmı taksi geliyor...zile bastık taksi bekliyoruz..bir anda pencereler balkonlar insan doldu...ben çocuk ağlıyor ondan bakıyorlar, diye düşünürken..ablam döndü..hayal elbiseni giy istersen görmeyen kalmadı..dedi..
....bir baktım elbise boynumda duruyor ben öyle sokağa fırlamışım..hastaneye gittik..iki araba yanyana durdu yanımızdaki arabadanda kucağında bir çocukla bir adam fırladı...onlar bizden bir adım önde acile girdiler tabii hemen içeri alındılar, çünkü kaza olmuş ve çocuğun kafası patlamıştı..( bana göre tabii) onun yaralarının yanında, benim yeri göğü inleten oğlumun ki kedi dötünü görmüş misali bişey.ama bunu ben şimdi düşünüyorum...o, gün çocuğum kan kaybından ölcek sanıyorum....bir hademe, o çocuğun üstüne oturdu..ve dikmeye başladı..ne uyuşturma ne bişey..ben ablama döndüm..ben çocuğumun yarasını bu herife diktirmem dedim..kalmam burda ..yavrumu bunlar öldürür..aldık çocuğu özel hastaneye götürdük...estetik diktirdik..nasıl estetikse hala izi var..ve ben onu gördükçe..sokağa nasıl fırladığımı hatırlar utanırım... bir gün yine kusarak uyandı...çocuk anne diye ağlıyor ben abla diye feryat ediyorum...allahtan..çok sağlıklı büyüdü..böyle vakalarımız çok az ve tesadüf hep ablam yanımızdaydı..ben çocuklara bir şey oldumu, telaşlanırım ama gereğini yaparım..ama cana bir şey oldumu bendeki beyin, düşünme yeteneği nereye gider anlayabilmiş değilim..çocuklar bizden daha dayanıklı oluyor...bizim dayanamayacağımız şeyleri onlar kırkbir kere maşallah kolaylıkla atlatıyor...seninkilerede bir şey olmaz allahın izniyle..geldi geçti bile geçmiş olsun...sen benden daha soğukkanlı, aklı başında bir annesin..hepinizi öpüyorum..kocaman
