[kumsal1980]

Ben hayatı romana benzetirim.Herkesin kendine ait bir romanı vardır.İstisnasız her duygunun yaşandığı bir roman bu.az ve ya çok.Yazarı kendisidir.Kimisin romanı ciltlercedir.İçinde başarıları vardır,güzel anıları vardır,kendisi vardır.Kimisinin daha az.Kimisinin ki ise çok ince bir roman.İçinde acılar vardır,mutluluklar çok azdır.Bunu belirleyen aslında hayata bakış açımızdır.Olaylara verdiğimiz anlamdır.İnsan düşündüğü kadar demişler.insan vardır yaşadığı olumsuzluklardan ders çıkarır daha güçlenir.Olumsuzları bir engel değil de başarıya giden bir yol olarak görür.ve yaşam onun için sorunlar yumağı olmaktan çıkar.Ve bu insanın başaramayacağı şey yoktur.Kimi ise yaşadığı olumsuzluklardan ders çıkarmak yerine pes etmeyi seçmiştir.Ve bunlar sürü şeklinde yaşarlar.Hayat amaçları yoktur.Bunlar dünyanın en şansız insanlarıdır kendince.Bahaneler üretirler sadece.Eğer okumamışlarsa ben okusaydım ile başlayan cümleler kurarlar…Ya da ben zengin olacaktım ki böyle yapardım şöyle yapardım gibi cümleler…uzar gider.Suçlarlar sürekli bişeyleri.Onları mutsuz eden kendileri değil de dış etkenlerdir zannederler.Çoğu mutsuzdur.Bir gün yaşarlar ve aynı günü tekrarlarlar.Onlar kendine mutsuzluğu seçmişlerdir.hep sorunları vardır.Ama sorunalrı çözmek için bişey yapmazlar.bilinçaltlına yerleşmiştir oğlum senden bi b.k olmaz.Onlarda bu söze uyarcasına bişey yapmaz.zaman ilerledikçe olumsuzluklar çoğalır.Olumlu düşünceler olumsuz düşüncelerin yanında nokta gibi kalır.mutsuz olmak kolaydır.Çünkü yaşamı nerdeyse hep böyledir.Mutlu olsa bi süre o yine mutsuzluğu bi şekilde kendine çeker.Mutlu olmayı kendine yakıştırmaz.Konuşmaları hep olumsuzdur.Bu dalda tüm oskarları rahatlıkla alabilirler.Ama şunu anlamazlar hayatta onları mutsuz eden şansızlık değildir,zengin olmak değildir ya da başka bişey.Sorun kendisidir.O yaşadığı hayatı yorumlamıştır.kabuğuna çekilmiştir.her yaşadığı olumsuzlukta içindeki ışık daha çok sönmüştür.Başkalarının hayatını yaşamaya başlar,başkalarının düşünceleri kendi düşünceelrinden daha değerli olur,kendini küçük görürler ama bunu belli etmemeye çalışırlar vs…Ve kendine bir sınır çizmiştir.O sınırın dışına çıkarsa ölecek sanki.Öyle bir his var.Küçük düşünürler ve aynı monotonlukta yaşarlar.ve sonra nemi oluyo hiç bişey yaşamadan ot gibi yaşayarak ölüyor.Böyle bir insan mutlu olabilir mi ?
Böyle bir insan mutlu olabilir mi?ben artık hayatımda en değerli şeyi keşfettim kendimi.ben kendime yatırım yapacam.Ve kendime yatırım yaptıkça yıllarca biriken olumsuzluklar önce sendeleyecek.Ama hemen çökmeyecek.Arada sırada ben buradayım diyeerk beni yoklayacak.Yaşadığım kötü bir şeyde olumsuzluklar kolbastı oynayacak ama sevinçleri giderek azalaack.Önce birbirlerine ne oluyo diyecek.Biz bu adamı mutsuz etmeye alışmıştık bu adama ne oluyo böyle diyecekler.ve düşüncelerdeki olumsuzlar zaman geçtikçe azalmaya başlayacak.Olumsuz düşünceler olumlu düşüncelerin yanında nokta olacak.Ve ben ozaman ismim gibi mesut olacam J