[sudem8]

Siyahça Nickli Üyeden Alıntı

sorunun sebebini buldum sudem!

bir anda bilinçaltım aydınlandı ve ben teee minnacıkken şimdiki bu sorunuma sebep olan şeyi gördüm!

okumayı yeni söktüğüm zamanlardan başlayarak epey bir zaman babama 'dini menkıbeler' diye bir kitap okuduğumu hatırlıyorum...(kitabın adı sanırım öyleydi)
kitapta bir sürü islami motifli hikaye, kıssa vardı...ve hatırladığıma göre bütün hikayelerde fakir ve düşkün olanlar ergeç mutlu oluyor ya da cennete gidiyor, zengin ve egosu şişik olanlar da hooopp cehenneme!
aklım ermeye başladıkça neden kitaptaki her öykünün böyle zıtlıklarla bittiğini merak ettiğimi hatırlıyorum...
kitabın şekli, sayfaları, hatta kokusu bile gözümün önünde...bazen babam ağlardı dinlerken...aslında hem ağlar hem gülerdi, biraz garip bir adamdı rahmetli...

ve başka okuduğum kitaplarda da, mesela kalbinde zerre kadar kibir olan kişinin asla cennete girmeyeceği, yeryüzünde kibirlenerek yürümemek gerektiği gibi şeyler anlatılıyordu...

ve hatırlıyorum daha genç kızlığın başlarındayken nereden elime geçirdiysem Abdülkadir Geylaninin 'kutsal armağan' (adından tam emin değilim) kitabını okumuştum ve kitapta anlatılan az konuşmak ile ilgili kısmı artık nasıl yorumladıysam, aylarca kimseyle doğru dürüst konuşmamıştım...

yaw bizim ev ne çok bu tarz kitapla doluymuş! ve okumayı çok seven ben kimbilir hepsini kaçar kere hatim ettim! (en normali çalıkuşunu 7 kere okuduğumu biliyorum!)

evet işte sebep bu! babam ve kitapları hep bana aynı şeyi öğretti: kendini övme, alçakgönüllü ol, kalbinde kibir taşıma, fakir yaşa, paradan uzak dur vs vs

Allahım bu kadar olumsuz telkini bilinçaltı çöplüğümden nasıl temizleyeceğim şimdi?!

bak gördün mü sen boş insan değilsin.benim babam da senin gibiydi.aynı şekilde hep kendimi aşağılayarak konuşurdum.ta ki Şanal beyin programlarını izleyene kadar.kendini beğenmek böbürlenmek değil.kendi değerini bilmek.hepimiz özümüzde yaradnın birer parçasını taşıyoruz.gözümüzde o nunnuru var.aynaya bakıp seni seviyorum ben değerliyim demenin anlamı bunun için.hepimiz yaradanın birer eseriyiz.biz kendimizi reddettiğimiz zaman yaradanımız üzülür.işin özü kendin olmak, özünde olmak.kendini sevip beğenmek yaradanı sevmek anlaşıldı mı bilmem.şimdi ben değiştim kendimi seviyorum değer veriyorum.hiç kimseyi de küçük görmüyorum.sadece özüme dönmeye çalışıyorum...kendimin çok değerli bir varlık olduğum için allaha şükrediyorum.çünkü o bize kendi özelliklerindenbirer parça hepsinden vermiş.Esmaül hüsna çalışmalarından bildiğim kadarıyla her isminin anlamı bizim varlığımız da kodlanmış.Ama biz hala kendimizi aciz ve yalnız kimsesiz hissediyoruz..