[sudem8]

Benim hayatıma baktığımda hep kayıplar yaşadım..bu hatırlamam gereken önemli 5 olay (aklımda kalıcı)yazdığımda anladım şu ana kadar...maddi yönden değil tabi sevdiğim kiiler..çok küçükken anneannem vardı,o büyütmüş beni hep onunla yatardım.çok bağlıydım ona..ilkokuldayken kaybettik nur içinde yatsın...sonra ablam yanımda ilgeniyorr benimle sürekli ona bağlandım.evlendi başka bir eve gidişi benim için kabustu günlerce ağladım.ilkokuldaydım yine..sonra abime bağlandım o da askerlik evlilik derken o nuda kaçırdım...Sıra babanneye geldi.iyice yaşlanınca babam bizim eve getirdi hemde benim odaya yerleşti...birlikte ders çalışıyoruz,ona konu anlatırdım lisedeydim..bana arkadaş bağlanacak biri çıktı.yıkıyorum giydiriyorum.felç olmuştu babanneciğim...ona çocuğum gibi bakardım.ellerimi öperdi güzeliim benim.Allah rahmet eylesin...Bakıma ilgiye ihtiyacı vardı.tabi benimde lise sonda onuda beyin kanamasından kaybettik..hayat durdu sandım...ise bittikten 4 sene sonra evlendim..çok sevdiğim babamı beyin kanaması sonucu kaybetmek iyice beni depresyona sürüledi...babam en çok bağlı olduğum biriydi...babalar gününü hiç sevmiyordum sürekli ağlıyordum..2 sene sonra eşim rafik kazası eh artık yeter dedim...yanımda kim varsa kime sırtımı dayasam gidiyor...çok etkileniyorum...oğlum ben annem birlikte yaşamaya başladık...oğlum ben dersaneye istanbulda gitmek istiyorum bu şehirde yaşamak istemiyorum deyince o da ayrıldı 5senedir ayrı yaşıyoruz üniversiite ayrı bir ev...ona da çok düşkündüm hayatım onun ekseni etrafında dönüyordu.hala yokluğuna alışamadım.şimdi annemi kaybetme korkusu var biraz ama kendimi alıştırmaya çalışıyorum.ablam ve abim de başka illere taşındı çocuklar büyüyünce hiç kimsem kalmadı..şimdi sürekli olumlama yapıyorum.kendi hayatımı kendi yetenek ve aklımla yönetmeyi seçiyorum.kendi ayaklarımın üzerinde durmayı seçiyorum....birde çok sevdiğim kişileri gözümde çok büyütüp birinci sıraya taşıdığımı anladım..halbuki birinci sırada Allah inancı ikinci yaşam enerjisi amaçlar,araçlar diye sıralamayı yanlış yapmışım...mesela oğluma şimdi olduğu gibi kabul ediyorum diyorum..inancım çok fazla ama sevdiklerime çok bağlanıp birinci sıraya çıkardığımı seminerde öğrendim..oğlumun gözlerinin içine bakarak seni olduğun gibi kabul ediyorum dedim..o an çok güzeldiii.o da rahatladığını söyledi..fazla sevgi insanı rahatsız ediyor..benim oğlum çok akıllı eve bir kanal bağlattı ben başladım Şanal beyi izlemeye defter, kitap sanki okula gidiyorum..kendimi bu işe verince onuda rahatsız etmemeye başladım..lisedeyken gider okulun bahçesinde onu beklerdim..şimdi her ay istanbula gidiyorum geziyoruz seminere birlikte gidiyoruz..okuduğumuz kitapları bilgileri paylaşıyoruz...işte dostlar kendi hayatımdan kesitler bunları yazarken duygulanmamak elde değil