[zeitgeist]

1 Nisan 1873’de Rusya’nın Novgorod ilinde, İlmen yakınlarındaki Oneg’de, dedelerimin malı olan bir malikanede dünyaya geldim. Babam ordudan emekli olmuş bir subay, annem bir generalin kızıdır. Müzik yeteneğimi kuzenim Aleksandr Siloti keşfedecek ve piyano çalışmak üzere Moskova’ya gitmemi önerecektir. Bu öneri üzerine, Nikolay Zverev’den piyano dersleri aldım, ardından kuramsal bilgimi arttırmak için Moskova Konservatuarı’na kaydımı yaptırdım. 1892 yılında, 19 yaşımda Puşkin’in “Çingeneler” şiirinden uyarladığım tek perdelik “Aleko” adlı opera yapıtımla altın madalya kazanarak konservatuardan mezun oldum. Hem besteci hem piyanist olarak iki yapıtımla ünümün kapılarını açtım. Bu yapıtlarımdan biri, ilk kez 26 eylül 1892’de seslendirilen “fa diyez minör Prelüd”, öteki yine ilk kez 1901 de çalınan “do majör ikinci konçerto”mdur.

1897 yılında “re majör birinci senfoni”min ilk seslendirilişinin ardından büyük bir bunalım geçirdim. Çünkü senfonim kötü yorumlanmış ve eleştirmenlerce övgüye değer bulunmamıştı. (oysa laf aramızda ölümümden sonra “re majör birinci senfoni”m en özgün yapıtlarım arasında değerlendirilmişti). Senfonimin aşırı yenilikçi bulunmasından dolayı geçirdiğim bunalım üzerine besteciliğe bir süre ara verdim. Ama Nikolay Dahl adında bir psikologun yardımıyla sağlığıma kavuştum, o sırada kuzenim Natalie Satin ile yaptığım mutlu evliliğin de yardımıyla “2. piyano konçertosu”nu yazdım ve bu yapıtı psikologuma adadım.

1905 devrimi beni “Bolşoy Balesi”nde orkestra şefiyken yakaladı. Fakat devrime katılmaktan çok, dışardan gözlemeyi yeğledim. Ertesi yıl kasım ayında ikinci vatanım olarak kabul ettiğim Dresden’e gittim. Burada üç önemli eserimi imzaladım. 1907’de “mi minör ikinci senfoni”m, 1909’da “ölüler adası” senfonik şiirim ve yine aynı yıl “re minör üçüncü piyano konçertosu”…

1917 Sovyet Devrimi’nden iki ay sonra kendi isteğimle ikinci kez yurdumdan ayrıldım. Çünkü müziğim “burjuva” tarzında müzik diye nitelenip aşağılanmıştır. Daha sonra yurttaşı olduğum Amerika’ya ailemi de götürdüm. ABD de özgün yapıtlar vermememe rağmen , eski yapıtlarımı gözden geçirerek yeniden yazdım ve parlak bir konser piyanisti olarak ün sahibi oldum.

1931 yılında Lucerne gölü kıyısına yerleştim, bu sıralar en büyük mutluluğum yapıtlarımın Sovyetler Birliği’nde değer görmesiydi. 1942 – 43’de bir büyük ABD turnesine daha çıktım ve ardından Kaliforniya’ya yerleştim.

Ve, Rus Romantizminin son büyük bestecisi unvanını da sonsuza dek alnımda taşıyarak 28 Mart 1943’te Kaliforniya’da Beverly Hills’te yaşama gözlerimi kapadım….



BEN KİMİM???...



Cevap:Sergei Vasilyevich RACHMANINOV