Şimdi paylaşacağım çalışma için belirli bir pozisyonda oturmaya gerek yok.
Bizim içimize akan sonsuz bir enerji kaynağı var. Bunu biz hissedemiyoruz. Bu yüzden enerji ile bütünleşemiyoruz. Bu tıkanmış durumda. Bunu tıkayan şey maskelerimiz... Bu maskeler utanç duygularımız, korkularımız, kaygılarımız, affedememe duygularımız... Bu duygularımızla öncelikle yüzleşelim. Bu duyguları bir bulut olarak zihninizde resmedin.
Gözlerinizi kapatın ve kırgın olduğunuz kişiyi hatırlatın. Onunla yüzleşin. Yüz yüze gelin. Bulutlarınızın içine onun küçük küçük resimlerini koyun. Konuşmalarınızı yazıp koyun. Affedemediğiniz insanları düşleyin. Korkularınızı, kaygılarınızı, yaşadığınızın utanç duygularını, küçük düşürülmenizi düşünün. Bunları bulutun içine koyun. O anı resmedin. Eminim ki o anlar hala zihninizde capcanlı duruyor. Küçük bulutların içine koyun onu.
Daha sonra temizlikte evinizde kullandığınız istediğiniz renkte bir kovanın içine çamaşır suyu ile bütünleşmiş bir su hazırlıyorsunuz.
Şimdi bulutlarınız dolaşsın. Kesinlikle reddetmeyin. Özgür bırakın. İstedikleri gibi dolaşsın. Bırakın. Biz onlara tutundukça enerji kaybediyoruz. Besliyoruz ve beslediğimiz büyüyor. Bize yapışıyor. Onların gideceği varken, biz onları sahipleniyoruz. Bırakın özgürce dolaşsınlar. Tepki vermeyin, sadece izleyin.
Korkularımız, affedemediğimiz insanlar hepsi zihnimizin içinde dolaşıyorlar. Tepki vermeyin, şahit olun. Kesinlikle tutunmayın. Onlar bizden gibi bir şey oldular. Sıradan oldular. Ve yavaş yavaş çamaşır sulu kovanızın içine batırın. Resmini, içinde yazılı olan notunuzu, korku dolu olan, kaygı dolu olan sevgisizliğinizi batırın. Utanç duygularınızı kovanın içine batırın ve çekin kovanın içinden.
Bembeyaz oldu.
Yazılar gitti... Resim gitti... Saf, pak oldu...
Bunu yaşayın, bununla bütünleşin. Bunu inanarak yapın. Bunu yaptığınız zaman özünüzdeki sevgi çıkacak ortaya.
Çünkü sevgi sizsiniz.
Sevgilerimle.