Kalbim kırıldı. Hala kulaklarımda sesi:
ÇAT!!!
Evrilen, giderek büyüyen yankılı bir çatırtı boyunca yol alan çatlak..
Yavaş ve acılı...
Kalbim kırıldı...
Gözlerim iki kara delik gibi, biliyorum. sadece bakıyorum, görmeden..
"Uyuyacağım ben. Git artık!"
Üç gün boyunca aklımda dönüp duran o ölümcül bir kaç kelimeyle birlikte yorganın altında yaşadım. Ağırdır benim depresyonum, elle tutulacak kadar yoğun, kıvamlı.. Hiçbir şeyi adabıyla yaşamayı bilmem zaten. Hep büyük tepkiler veririm. Susarım bir de, etrafımdakileri korkutacak kadar susarım. Cevapsız çağrılarla dolu telefonum başucumda, öylece yattım.. Soru sorup gururumu ayaklar altına almayacağım. Kendi gözümde daha fazla küçülmeyeceğim. Konuşabilecek kadar sakinleşince de, git, diyeceğim, bir daha da gelme!
Yolun açık olsun demek isterdim...
Boğazım düğümlü...
Sözlerim kayıp...
Çünkü bu beden de yüreğim kayıp...