[Alexandra]

Selamlar hepinize,

Bir süredir karmakarışıktım, içimde ne zamandır hissetmediğim sıkıntılar vardı. Yüreğime bir taş oturmuştu. İçimden sadece kaçmak ve her şeyden kurtulmak vardı. Ama biliyorsunuz insan kendi içinden, kendi beyninde olan bitenlerden kaçamıyor. Dünyanın hiçbir yeri o kadar ıssız değil. İnsanın içinde oluşan çöller, o çöllerin ıssızlığı hiçbir şeye benzemiyor gerçekten. Yaşam karşımıza çeşitli ebatlarda kayalar çıkartıyor ve ne şiddette çarpacağımızı, ya da neresinden geçeceğimizi bize bırakıyor. Bazılarını çakıltaşı gibi görüyoruz, bazıları gözümüzde büyüyor da büyüyor. Çözüme değil, kayanın büyüklüğüne odaklanıyoruz.

Yaşamak bu kadar çetin değil gerçekten. Kendinize, beyninize ne kadar yatırım yaptığınızla ilgili. Ruhumuzu kötü etkilerden korumak bizim elimizdeydi değil mi??? Biz alıp buyur ediyorduk onu içeri. Biz oynayıp daha büyük bir hale getiriyorduk. İşte bu noktada, ya karanlığa giderek daha fazla gömülmeyi kabullenecek ve o kayayı aşamayacağız ya da beynimizdeki cennete ulaşıp oradan yardım alacağız. Şok etksiyle düşünemez olmuştum ben de. Silkinip kendime geldim. Nedir benim önüme böylesi bir engel çıkaracak??? Benim aşamayacağım bir engel olabilir mi bu dünyada??? Neyi, kimi aşamazsın??? Sadece kendi önüme çıkardığım, bilmecelerle dolu, kapanlarla dolu engellerde zorlanırım. Hayatta ilerleme gücüm sadece düşünce gücümle sınırlıdır. Bunu fark ettiğim anda, kendi kendimi o uçurumun dibine attığımı fark ettiğim anda, oradaki mucizevi çıkışı gördüm. Tek çözüm, etkilendiğim olaylara ayna tutmaktı. O karanlığı kendi karanlığını yansıtarak boğabileceğimi keşfettim. Bu benim için bir dönüm noktası. Çocukluğumuzdan beri tüm kötüler aynlardan ve parlak ışıklardan korkmazlar mı?

Ben bir aynayım. Bana ne ile yaklaşılırsa, ben de olduğu gibi yansıtıyorum. Işığımı, aydınlığımı korumamın tek yolu bu. Kötü düşüncelerin, korkuların, at gözlüğü takmış insanların kuruntulu, tozlanmış fikirlerinin ruhuma sızmaması için kendimi kendi aydınlığımla korumaktan başka çarem yok. Ben sevgi dolu bir insanım, kapım sevgiyi anlayana, sevgiyi bilene, özünde sevgi olan her düşünceye açık. Beni yaratan tanrının bir parçasıysam, kendimi ve ruhumu korumakla mükellefim. Sonunda anladım arkadaşlar.

Yine dönüyorum aynı noktaya, o zaman beni kim üzebilir, beni kim yaralayabilir ki?

Bu bilinci kaybetmemeliyim. Söylemeli, yaymalı, bilmeyene bildirmeliyim. Ben yalnızca benden ibaret değilim. Olmamalıyım. Paylaşarak çoğalacağız.

Siz kendi ruhunuzu korumakla mükellefsiniz. Gücünüz de güçsüzlüğünüz de kendinizden kaynaklanır. Yüreğimiz ve beynimizle karanlıkları aydınlığa çevirmek mümkün.

Ben bize inanıyorum.