Alıntı:
Bluepebbles Nickli Üyeden Alıntı
 Kıskanmak ve kısıtlanmak iki negatif kelime. Gerçekten sevmek kıskanmayı ve kısıtlamayı asla gerektirmez. Zamanında yapılan filmlerin ve şarkıların bize dayatmasından başka bir şey değil bunlar. Sev, sevdiğin zaman gerçekten sev. Gönlünce aşık ol. Sevildiğin zaman deliler gibi sevil. Ama kimse kıskançlığı ve kısıtlanmayı kabul etmesin. İnsan yüreğinden geldiğince sevdiğinin yanında kalır, gerçekten aşık olan insanın gözü maşuğundan başkasını zaten görmez. Öyleyse kıskanmak niye? Ben seni değil çevrendekilerin sana yaklaşımlarını kıskanıyorum durumları mı? Bir insan izin vermeden onun duvarlarını aşıp kim yaklaşabilir ki? Yaklaşma cüretini gösterse bile içeri sızamayacağı için kıskanmak yersiz. Özgüven eksikliğinin aşk içinde yasallaştırma çabasından başka bir şey değil.
Kısıtlanmaya gelince, kim aşık olduğu insanın hoşça vakit geçirmesine kızabilir ki? Bu ne tür bir bencilliktir? telekominikasyon araçlarının içimize soktuğu fitneler bunlar. Bu iki hissi ne içinizde ne çevrenizde barındırmayın. Ben çok çektim, siz izin vermeyin. Kurtulmak çok zor oluyor. Aşkınız elinizden uçup gitmesin. Sonu hüsran bu bağımlı, hastalıklı aşkların.
Çok dertliyim bu konuda çooookkk |
Aynı fikirdeyim ama şu hariç;
"
Bir insan izin vermeden onun duvarlarını aşıp kim yaklaşabilir ki"
Yaklaşsada içeride girse O mutluysa yine kısıtlama ve kıskanma olmaması gerek. Hatta bütün olumsuz negatif yanları yok olmalı O'nun gözünde gönlünde karşı tarafın... (bence)