[erkalan4]

Hepinize çok teşekkürler arkadaşlar. Yaptıklarımdan bahsederim tabikide. Öncelikle ne olursa olsun kimseyle konuşmak istemiyordum. İşlerimi anneme, babama veya yakın çevremdeki arkadaşlarıma yaptırmak istiyordum. Telefonları korkarak açıyordum. Aklımda hep şu sorular vardı. Acaba kekelermiyim? Kekelersem karşımdaki beni küçümser mi?. Ama zaman geçtikçe bunların hiçte önemli olmadığını anladım. İlk olarak sitemizin bakkalını her seferinde anneme aratırdım , kendim aramaya karar verdim. Her gün ekmek , su , süt siparişlerini ben vermeye başladım. Özgüvenim yerine oturuyordu. Haftasonları babamın yanında dişçilik malzemeleri deposunda gelen telefonlara bakmaya başladım. Bir çok kez kekeleyerek açtım telefonu ama hiç üzülmedim , pes etmedim. Telefon çalsada ben baksam diyordum içimden. İş yerinin çaycısından çay sipariş ederken çok utanıyordum. Ama özgüvenim yerine gelince hiç sıkmadan utanmadan çayları kahveleri sipariş etmeye başladım. Babam depoda olmadığı zamanlar telefonla arayan müşterilere ürün kodlarını tek tek okumaya başladım. Dakikalarca sürsede hiç kafama takmadan okuyordum. 1 ay sonra kendimde gördümki artık kekelemiyorum. Cümle kurmaya başlarken acaba kekeleyecek miyim? demiyorum. Özgüvenle ağır bir ses tonuyla konuşuyordum. Artık ürün kodlarını tek seferde hiç ama hiç kekelemeden söyliyebiliyordum. Kısacası kekemeliğimi biraz inatla birazda sakinlikle yendim. Unutmayınki nefes alıyorsak demekki bir umut vardır. İmkansız diye birşey yoktur arkadaşlar. Buna kesinlikle inanın Sağlıcakla kalın.