[ac_milan_ac]

8.sınıftayken doğum günümde ananemler babannem akrabalara falan eve gelmişti. Demin o günün kasedini izledim. Kendime baktım ve hiç konusmadıgımı gördüm. Hiç konusmuyordum sadece ellerimle gözümü ovuşturuyordum. Pastayı üflerken böyle utangac cocuklar gibi üflüyordum sonra gözümü ovuşturuyordum. Babam fotograf cekilirken '' İsteksizen çekmiyorum fotoğraf falan '' diye kızmıstı hatta. Neden öyle yapmış olabilirimki.
Ama burdaki en önemli şey bu olanlardan hiç etkilenmiyordum. Ben değiştikçe eski ben olmayacağım daha farklı biri olacağım ve ben eski ben olmak istiyorum diyerek değişimi reddediyordum o zamanlarda ve sesimde bi kalın bide ince olarak cıkmaya basladı. ince sesim her zaman kullandıgım sesimdi kalın sesimle hiç konusmadım. 9.sınıfın sonunda konusmaya basladım o sesimle orlara daha sonra gelirim.
Daha sonra 8.sınıfın sonları gelmişti . gene türkçe hocamız bize bir sunum ödevi vermişti. ben bi şiir okuyacaktım. sınıfta öyle bir isteksiz okumuştum ki sınıfın en kötü okuyanından bile daha kötü okumustum. Sınıfatkilerde böyle demişlerdi eleştirirken. Her neyse 12 mart olması lazım. Mehmet Akıf Ersoyla ilgili sınıfça okula bir sunum yapacaktık. Sınıftaki herkese bir görev veriyordu öğretmen. eski halim olsa bende bi görev alırdım kendime ama ben hiç gönüllü olmadım. hocada bana sormadı çünkü benim gönüllü olmamı istiyordu buyuk ihtimalle. Ve koskoca sınıfta sadece ben ve bi çocuk daha o sunuma katılmadık. Eskıden olsa seve seve katılırdım. O günden sonra hoca sınıfta benım hakkımda imalı imalı konusmaya baslamıstı kırgın oldugunu seziyordum. Neden böyle yaptıgımı anlayamıyordum ama yapıyordum işte.Her neyse sonra okul bitti.

Koca bir ilkokul dönemi sona ermiş ve artık liseye başlayacaktım. Yazları kuzenim buraya gelir tüm yazı onunla geçirirz. Gene gelmişti ve biz ananem dedemle birlikte yaylada geçirirdik tatilimizi. Kuzenimde benle aynı yaşta. Her neyse yaklaşık 2 ay kaldı burda ve daha sonra gitti. Ben nasıl kahroluyorum...anlatamam. Onun gittiği gün ağzımı bile açmadım. Çaktırmadan tarlaya gider hüngür hüngür ağlardım. Daha sonra onu uğurlamaya gidyorduk.Havaalanına gittik ve ayrıldık. Arabayla yaylaya dönerken ağzımı açmıyordum annemlere caktırmadan arabada ağlamaya calısıyordum ama annemler farketti tabi. Normaldir bular çocum zor gelir falan diyodu annem ama benımkı cok anormaldı hissediyordum. 2 saatlik yolculukta sürekli ağladım durdum...bitmedi...yaylaya döndüğümüzde yatakta yatarken onun yatagına bakıp ağlıyordum ... şimdi bakıyorumda ne saçma ssapan şeyler düşünüyomusum ben o zamanlar ya.... neyse devamını okuldan gelince anlatırım herkeze sevgiler