Bu Belki Son Günündür..
 

Bu Belki Son Günündür..
> >
> > Adam, telaşlı, öfkeli bir halde hanımına bağırıp, çağırıyordu.
> > Babalarının sesini duyan iki çocuk ise yataklarından kalkıp salona
> > gelmişti. Babalarının öfkesini görünce, korkmuş, sinmiş halde
> > birer koltukta sessizce oturup kalmıştı.
> > Adam, çocuklara, hanımın üzüntüsüne aldırmadan söylenip duruyordu;
> > -Söyledim değil mi, söyledim. Bu gün toplantı olduğunu, açık mavi
> > gömleği ütülemeni söyledim. “Kahverengi gömlekle gidiversen
> > nolur!”muş. Bu gün sunum yapacağım, karamsar bir görüntü mü
> > vereyim, dinleyenlerin içi kararsın, bu da projeye verecekleri oyu
> > etkilesin! Bunu mu istiyorsun?
> > -Tamam bey, bitti işte.
> > Adam açık mavi göleği hışımla aldı;
> > -Bitti, tabi bitti ama ben geç kaldıktan sonra bitmiş neye yarar.
> > Hanımı çocukların korkmuş yüzlerine baktıktan sonra, yine eşini
> > sakinleştirmeye çabaladı;
> > -Dün bundan da geç çıkmıştın, vakit var, yetişirsin.
> > -Anlamıyor ki, anlamıyor ki. Bu gün sunumu ben yapacağım.
> > Herkesten önce gitmeliyim ki, gelecek önemli konuklara ‘Hoş geldi’
> > demeliyim.
> > Adam bir sürü söz daha söylenerek, bağırarak çıktı, arabasını
> > çalıştırıp uzaklaştı. Hanımı, direksiyon başında da öfke saçan
> > eşinin halinden endişelendi, “Bir kaza yapmasa bari…”
> > Eşi uzaklaşınca, çocuklarının yanına gidip sarıldı, rahatlatmaya
> > çalıştı.
> > -Madem erkenden kalktınız, hemen size sultanlara layık bir
> > kahvaltı hazırlayıp getireceğim.
> > Mutfağa geçti, zihnindeki huzursuzluğu dağıtmak için hemen neşeli
> > müzikler çalan bir radyoyu açtı. Ocağa haşlamak için yumurta
> > koydu, cezvede süt ısıtmaya başladı. Masaya zeytin, peynir, reçel
> > koymayı da ihmal etmedi.
> >
> > Biraz sonra çocuklarına seslendi
> >
> > -Kahvaltınız hazııır!
> >
> > Çocuklar kahvaltıya otururken, radyoda müziğin birden kesilmesi
> > dikkatini çekti. Son dakika haberi anonsuyla, radyonun sesini
> > biraz daha açtı. Radyo’da zincirleme bir kaza haberi vardı.
> > Ayrıntılarla biraz sonra birlikte olacağız demişti spiker ama
> > kazanın yerini söylediği andan itibaren o sandalyesine yığılıp
> > kalmıştı. Spikerin bahsettiği kaza yeri, kocasının her gün işe
> > giderken geçtiği dörtlü kavşaktı.
> >
> > Eşinin bu kavşaktaki trafikten şikayetçi olduğunu, her sabah yoğun
> > bir trafik olduğunu söyleyişi aklına geldi. “Geç kaldım diye acele
> > edip acaba o da…” Aklına gelen düşünce içini daha da yaktı, hemen
> > ayağa kalktı.
> >
> > -Çocuklar, unutmayın ocağa yaklaşmak yasak. Kahvaltınızı yapıp
> > salona geçin, oynayın. Benim acil bir yere uğramam gerek, kapıyı
> > da kimseye açmayın tamam mı?
> >
> > Çocukları uslu, söz dinler olduğu halde, çok kısa süreli de olsa
> > evde yalnız bırakmak zorunda kalsa tekrar tekrar tembihte bulunurdu.
> >
> > Sokağa çıkmak için üzerine bir şeyler aldı, cebine de bir taksi
> > parası aldı. Kapıya yöneldiğinde kocasının bu kazada ölmüş
> > olabileceği endişesiyle kabaran yüreğine daha fazla dayanamayıp,
> > ağlamaya başlamıştı. Göz yaşlarını çocukları görmesin diye, açık
> > olan mutfak kapısına sırtını dönmeye özen gösteriyordu. İçindeki
> > acının kocasının ölmüş olma ihtimali kadar, giderken kendisini
> > kırması ve çocuklarının önünde bağırıp çağırmasından da
> > kaynaklandığını anladı. Oysa her zaman böyle öfkeli değildi.
> >
> > -Eğer ölürse, çocuklarım babalarını, son gördükleri haliyle mi
> > hatırlayacak? Kalp kıran, öfkeli bir baba olarak mı kalacak
> > akıllarında?
> >
> > Kapıdan çıkarken, çocuklarına bir kez daha seslenecekti ama artık
> > akan gözyaşları saklanamayacak haldeydi. Hemen kapıyı açıp dışarı
> > çıkmak için hamle yaptı ama karşısında kapıya doğru adım atmakta
> > olan kocası vardı.
> >
> > Adam, bir an karısının ıslak yanaklarına baktı; “Haberleri mi
> > dinledin?” diye sordu. Hanımı, konuşamadan sadece başıyla
> > onayladı. Adam, önce sarıldı, sonra eşinin yanaklarını
> > sildi.Hanımı zorlukla sordu;
> >
> > -Hani önemli bir toplantına geç kalmıştın, niye döndün?
> >
> > -Kaza benim hemen yakınımda oldu. O anda toplantıdan daha önemli
> > bir şeyi unuttuğumu hatırladım. Eğer o kazada ölseydim…
> >
> > O anda çocuklar da yanlarına gelmiş, babalarının yine öfkeli
> > olabileceğini düşünerek, annelerinin yanında durmuştu. Adam, bütün
> > içten, samimi gülümsemesiyle çocuklarını yanına çağırdı,
> > boyunlarına sarıldı, yanaklarından öptü.
> >
> > -Ben bu gün büyük bir hata yaptım ve evden çıkarken, sizleri ne
> > kadar sevdiğimi söylemeyi unuttum. Böyle önemli bir şey unutulur
> > mu hiç. Ne yapalım, ben de geri döndüm.

Cevap: Bu Belki Son Günündür..
 

Cevap: Bu Belki Son Günündür..
 

teşekkürler harika bi hikaye...