[mügeee]

skorpy Nickli Üyeden Alıntı

Bir kadın, evinden dışarı çıkar ve uzun beyaz sakallı üç yaşlı
adamın evinin önünde oturduklarını görür. Onları tanımaz.
- "Ben sizi tanımıyorum ama aç olmalısınız" der.
"Lütfen içeriye gelin ve bir şeyler yiyin."
- "Evin erkeği içerde mi?" diye sorarlar adamlar.
- "Hayır" der kadın. "O dışarıda."
- "Öyleyse içeri gelemeyiz" diye cevap verirler.
Akşam olup kadının kocası eve geldiğinde,
kadın başından geçenleri kocasına anlatır.
- "Git onlara söyle ben evdeyim içeri gelebilirler" der.
Kadın dışarı çıkar ve onları içeri davet eder.
- "Hepimiz aynı anda içeri girmeyiz." der yaşlı adamlar.
Kadın öğrenmek ister ;
Yaşlı adamlardan bir tanesi açıklar :
- "Onun adı ZENGİNLİK" der ve bir arkadaşını gösterir,
bir diğerini işaret eder,"O BAŞARI",
ben de SEVGİ." Sonra ekler ; "Şimdi içeri gir ve
kocanla konuş, hangimizi evinizde istersiniz?"
Kadin içeri girip söylenenleri kocasına anlatır.
Adam duyunca neşelenir.
- "Ne güzel!" der, "madem öyle, Zenginliği içeri
çağıralım ve evimizi zenginlikle doldursun."
Karısı itiraz eder ;
Bu sırada konuştuklarını evin diğer köşesinde bulunan
gelinleri duyar. Zıplayarak gelir ve kendi fikrini söyler.
-"Sevgi'yi çağırsak daha iyi olmaz mı?
Evimiz sevgiyle dolar!"
- "Gelinimizin önerisini dikkate alalım" der adam karısına.
"Dışarı çık ve Sevgiyi bizim misafirimiz olması için davet et."
Kadın dışarı çıkar ve üç yaşlı adama sorar ;
- "Hanginiz Sevgi? Lütfen içeri gel ve misafirimiz ol".
Sevgi ayağa kalkar ve eve doğru yürümeye başlar.
Diğer iki yaşlı adam da onu takip ederler. Kadın şaşırmış
bir şekilde Zenginlik ve Başarıya sorar :
Zenginlik ve Başarı bir ağızdan cevap verirler :
- "Eğer Zenginlik ya da Başarıyı davet etmiş olsaydın
diğer ikisi dışarıda kalırdı ama sen Sevgiyi davet ettin.
O nereye giderse biz de oraya gideriz.
Nerede Sevgi varsa,
orada Başarı ve Zenginlik de vardır!"
alıntı

Daha önce gözümden kaçmış sanırım ama çok güzelmiş super

[skorpy]

ben çok evvel okumuştum çok güzel öğretici ve doğru bir hikayedir

[skorpy]

Bir zamanlar, büyük bir dağın tepesinde bir kartal yuva yapmış. Bir süre sonra kartalın, dört adet yumurtası olmuş. Yumurtalar henüz kuluçka dönemlerindeyken dağda bir deprem olmuş. Kartalın yuvasındaki dört yumurtadan biri, depremin şiddetiyle yuvadan düşüp, dağın tepesinden yuvarlana yuvarlana vadideki bir çiftliğe dek ulaşmış. Bu çiftlik, bir tavuk çiftliğiymiş. Çiftlikteki tavuklar, kendi yumurtalarına pek benzemeyen bu değişik ve biraz da büyük yumurtayı sahiplenmek istemişler. Yaşlı bir tavuk, yumurtayı koruması altına almış ve öteki yumurtalardan çıkacak yavrulardan ayırmaksızın büyütmeye karar vermiş.
Günü dolup, zaman geldiğinde yumurtanın içindeki kartal yavrusu kabuğunu kırmış ve dünyaya gelmiş.
Bir tavuk çiftliğinde bulunduğunu ve kendisinin de çevresindeki yüzlerce tavuğun arasında olduğunu görünce, kendini de tavuk sanmış ve çiftlikteki tavuklarla birlikte, oda bir tavuk gibi büyümeye başlamış. Yalnızca o, kendisini tavuk gibi görmekle kalmıyor, çiftlikteki tüm tavuklarda onu bir tavuk olarak görüyorlar ve ona bir tavuk muş gibi davranıyorlarmış. Zaman zaman içinden;
- “Ben çevremdeki tavuklara benzemiyorum... acaba ben kimim? “diye soruyormuş.
Ama, bu kuşkusunu bir türlü dile getiremiyormuş. Ne de olsa o da bir tavukmuş ve tavuk olduğunu da bilmeli, kabul etmeliymiş.
Bir gün çiftlikte öteki tavuklarla birlikte oyun oynarken, yukarılardan birkaç kartalın özgürce uçtuklarını görmüş.
Kendini tutamamış, yüreğinde bir anda oluşan coşkuyla haykırmış:
- “Aman Allah’ım, ne kadar güzel uçuyorlar. Bende onlar gibi uçmak istiyorum...”
Tavuklar, onun bu sözlerine hep birlikte gülmüşler.
- “Sen bir tavuksun ve şunu asla aklından çıkarma; tavuklar kartallar gibi uçamazlar.”
Küçük kartal, o günden sonra hemen her gün gökyüzüne bakıyor ve yukarılarda uçan kartal arıyormuş gözleriyle.... bir kartal gördüğünde ise çiftlikteki öteki tavukları unutuyor, gökteki kartal gözden kayboluncaya dek büyük bir hayranlıkla ve özlemle, onu izliyormuş
Sonra da tüm hayranlığını ve özlemini, kartal gördüğü her zaman olduğu gibi, hep aynı sözlerle dile getiriyormuş:
- “Ah tanrım, ne olur, ben de onlar gibi uçabilsem... bende onlar gibi özgürce kanat açabilsem göklerde....”
O böyle konuştukça, bu kez çevresindeki tüm tavuklarda her zaman söyledikleri sözleri bir kez daha , bir kez daha yineliyorlarmış:
- “Vazgeç düşlerinden... sen tavuksun ve hep tavuk olarak kalacaksın....”
Küçük kartal, çevresindeki tavukların her gün birkaç kez yineledikleri bu sözlerinden öylesine etkilenmiş ki.... sonunda bir kartal gibi göklerde özgürce kanat açmak düşünden vazgeçmiş ve yaşamını bir tavuk gibi sürdürmeyi kabul etmiş. Ve bir tavuk gibi sürdürdüğü yaşamının sonunda bir tavuk gibi ölmüş.

ALINTIDIR

[skorpy]

Bir zamanlar, bütün duyguların
üzerinde yaşadığı bir ada varmış:
Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve
tüm diğerleri, Aşk dahil.
Bir gün, adanın batmakta olduğu,
duygulara haber verilmiş.
Bunun üzerine hepsi,
adayı terketmek için
sandallarını hazırlamışlar


Aşk, adada en sona kalan duygu olmuş.
Çünkü, mümkün olan en son ana
kadar beklemek istemiş.
Ada neredeyse battığı zaman,
Aşk, yardım istemeye karar vermiş.
Zenginlik,
çok büyük bir teknenin içinde geçmekteymiş.
Aşk,
"Zenginlik, beni de yanına alır mısın?"
diye sormuş.
Zenginlik,
"Hayır, alamam. Teknemde çok fazla altın
ve gümüş var, senin için yer yok." demiş.
Aşk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki
Kibir'den yardım istemiş.
"Kibir, lütfen bana yardım et!"
"Sana yardım edemem Aşk.
Sırılsıklamsın
ve yelkenlimi mahvedebilirsin."
diye cevap vermiş Kibir.
Üzüntü yakınlardaymış
ve Aşk, yardım istemiş:
"Üzüntü, seninle geleyim..."
"Off, Aşk, o kadar üzgünüm ki,
yalnız kalmaya ihtiyacım var."
Mutluluk da Aşk'ın yanından geçmiş
ama o kadar mutluymuş ki,
Aşk'ın çağrısını duymamış.
Aşk, birden bir ses duymuş:
"Gel Aşk! Seni yanıma alacağım..."
Bu Aşk'tan daha yaşlıca birisiymiş.
Aşk o kadar şanslı ve
mutlu hissetmiş ki kendini
onu yanına alanın kim olduğunu
öğrenmeyi akıl edememiş.
Yeni bir kara parçasına vardıklarında,
Aşk'a yardım eden, yoluna devam etmiş.
Ona ne kadar borçlu olduğunu
farkeden Aşk, Bilgi'ye sormuş:
"Bana yardım eden kimdi?"
"O, Zaman'dı" diye cevap vermiş Bilgi.
"Zaman mı?
Neden bana yardım etti ki?"
diye sormuş Aşk.
Bilgi gülümsemiş:
"Çünkü sadece Zaman Aşk'ın ne kadar
büyük olduğunu anlayabilir..."

alıntıdır

[skorpy]

Günlerden bir gün ... kurbağa yarışı varmış. Hedef, çok yüksek bir kulenin tepesine çıkmakmış. Bir sürü kurbağa da arkadaşlarını seyretmek için toplanmışlar. Ve yarış başlamış. Gerçekte seyirciler arasında hiçbiri yarışmacıların kulenin tepesine çıkabileceğine inanmıyormuş. Sadece su sesler duyulabiliyormuş: -"...Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar!.."



Yarışmaya başlayan kurbağalar kulenin tepesine ulaşamayınca teker
teker yarısı bırakmaya başlamışlar.
İçlerinden sadece bir tanesi inatla ve yılmadan kuleye tırmanmaya
çalışıyormuş. Seyirciler bağırıyorlarmış:

-"...Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar!.."

Sonunda, bir tanesi hariç, diğer kurbağaların hepsinin ümitleri
kırılmış ve bırakmışlar. Ama kalan son kurbağa
büyük bir gayret ile mücadele ederek kulenin tepesine çıkmayı
başarmış. Diğerleri hayret içinde bu işi nasıl
başardığını öğrenmek istemişler. Bir kurbağa ona yaklaşmış ve sormuş
bu isi nasıl başardın diye.

O anda farkına varmışlar ki....

Kuleye çıkan kurbağa sağırmış!

Olumsuz düşünen insanları duymayın...

onlar kalbinizdeki ümitleri çalarlar!
alıntıdır

[skorpy]

Bir kurdu avcılar fena halde sıkıştırmışlar. Kurt ormanda oraya buraya kaçmakta, ancak peşindeki avcıları bir türlü def edemez. Canını kurtarmak için deli gibi koşarken bir köylüye rastlar. Köylü elinde yabasıyla tarlasına girmektedir. Kurt adamın önüne çöker ve yalvarmaya başlar:


Ey insan ne olur yardım et bana, peşimdeki avcılardan kaçacak nefesim
kalmadı, eğer sen yardım etmezsen biraz sonra yakalayıp öldürecekler."

Köylü bir an düşündükten sonra yanındaki boş çuvalı açar, kurda içine
girmesini söyler. Çuvalın ağzını bağlar, sırtına vurur ve yürümeye devam
eder. Birkaç dakika sonra da avcılara rastlar. Avcılar köylüye bu civarda
bir kurt görüp görmediğini sorarlar, köylü "görmedim" der ve avcılar
uzaklaşır.

Avcıların iyice uzaklaştığından emin olduktan sonra köylü sırtındaki torbayı
indirir, ağzını açar, kurdu dışarı salar. "Çok teşekkür ederim" der kurt,
"Bana büyük bir iyilik yaptın" "Önemli değil" der köylü ve tarlasına gitmek
üzere yürümeye başlar. "Bir dakika" diye seslenir kurt: Çok uzun zamandır bu
avcılardan kaçıyorum, çok bitkin düştüm, açım, kuvvetimi toplamam için bir
şeyler yemem lazım ve burada senden başka yiyecek bir şey yok." Köylü
şaşırır: "Olur mu, ben senin hayatını kurtardım." "Yapılan iyiliklerden,
verilen hizmetlerden daha çabuk unutulan bir şey yoktur" der kurt. "Ben de
kendi çıkarım için senin iyiliğini unutmak ve seni yemek zorundayım."

Bir süre tartıştıktan sonra, ormanda karşılarına çıkacak olan ilk üç kişiye
bu konuyu sormaya ve ona göre davranmaya karar verirler.

Karşılarına önce yaşlı bir kısrak çıkar. "Ne vefası" der kısrak, "Ben
sahibime yıllarca hizmet ettim, arabasını çektim, taylar doğurdum,
gezdirdim. Ve yaşlanıp bir işe yaramadığımda beni böylece kapıya koydu..."

Bir sıfır öne geçen kurt sevinirken bir köpeğe rastlarlar. "Ben hizmetin
değerini bilen bir efendi görmedim" der köpek, "Yıllardır sadakatle hizmet
ederim sahibime, koyunlarını korurum, yabancılara saldırırım, ama o beni her
gün tekmeler, sopayla vurur..."

Kurt köylüye döner, "İşte gördün" der. Köylü de son bir çabayla "Ama üç diye
konuşmuştuk, birine daha soralım, sonra beni ye" diye cevap verir. Bu kez
karşılarına bir tilki çıkar.

Başlarından geçenleri, tartışmalarını anlatırlar. Tilki hep nefret ettiği
kurda bir oyun oynayacağı için keyiflenir. "Her şeyi anladım da" der tilki
"Bu küçücük torbaya sen nasıl sığdın?

" Kurt bir şeyler söyler, tilki inanmamış gibi yapar: "Gözümle görmeden
inanmam..." İşin sonuna geldiğini düşünen kurt torbaya girer girmez, tilki
köylüye işaret eder ve köylü torbanın ağzını sıkıca bağlar. Köylü eline bir
taş alır ve "Beni yemeye kalktın ha nankör yaratık" diyerek torbanın
içindeki kurdu bir süre pataklar. Sonra tilkiye döner "Sana minettarım beni
bukurttan kurtardın" der.

Tilki de "Benim için bir zevkti" diye cevap verir. O an köylünün gözü
tilkinin parlak kürküne takılır, bu kürkü satarsa alacağı parayı düşünür ve
hiç beklemeden elindeki taşı kafasına vurup tilkiyi öldürür. Sonra da
torbanın içindeki kurdu ayağıyla dürter: "Haklıymışsın kurt, yapılan
iyilikten daha çabuk unutulan bir şey yokmuş..."

Yaptığımız iyiliklerin unutulmaması ve yapılan iyilikleri unutmamak
dileğiyle...
ALINTIDIR

[skorpy]

Hiç Hayallerinizden Sıfır Aldınızmı?

Bu öykü, çiftlikten çiftliğe, yarıştan yarışa koşarak
atları terbiye etmeye çalışan gezgin bir at
terbiyecisinin genç oğluna kadar uzanır. Babasının isi nedeniyle çocuğun orta öğretimi kesintilere uğramıştı.


Orta ikideyken, büyüdüğü zaman ne olmak ve yapmak
istediği konusunda bir kompozisyon yazmasını istedi
hocası..

Çocuk bütün gece oturup günün birinde at çiftliğine
sahip olmayı hedeflediğini anlatan 7 sayfalık bir
kompozisyon yazdı. Hayalini en ince ayrıntılarıyla
anlattı. Hatta hayalindeki 200 dönümlük çiftliğin
krokisini de çizdi.Binaların, ahırların ve koşu
yollarının yerlerini gösterdi. Krokiye, 200 dönümlük
arazinin üzerine oturacak 1000 metrekarelik evin
ayrıntılı planını da ekledi.

Ertesi gün hocasına sunduğu 7 sayfalık ödev, tam
kalbinin sesiydi.. İki gün sonra ödevi geri aldı.

Kağıdın üzerinde kırmızı kalemle yazılmış kocaman bir
"0" ve "Dersten sonra beni gör" uyarısı vardı.

"Neden "0" aldım?" diye merakla sordu hocasına,
çocuk..

"Bu senin yasında bir çocuk için gerçekçi olmayan bir
hayal" dedi, hocası.. "Paran yok. Gezginci bir aileden
geliyorsun. Kaynağınız yok. At çiftliği kurmak büyük
para gerektirir. Önce araziyi satın alman lazım.
Damızlık hayvanlar da alman gerekiyor. Bunu başarman
imkansız" ve ekledi:

"Eğer ödevini gerçekçi hedefler belirledikten sonra
yeniden yazarsan, o zaman notunu yeniden gözden
geçiririm."

Çocuk evine döndü ve uzun düşündü. Babasına
danıştı.

"Oğlum" dedi babası "Bu konuda kararını kendin
vermelisin. Bu senin hayatin için oldukça önemli bir
seçim!."

Çocuk bir hafta kadar düşündükten sonra ödevini hiçbir
degisiklik yapmadan geri götürdü hocasına..

"Siz verdiğiniz notu değiştirmeyin" dedi.. "Ben de
hayallerimi.."..
GERÇEKTEN İNANIYORSANIZ HAYALLERİNİZE ULAŞABİLİRSİNİZ....
ALINTIDIR

[hayatimdegisti]

Birde bu hikayenin akrep versiyonu vardi.Zavalli kurbağa almış sırtına bunları karşıya geçiriyor ama akrep sokup zehirliyordu..
Ona çok üzülmüştüm küçükken... ağla

[skorpy]

Anne, altı yaşındaki lösemiyle savaşan oğluna bakarken dalıp gitmişti.Kalbi, acı içinde olmasına rağmen, kararlılık duygusunun da etkisini hissediyordu. Her ebeveyn gibi o da oğlunun büyümesini ve umutlarını gerçekleştirmesini istemişti. Ama bu, artık mümkün değildi. Löseminin buna fırsat tanıması olası değildi. Oysa o oğlunun hayallerini gerçekleştirmesini istiyordu.


- "Bob! Büyüyünce ne olmak istediğini hiç düşündün mü? Hayatında neler
olmasını dilediğin ve hayal ettiğin oldu mu?" diye sordu.
- "Anneciğim, ben büyüyünce hep itfaiyeci olmak istedim". Anne gülümsedi
ve.. ''Dileğini gerçekleştirebilecek miyiz bir bakalım'' dedi.
Daha sonra, Arizona'daki itfaiye müdürlüğüne gitti ve orada yüreği en az
Arizona kadar büyük itfaiyeciler ile tanıştı. Ona oğlunun son isteğinden
söz etti ve oğlunun itfaiye arabasına bınip şehirde küçük bir tur
atmasının
mümkün olup olmadığını sordu.
- ''Bundan daha iyisini de yapabiliriz. Eğer oğlunuzu Çarşamba sabahı saat
yedide hazır ederseniz, onu o gün şeref konuğu yapar, itfaiyeci kimliğine
büründürürüz. Bizimle itfaiye müdürlüğüne gelir, bizimle yemek yer, yangın
söndürmeye gelir. Hatta bize ölçülerini verirsen, ona üzerinde Arizona
itfaiyecilerinin sarı renk üzerine işlenmiş ambleminin olduğu gerçek bir
itfaiyeci kostümü diktirir, lastik botları ısmarlarız. Hepsi Arizona'da
üretiliyor.''

Üç gün sonra, itfaiyeci Bob'u aldı, ona elbisesini giydirdi ve hasta
yatağından itfaiye arabasına kadar eşlik etti. Bob, itfaiye arabasına
kuruldu ve müdürlüğe doğru yol almaya başladı. Kendini çok mutlu
hissediyordu. O gün Arizona'da tam üç yangın ihbarı olmuştu. Değişik
itfaiye arabalarına, hatta itfaiye Müdürlüğünün özel arabasına da
binmişti.Yerel televizyonlar da onu izleyip, çekmişlerdi. Hayallerinin
gerçek olması, gösterilen sevgi ve ilgi, Bob'u o kadar etkilemişti ki,
doktorların söylediğinden tam üç ay daha fazla yaşamıştı. Bir gece bütün
yaşam belirtileri dramatik bir şekilde yok olmaya başlayınca, hiç kimsenin
yalnız ölmemesi gerektiğine inanan başhemşire, aile bireylerini hastaneye
çağırdı. Daha sonra Bob'un itfaiyede geçirdiği günü hatırladı ve itfaiye
müdürlüğüne telefon açıp Bob'un bu dünyaya veda ederken yanında, özel
kıyafetleri içinde bir itfaiyecinin bulundurulmasının mümkün olup
olamayacağını sordu. Itfaiye Müdürü;
- ''Bundan daha iyisini de yapabiliriz. Beş dakika içinde oradayız. Bana
bir iyilik yapar mısınız? Sirenlerin çaldığını duyduğunuzda, yangın
olmadığı anonsunu yaptırabilir misiniz? Sadece itfaiyecilerin önemli bir
meslektaşlarını ziyarete geldiklerini söyleyiniz ve lütfen onun odasının
penceresini açınız'' diye yanıtladı.

Yaklaşık beş dakika sonra hastaneye çengel ve merdiven taşıyan kamyonet
ulaştı. Merdiveni açtı ve Bob'un 3.kattaki odasına doğru yaklaştı. Tam
ondört itfaiyeci Bob'un odasına tırmandılar. Annesinin izniyle onu
kucakladılar ve ona onu ne kadar sevdiklerini söylediler. Ölümle pençeleşen
Bob itfaiye müdürüne baktı ve;
- ''Efendim ben şimdi gerçekten itfaiyeci miyim?'' diye sordu.
- ''Bundan şüphen mi var Bob?'' diye yanıtladı müdür. Bu kelimelerden sonra
Bob gülümsedi ve gözlerini sonsuza dek kapattı.

Belki unuttunuz, belki hatırlamıyorsunuz, belki de çok duygusuz, çok katı
oldunuz; ama bilin ki "HAYAT, SEVGI VE UMUT SAÇMAKTIR."
ALINTIDIR

[skorpy]

Geçtiğimiz günlerde, havaalanında bir baba ile kızının son dakikalarda aralarında geçen konuşmaya kulak misafiri oldum.Kızın bineceği uçağın kalkmak üzere olduğu anons edilmişti. güvenlik kapısının yanında duruyorlardı. Birbirlerine sarıldılar ve baba "Seni seviyorum. Her şey yeterli olsun," dedi.Kız, "Baba, birlikte geçirdiğimiz günler gereğinden fazla güzeldi. Sevgin, ihtiyacım olan tek şey. Ben de senin için her şeyin yeterli olmasını diliyorum, baba," diye karşılık verdi. Birbirlerini öptüler ve kız ayrıldı.


Baba, yanında oturduğum pencereye doğru yürüdü. Ayakta dururken
ağlamak istediğini ve buna ihtiyacı olduğunu görebiliyordum. Özel
konulara girmemeye çalıştım; ama "Birine sonsuza kadar ayrı
kalacağınızı bile bile hoşça kal dediniz mi hiç?" diye sorarak
adeta beni sohbete davet etti. "Evet, dedim," diye yanıtladım. Bunu
söylemek, beni anılara, benim için yaptıklarından ötürü babama
duyduğum sevgiyi ve minneti ifade etmeye çalıştığım anlara götürdü.
Zamanının sınırlı olduğunu bildiğimden, benim için ne kadar önemli
olduğunu yüzüne söylemek için özel zaman ayırmıştım. Dolayısıyla, bu
adamın neler hissettiğini anlıyordum.

"Sorduğum için bağışlayın; ama neden bu sonsuza kadar sürecek bir
veda?" diye sordum. "Ben yaşlıyım; o da çok uzakta yaşıyor. Önümde
bazı ciddi mücadeleler var. Gerçek şu ki, onun buraya bir sonraki
gelişi cenazem için olacak," dedi.

"Veda ederken 'Her şey yeterli olsun' dediğinizi duydum. Bunun ne
anlama geldiğini sorabilir miyim?" Gülümsemeye başladı "Eski
nesillerden kalma bir dilek. Annem ve babam, bunu herkese
söylerlerdi." Bir an duraksadı; sanki daha detaylı olarak hatırlamak
istermiş gibi baktı; kocaman gülümsedi.

"'Her şey yeterli olsun' dediğimizde, karşımızdaki kişinin onu
ayakta tutmaya yetecek kadar güzelliklerle dolu bir yaşam sürmesini
dileriz," diye devam etti ve bana dönerek şu dizeleri ezbere okudu

"Aydınlık bir bakış açısına sahip olmana yetecek kadar güneş
diliyorum.
Güneşi daha çok sevmene yetecek kadar yağmur diliyorum.
Ruhunu canlı tutmaya yetecek kadar mutluluk diliyorum.
Yaşamdaki en küçük zevklerin daha büyükmüş gibi algılanmasına
yetecek kadar acı diliyorum.
İsteklerini tatmin etmeye yetecek kadar kazanç diliyorum.
Sahip olduğun her şeyi takdir etmene yetecek kadar kayıp diliyorum.
Son 'Elveda' yı atlatmana yetecek kadar 'Merhaba' diliyorum."

Sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı ve yürüdü gitti.
ALINTIDIR