Savaş onların savaşı değildi
 

Askeriyenin katı rütbe düzeni içinde yeri geldiğinde doktor yeri geldiğinde ise rütbeniz ile anılmaya alışmak hayli zor oldu benim için. Dahası, sizden öncelikle asker sonra hekim olmanızın beklendiği ortamda önceliği hastalarınıza verip kendinizi onlara karşı sorumlu hissetmeniz de yeri geldiğinde kabahat olabiliyordu.







Bir hasta hakkında bilgi almak için hastaları ile meşgul olan dahiliye uzmanı arkadaşımın yanına gitmiştim. Ülkemizin Güneydoğusundan kaynaklanan savaş ortamının yoğun hissedildiği günlerdi. Bölücü terör adı altında savaş yaşanıyordu. Ordu kaybetmemişti ama kazanacak de gibi görünmüyordu. Görebildiğim kadarıyla mesleği asker olanların moralleri bozuktu.







Bizler işimizi yapıp askerlik görev süremizin dolması için gün sayıyorduk. Bir savaşın içindeydik belki ama hekim olarak hangi taraftan olduğumuzu kestiremiyorduk. İşimizi iyi yapma, hastalarımızı sağlığına kavuşturma kaygısı hep öndeydi. Asker gibi olmak, asker gibi hissetmek istemiyorduk kendimizi.







Dahiliye uzmanı arkadaşım alanında hayli bilgili deneyimli hekimdi. İçinden çıkamadığımız hastalarımız olduğunda ona danışır, görüşünü isterdik. Onca hasta yüküne karşın isteklerimizi sesini çıkarmadan yerine getirirdi. İtiraz ettiği hiç olmamıştı. Yine böyle bir hastayı danışmak için yanına gittiğimde odaya apar topar bir asker getirdiler. Karnını tutuyor acı içinde kıvranıyordu. Ayakta zor duruyordu. Ancak önemli sorun vardı. Hastamız–yoksa asker mi demeliydim?- tek kelime Türkçe bilmiyordu. Kürtçe konuşup derdini anlatmaya çabalıyor, meslektaşım ise hastanın yakınmasının ne olduğunu bile anlayamamış olmanın verdiği kaygı ile yardım istiyordu.







Hasta bakıcı olarak görev yapan asker durumu anlayıp koridorda bekleyen diğer askerlerin arasında Kürtçe bilen birilerini aradı. Bir asker ile birlikte geri döndü.







Hastamız ile çevirmeni bir süre konuştular. Ancak sonuca varamadılar. Hastamızın Kürtçe değil Zazaca konuştuğu anlaşıldı. Bu kez hastabakıcımız koridorda Zazaca bilen birilerini aradı. Ancak ilk girişimler umutsuzdu. Bir süre sonra odaya girip komutanım galiba bir çözüm buldum dedi.



Bir alt kattan bulup getirdiği asker Zazacayı Kürtçeye çevirebiliyormuş. İlk bulduğumuz asker ise kürtçeyi Türkçeye çevirerek hastamızdan bilgi almaya başladık.







Muayene odası içinde doktorumuzun soruları önce Kürtçeye sonra Zazacaya dönüştürülüyor, alınan yanıtlar ise Zazacadan Kürtçeye ve Kürtçeden de Türkçeye dönüştürülüyordu. Üstelik tüm bunlar Trakya'daki askeri hastanede gerçekleşiyordu.



Hastamızdan bilgi akışı sağlandıkça hastalığının ne olduğunu anlayamaya başlamıştık ki;



Başhekimimiz olan hastane komutanı muayene odasına girdi. Manzarayı gördükten sonra bağırmaya başladı.







-Ne oluyor burada. Sizler ne yaptığınızı sanıyorsunuz. Burası TC silahlı kuvvetlerinin birimi. Burada Türkçeden başka dilin kullanılmasının yasak olduğunu bilmiyor musunuz?



-Ama komutanım. Hastamız tek kelime Türkçe bilmiyor. Hastalığı hakkında nasıl bilgi alacağım. Muayenemi nasıl yapacağım.



-Susun asteğmenim. Ne olursa olsun komutanı olduğum birlikte bölücülük yapılmasına, Türkçeden başka dil ile konuşulmasına izin veremem.



Başımızı önümüze eğdik ve emredersiniz komutanım deyip sustuk. Arkadaşıma ceza olarak o hafta sonu çarşı izni verilmedi.







Olay kısa sürede hastane genelinde duyuldu. O hafta sonu diğer hekimler de -yoksa asteğmenler mi demeliydim- cezalı meslektaşımızı yalnız bırakmamak için izinli olmamıza karşın çıkmadık, çarşıya.







Savaş yaşandı bu ülkede, kısa bir zaman önce. Kim kiminle savaşıyor diye soran olursa hekimler buna insanlar savaşıyor yanıtı vermeye çabaladı. Yanıtın beğenilmediği yerlerde ceza da aldı hekimler. Sesleri çok gür çıkmadı ama başka diyecek sözleri de yoktu zaten. Savaş onların savaşı değildi.







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri





Kaynak: Ekolay