Gerçek çeyiz
 

Açılışı medya aracılığı ile duyurulmuş olmasına karşın ilk aylarda hemen hiç başvuru olmamıştı. Başvurular daha çok aile içi sorunlar nedeniyle ruh hastalıkları uzmanlarına giden hastaların yönlendirilmeleri ile oluyordu. Nadiren çocukları ile ilgili sorun yaşayan aileler çalıyordu, kapıyı.







Dahası, aile danışmanlık merkezine ailelerin erkek fertleri genellikle başvurmak istemiyor, bu iş anne sorumluluğuna kalıyordu. Merkez sorumlusu meslektaşımın aylar ilerledikçe karamsarlığa kapıldığını kültürel olarak toplumun hazır olmadığı bir hizmeti sunmaya çalıştıklarını düşündüğünü görüyorduk. Büyük umutlarla başladıkları bu iş akıntıya kürek çekildiği izlenimi vermeye başlamıştı, hepimize.



Bir gün meslektaşımın yüzünde gülücükler ve ışıl ışıl gözler ile geldiğini gördük. Doğrusu merak etmiştik.







Bugün içinde yaşadığım toplum için önyargılarımda yanıldığımı anladım ve çok mutluyum. Çabalarımızın işe yaradığını gördüm ve gelecek için tüm kaygılarım silindi gitti diye başladı söze. Daha sonra yaşadıklarını anlattı.



İki hafta kadar önce polikliniğe gittiğinde kapıda baştan aşağı kara çarşaflara bürünmüş, sadece gözleri görünen bir kadın ve yanında 12 yaşlarındaki oğlu ile beklemekte olduğunu anlattı. Ellerindeki kağıtlara bakıp hangi doktorun ne amaçla yönlendirdiğini anlamaya çalışırken hastanın kendi ayağı ile geldiğini ve aile danışmanlık merkezinden televizyon aracılığı ile haberi olduğunu öğrenir. Kadın, çocuğu ile ilgili sorunları olduğu için merkeze başvurmak istediğini ancak imam olan kocasını ikna edemediğini kocasından gizli geldiğini anlatır.



Meslektaşımız başlangıçta yine tutucu bir aile diye düşündüğünden söz etti. Kadın, oğlunun ergenlik dönemi ile birlikte babasıyla ve arkadaşlarıyla daha çok çatıştığından, babasının imam olmasından, dini ibadetlerden rahatsızlık duyduğundan, babasının ise duruma tepki gösterip şiddet uyguladığından yakınır.



Çaresiz kaldım doktor hanım, çok çaresizim. İkisi de kendini haklı görüyor kavga edip duruyorlar. Ailem parçalanacak diye korkuyorum. Bana yardım edin. diye ağladığını aktardı meslektaşımız. O gün anne ve çocuk ile ayrı ayrı terapi seansları yaparlar. Aile 15 gün sonra kontrole çağrılır.



Ancak aile randevuya gelmez. Kadın ve çocuk o gün, yani ilk randevudan yaklaşık bir ay sonra tekrar merkeze başvurmuştur. Önce bizimki kızacak olur, randevuya gelmedikleri için. Kadın kocasından gizli geldiğini, sosyal güvencesi ve parası olmadığı için randevuya gelemediğini, parayı ancak denkleştirdiğini anlatınca yelkenleri indirir. İlk görüşmeden oğlunun çok olumlu etkilendiğini, artık babası ile tartışmak yerine konuşmaya çabaladığını, konuştukça ortak noktalarını bulmaya başladığını anlatır. Görüldüğü kadarıyla aile içi şiddet dozu da azalmıştır.







O gün yine anne ve oğula ayrı ayrı terapi uygulanır. Terapinin bitiminde annenin meslektaşımızın ellerine sarılıp öpmek ister. Bizimki direnince kadın üsteler, bizde hayatı öğretenlerin elleri öpülür, büyüklerin, anne babanın elleri öpülür. Adet böyledir der. O kara çarşaflar içindeki kadın, meslektaşımızın ellerini tutup Doktor hanım, biz köyde yetiştik. Bize gelinlik çağına gelene kadar çeyiz diye dantel işlemeyi, yatak örtüsü yapmayı, örgü örmeyi gösterdiler. Biraz da yemek yapmayı öğrettiler. O kadar. Ama evlenince gördüm ki, çeyiz diye yanıma aldıklarım evlenince bir işe yaramıyor. Nasıl iyi eş, nasıl iyi anne olunur kimse öğretmedi bana. Ama şimdi anlıyorum ki, gerçek çeyiz bunlarmış. Bunları sen bana öğretiyorsun elini öpmüşüm çok mu? der.



Kara çarşaflar içindeki kadından gelen bu ışıltılı sözler meslektaşımı da etkiler, kadına sarılıp bir süre ağlaştıklarını anlattı. Yaşadıklarını anlatırken gözlerinin dolduğunu görebiliyorduk.



Yaşadıklarını bir çırpıda aktaran meslektaşımız yine uçar gibi neşe içinde işinin başına döndü. O günden sonra da merkez çalışmaları ile ilgili karamsar söz duymadık, ağzından. Aile danışmanlık merkezi ise artık o denli yoğun çalışıyor ki, başvurulara yetişemediğinden randevusuz başvuru kabul edemediklerinden yakınıyorlar.







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri







Not: Bu yazı anısını paylaşan Dr. Rukiye Hayran'a ithaf olunmuştur.

Kaynak: Ekolay