Yengece benzemek

[Bluesky24]

"Biraz daha uzun yaşatmak için yengece benzeteceksiniz beni. Keşke önce fikrimi alsaydınız" diyerek arkasını döndü. Hastamız hayli aksi huysuz ihtiyarlardandı. O sabah bu sözlerin anlamını sormaya çekinmiştik. Geçirdiği ameliyat nedeniyle bir süre tekerlekli sandalye kullanması gerekiyordu. Kalan hayatını tekerlekli sandalyede geçirme olasılığı da az değildi.







Hastalığını ve yeni şartlarını kabullenmekte zorlanan her hasta gibi önce görmezden gelir, sonra isyan eder ve zamanla kabullenir diye düşünüyorduk. Ancak hastamız ilk günden duruma isyan edip huzursuzluğunu refakat eden eşine ve servis çalışanlarına yansıtmıştı. Durumu kabullenecek gibi görünmüyordu. Refakatçi olarak yanında kalan ak saçlı güleç yüzlü hanımı teselliye çalıştıkça hastamızın öfkesi daha da artıyordu. Üstelik odada yalnız kaldığı zamanlarda hastamızın yüksek sesle ağladığından söz ediyordu servis hemşireleri.







O hafta sonu servis nöbetim sırasında akşamüstü hal hatır sormak için yanına girdiğimde tekerlekli sandalyede camın önünde batmakta olan güneşi seyreder buldum. Hanımına arkası dönüktü ve sanırım yine bir tartışmanın üzerine gelmiştim. Pek konuşası yoktu. Sorduğum soruları kafasını sallayarak geçiştirdi. Kahve isteyip istemediğini sorunca kafasını kaldırıp "İsterim elbet, ama o uyduruk kahvelerden değil, Türk kahvesi varsa isterim, sade olsun" dedi.







Biraz sonra elektrikli cezvede hazırladığım bol köpüklü Türk kahvesi eşliğinde camın önünde çökmekte olan akşam karanlığına bakıyorduk. Kahvesinden ilk yudumu alıp keyifle ağzını şapırdattıktan sonra eliyle dışarıyı gösterdi.



"Günbatımını seyredemezsem, ertesi gün güneş küsüp gelmeyecek sanırım, çocukluğumdan beri. Her fırsatta günbatımına koşarım. Özellikle güneş battıktan sonra koyulaşan gökyüzünde bulutlara vuran turuncu sarı renklere bayılırım. Hele bir de güneş denizin üstünde batıyorsa doyum olmaz seyrine." dedi.







Daha sonra hayatı boyunca denizle uğraştığını, balıkçılık yaptığını iki çocuk okutup evlendirdiğini hastalığı nedeniyle şehre gelip oğlu ile gelininin yanına yerleştiklerini anlattı. Bu halde kasabaya dönemeyeceğini, şehirde kalması gerektiğini söyleyince "istemem, eksik olsun" dedi. Neden diye üsteleyince şehirde insanların yalnızlık ve korku çektiğini, kendilerini güvende hissedebilmek için çelik kapılar yaptırıp arkasına sığındıkları evlerinden çıkmaya bile çekindiklerini anlattı. Kapısının ötesini güvenilmez bulan insanların arasında yaşamak istemediğini belirterek "kasabadaki evimi değil sokaklarını insanlarını özlüyorum. Hoş, bizim oğlana bile anlatamadım derdimi ya neyse" dedi. Ellerindeki nasırları gösterip "bu eller yumuşamadan dönmeliyim oralara, balıkçı dediğinin avucu sert olmalı" dedi. Elleri ile dizlerine vurup söylendi. Fırsatı gelmişken şu yengeç hikayesinin ne olduğunu sordum. Bir süre dışarı baktı. Kahvesinden bir yudum daha alıp bana döndü;







-Bizler denizden balıktan anlarız. Görüp bildiğimiz budur. Balıkçı için denizde iki farklı canlı vardır. Birileri deniz kabukluları gibi olduğu yerde çakılıp kalan, yerinden ayrılamayanlar. Diğerleri ise özgürce yüzebilen balıklardır. Biz balıkçılar kabukluları yem yapar balık avlarız. Üstelik denizlerdeki hayat insanların hayatına da çok benzer







-Nasıl bir benzerlik bu?







-Kimileri, midye veya deniz kabuğu gibi çakılı olduğu yerde geçirir hayatını, gördüğü bildiği bütün dünya olduğu yer kadardır. Kimileri ise çakılı kalmaz okur kendini geliştirir meslek sahibi olur yüzmeyi öğrenen balıklar gibi hür olur. Balığın çok olduğu denizler hem temizdir hem zengin. Ne zaman ki midyeler kabuklular çoğalır kirlilik başladı, balıkların sayısı azalıyor demektir.







-Peki ya yengeç?







-En sevmediğim hayvandır, yengeç. Balık olmaya heves edip yüzmeyi beceremeyen kabuklu hayvanlardandır. Bunlardan çok bulursun yaşadığın ortamda. Yüzmeyi bilmez ama yüzüyormuş gibi yapar. Bulunduğu yerden ayrılmaz ama yüzer giderim diye hava atar. Velhasıl başkalarının kendini balık zannetmesi için elinden geleni yapan zavallı yaratıklardır, yengeçler. Şimdi benim de ayaklarımı bağladınız. Artık ne denize açılabilirim, ne de sahile yaklaşabilirim. Kendini balıkçı zanneden zavallı biri yaptınız beni. Üzülüp sıkıldığım budur. Sorsaydınız böyle yaşamayı, ona buna muhtaç olmayı istemezdim elbet. Daha uzun yaşayacağım diye bu yaştan sonra kaderde yengece benzemek de varmış.







Gözünde bir damla yaş belirir gibi oldu. Hanımıyla bakıştılar. Fincanda kalan kahveyi çalkalayarak telvesi ile birlikte içti. Teşekkür edip fincanı uzattı. Kahvenin esaslı pişmiş olduğunu, Türk kahvesinin yerini alan o modern kahveleri ise hiç beğenmediğinden söz edip tadı ve kokusu olsa bile telvesi olmayan kahvenin doyurmadığını, kırk yıl hatırı olanın ise içilen kahveden çok damakta kalan telve olduğunu anlattı.







-Şimdinin kahvelerinde hiç telve yok. Hani insanların posasını çıkarıp kenara atıyorlar ya, kahveyi de öyle yapıyorlar artık. İçtikten sonra geriye damağına sıvanmış bir lezzet, koku kalmıyor. Telvesiz kahveler gibi öylesine geçip gidiveriyorsun bu hayattan. Dahası şu küçücük fincanda bulamadıkları tadı kocaman maşrapalarla içip karınlarını şişirdikleri telvesiz kahvelerde arıyor yeni nesil. Ne anlıyorlarsa?







Hanımı kendini yormamasını, uzanıp dinlenmesini söyleyince homurdanarak sandalyesini yatağına yöneltti. Gün batmış ortalık kararmıştı. Odanın ışığını açmak istedim engel oldu. Eliyle dizlerini gösterip "Mademki buradayım, mademki bugünleri de görecekmişim bırak akşam içeri girsin. Günü gönderdik akşamı da yaşayacağız elbet." diyerek hanımının ve benim yardım etmemize fırsat vermeden kendini yatağa attı.







Hanımı üstünü örtüp yastığını düzeltti. İzin isteyip odadan ayrıldım. Ertesi sabah servis hemşiresinin dediğine göre gece boyunca odalarının ışığını hiç yakmamışlardı.







Dr. Mehmet Uhri



mehmetuhri