OTUZBEŞ YAŞ (ŞİİRİ)
 

Yaş otuzbeş yolun yarısı eder

Dante gibi ortasındayız ömrün

Delikanlı çağımızdaki cevher

Yalvarmak, yakarmak nafile bugün

Gözünün yaşına bakmadan gider.Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?

Benim mi Allahım bu çizgili yüz?

Ya gözler altındaki mor halkalar...

Neden böyle düşman görünürsünüz

Yıllar yılı dost bildiğim aynalar? Zamanla nasıl değişiyor insan

Hangi resmime baksam ben, ben değilim

Nerede o günler, o şevk, o heyecan?

Bu güler yüzlü adam ben değilim

Yalandır, kaygısız oldugum yalan!Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız

Hatırası bile yabancı gelir

Hayata beraber başladığımız

Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir...

Gittikçe artıyor yalnızlığımız.Gökyüzünün başka rengi de varmış

Geç fark ettim taşın sert olduğunu

Su insanı boğar, ateş yakarmış

Her doğan günün bir dert olduğunu

İnsan bu yaşa gelince anlarmış.Ayva sarı, nar kırmızı... sonbahar

Her yıl biraz daha benimsediğim

Ne dönüp duruyor havada kuşlar?

Nereden çıktı bu cenaze?

Ölen kim?!

Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?Neylersin ölüm herkesin başında

Uyudun, uyanmadın olacak

Kimbilir nerede, nasıl

Kaç yaşında bir namazlık saltanatın olacak

Taht misali o musalla taşında

Şiir: Cahit Sıtkı Tarancı

Beste: Fethi Karamahmutoğlu

Makam: Hicaz

Kaynak: Hekimce