Kapıyı Açılana Kadar Çalmak..

[yeni bir hayat]

Arkadaşlar,aşağıda okuyacağınız gerçek bir o kadar da tanıdık hayat hikayesi, başarısızlıkların, aslında biz farkında olursak,pekçok başarının da kapısını araladığını gösteriyor..Okuduğumda çok etkilendim ve sizinle paylaşmak istedim..kelebek etkisi denen durum bu işte..Hiçbir zaman kendimizi küçümsemeyelim..İstersek çok şeyi başarabiliriz..

2000 yılında, hayatı kendi adıyla film oldu: Erin Brockovich. Universal Studios tarafından çekilen ve Julia Roberts'ın kendisini oynadığı rolle “en iyi kadın oyuncu” dalında Oscar kazandığı filmle milyonlarca insan onu tanıdı. Film, 256 milyon dolar hasılat yaptı. Neden mi? O zaman biraz daha geriye gidelim:

1991'de geçirdiği trafik kazasıyla ilgili açtığı davanın sonuçlanmasından kısa bir süre sonra, davasını üstlenen hukuk bürosunda dosyalama görevlisi olarak çalışmaya başladı. Düzenlediği bir emlak dava dosyasının içindeki sağlık raporları dikkatini çekince büronun yetkilisinden izin alıp araştırmaya başladı. Araştırmasını sürdürdükçe 1960'lardan beri o bölgede yaşayan ve Krom 6 zehrine maruz kalan birçok insan olduğunu fark etti. Krom 6 zehrinin, bölgede faaliyet gösteren Pacific Gas ve Electric Company'nin kompres istasyonundan yeraltı sularına sızdığı ortaya çıkınca Brockovich ve patronu Ed Masry, Amerikan tarihinde bir ilke imza attılar ve Pacific, 600'den fazla Hinkley sakinine 333 milyon dolar ödemeye mahkum edildi. Örnek teşkil eden bu dava sonrasında Pacific’in ödediği miktar, 10 yıl içinde 1 milyar dolara yaklaştı.

Filmden sonra ünlenen Brockovich, kendini insanların bir fark yaratmaları için cesaretlendirmeye ve pozitif mesajlar yaymaya adadı.

"Take It from Me, Life's a Struggle, But You Can Win" (Bana inanın, Hayat bir mücadele, Ama kazanabilirsiniz) adlı kitabın yazarı olan Brockovich, aynı zamanda sıkıntılar ve güçlüklerle başa çıkan kadınların hayat hikayelerinin konu edildiği "Final Justice" isimli TV programı hazırlıyor.

Halen dünyayı dolaşarak motivasyon konuşmaları yapıyor, edindiği deneyim ve dersleri dinleyicileriyle paylaşıyor. Kurduğu ve başkanlığını yaptığı Brockovich Araştırma ve Danışmanlık şirketi, çevreyle ilgili birçok davada hizmet veriyor.
Brockovich, Asemble Eğitim Danışmanlık tarafından, “Time to Labyrinth Exit” temasıyla bu yıl 3’üncü kez gerçekleşen “Düş+Zaman=Gerçek Konferansı” için Türkiye’ye geldi ve KobiFinans’a özel röportaj verdi.


Hayatınızın akışını değiştiren, tarihe geçen tazminat davasını düşündüğünüzde, size göre, başarınızın sırrı neydi?

Yaşam adım atmakla eşdeğer bir şeydir. Ben, hayatım boyunca kötü şeyler, felaketler yaşadım, ekonomik olarak güçlü biri değildim… İnsan, paylaştıkça, birlikte hareket edince güçlü oluyor. Filmde de izlediğiniz, o dönemdeki patronum Ed Masry böyle biriydi, harikaydı. 5 Aralık 2005’te aramızdan ayrılarak, kalbimi çok kırdı. Biz onunla birlikte çok güzel şeyler yaptık. Eforumuzu, emeğimizi bir araya getirdik. Başarımızın sırrı da buydu. Hiç unutmuyorum, bir gün şöyle demişti: ‘Başarı insanlara sahip oldukları potansiyeli göstermektir. Sahip oldukları gücü ortaya çıkarmak, gerçek liderliktir.’ Sanırım biz bunu başardık…

Hayatta her zaman, mücadelenin sonu mutlu son mu dersiniz?

Biliyorum ki hayatta her zaman mutlu sonla biten hikayeler olmuyor… Ancak ben, karşıma engel çıktığı zaman onu en iyi şekilde değerlendirdiğimi düşünüyorum. Engel aşana kadar engeldir. Sorunlara, bütünün parçası olarak bakmak gerekir. Hayatta düzgün giden bir rota yoktur. Sürekli kendini yenileyen bir karmaşası, bir döngüsü vardır. Elbette zaman zaman başımıza kötü şeyler gelebilir. Bazen, kuralları bozanlar olabilir. Her zaman, inancımız olmayabilir…

Karşımıza dünyamızı daha kötü bir hale getirenler çıkabilir. Dolayısıyla hayatımız her zaman çok da pozitif görünmüyor, evet. O halde kendimizi bu sarmaldan nasıl çıkarabiliriz? Tüm bu olanlara, benim gibi karşı çıkanlar olabilir. Benim, kazanmayı kaybederek öğrenmem gerekiyordu. Tam dibe vurdum ve yukarı çıktım. Ağır toplumsal baskılar altında yaşadım.

Ancak hepimizin seçme özgürlüğü var ve bunu değerlendirmemiz gerekir. Şöyle bir düşünün… Sigmund Freud ilk araştırmasını sunduğunda aşağılanmıştı. Walt Disney, çok yerden kovulduktan sonra kendi fantezi dünyasını gerçeğe dönüştürdü. Winston Churchill okul hayatında sınıfta kalan, ortalama bir öğrenciydi, sayısız işten kovuldu. 62 yaşında İngiltere’ye başbakan oldu. Onları neden tanıyoruz? Çünkü pes etmediler. Birileri onlara da ‘imkânsız, vazgeç’ dedi. ‘Evet, ben bunu yapabilirim’ demeniz gerekir. Biz de o insanları dinledik ve kazandık

O halde, başarısızlığın, başarıyı getiren temel kriterlerden biri olduğuna inanıyorsunuz?

Kim hayatında başarısız olmadı ki? Her başarısızlıkta başarıya bir adım daha yaklaşırsınız. Hepimizin bir hikayesi var. Hangi yöne gideceğiniz size kalmış. Elbette kazandıklarımız ve kaybettiklerimiz olacak. Kendinizi kaybolacak gibi hissettiğinizde bir adım geriye gidebilirsiniz. Kaç kere düşerseniz düşün, siz, ayağa kalkabilecek birisiniz. Bu yüzden, başarılı olacağınıza inancınızı kaybetmeyin.
Yolunuzu kaybetmemek için kendinize inanmanızdan daha büyük bir zafer olamaz. Kendi kaderinizin ustası olabilirsiniz... Ancak burada, bana göre en kritik değer şudur: Ahlak değerlerimizi ve kendimize olan saygımızı kaybetmemek…

Siz, çocukluğunuzda da böyle miydiniz? Yoksa hayat mı sizi bu noktaya getirdi?

Ben, öğrenme zorluğu olan bir çocuktum. Bu yüzden okulda, arkadaşlarımın arasında sürekli itilip kakılırdım… Uzun bir süre bunun sıkıntısını çektim. O dönemde yaşadıklarım, daha çocuk yaşta yalana karşı çok tepkili olmamı sağladı…

Ben okuldan dönünce kendimi mutsuz ve yalnız hissederdim. Annem yanıma gelir; ‘Hey, kararlılığın nerede?’ derdi. Hiç unutmam, bana sözlükten kararlılığın anlamını okurdu. Bu bana kendimi iyi hissettirirdi. Bu yüzden, kararlılığı hayatımda daima uyguladım. İnanın çok işe yarıyor. Bunun yanında inatçı, azimli olmanız gerek. Her zaman size ve yaptıklarınıza muhalefet olacak birileri vardır. Bazıları aleyhinizde, bazıları ise lehinizde duracaktır. Tek başınıza mücadele edeceksiniz ve bu da iradenin zaferi olacak.

Hollywood’da, yaşarken hayatı film olan insanların sayısı bir elin parmaklarını geçmez… Neden sizi seçtiler dersiniz?

Bunu ben de çok düşündüm ve şöyle bir sonuca ulaştım: Aslında bu yalnızca benim öyküm ya da benim filmim değil… Dünyada yaşayan her bilinçli insanın sorunu… İnsanlar bu konuyu kendileri ile özdeşleştiriyor. Sanırım en önemli etki buydu. Beni bir de şöyle düşünün: Yüksek eğitimi olmayan, öğrenme güçlüğü çeken, sabit bir işe sahip olmayan, para kazanmak zorunda olan, yalnız bir anne… Dünyada bu tanıma uyan yüz binlerce kadın var. Ve tüm bunlar karşısında, insan gerçekten kendine güvenirse, istediğini alıyor, başarıyor… Ben o trafik kazasından önce, boşanmış, 2 çocuğu olan, işsiz ve bekar bir anneydim, hayat benim için mücadele demekti. Çocuklarıma bakıyor ve çalışmıyordum. Ailemden, babamdan yardım alıyordum. Zaman zaman part-time işler yapıyordum. Ama ana işim çocuklarıma bakmaktı. Sanırım film, bunu göstermek, insanları motive etmek adına çok önemli bir örnek oldu. Sonuç olarak, hepimiz aynı gemideyiz değil mi?


Hayatınızın filmini yapmaya nasıl karar verdiler?

Geçirdiğim kazanın ardından, fizik tedaviye başlamıştım… Doktoruma, içme suyunda sürekli kirliliğe yol açan bu olayla ilgili ayrıntıları anlatıyordum. Topuklu ayakkabılarım ve dekolte elbiselerimle nehirden topladığım ölü kurbağaları anlatmam ona komik ve eğlenceli geliyordu elbette… Büyük bir mücadeleydi. Tüm kasabayı arkama alıp bunu kazanmak büyük bir olaydı. Doktorum anlattıklarımı not almış ve arkadaşının ortağı olan Danny DeVito’ya bahsetmiş. Onunla tanıştım ve ardından film geldi. Benim hikayem, aileleri olan, sağlığına önem veren ve havanın, suyun değerini bilen insanlar hakkında..

Siz, bu olayı yaşadıktan sonra Brockovich Araştırma ve Danışmanlık adlı şirketi kurarak, insanlara yardım etmeye başladınız… Aradan yıllar geçti… Hala insanlar için bu kadar yoğun çalışıyor musunuz?

Bu şirketi, olaydan sonra, yüzlerce insanın kendilerine yardım etmem için beni araması üzerine Ed Masry ile birlikte kurdum. Tek başına, hepsine yanıt vermem mümkün değildi. Bugün hala, her yıl artan bir sayıyla başvuru alıyoruz. Tüm başvurular benim hayatımda çok önemli bir önceliğe sahiptir, bu hiçbir zaman değişmez… Çok iyi bir ekibim var ve birlikte çalışıyoruz. Elimizde çok fazla olay var. Bu yüzden şu an 2 farklı hukuk şirketi ile çalışıyoruz. Onlar bize araştırmalarımızda yardım ediyor. Eğer bilmek isterseniz, içtenlikle söylemek isterim ki, hala zamanımın yarısını bu araştırmalarla geçiriyorum.

Ama bir avukat değilsiniz… Bunun eksikliğini hissediyor musunuz?

Ben insanların gözünde avukat değil, “savunucuyum”. İnsanları bilgilendirmenin savunucusuyum… Eğer doğru ve tam bilgiye sahip değilsek, kendimiz ve ailemiz için doğru seçimler yapamayız. Bunu yaşadığım olaylarda çok net bir şekilde gördüm. Bu yüzden de o bilgi eksikliğini tamamlamak için çalışıyorum. Sorunuza dönecek olursak, eğer gerçekten isteseydim, avukat olurdum. Ama benim hayattaki tercihim bu olmadı. Onların mesleğine elbette büyük bir saygı duyuyorum. Ama bana göre onlar, tüm zamanlarını toplantılarda, görüşmelerde ya da mahkemelerde vb. geçiriyor. Ben ise dışarıda, insanlarla birlikte olmayı, konuşmayı, dinlemeyi, eyleme geçmeyi seviyorum. Bu yüzden onların hayatı hiçbir zaman bana göre olmadı.

Neden bu kadar tutkulu bir şekilde insanlara yardım etmek istiyorsunuz?

Ben bir hümanistim, insanlara yardım ederken, din, dil, ırk vb. ayrımlar yapmıyorum… Ben yalnızca insanları seviyorum, onlara yardım etmek istiyorum. Gerçekten, hepsi bu… Bu benim karakterim… Hayata böyle bakıyorum, böyle yaşıyorum… Böyle besleniyorum, mutlu oluyorum. Başka türlü bir hayatın benim için anlamı olamaz. İnsanlara yardım etmek ve onları mutlu etmek için içimde müthiş bir istek, heyecan ve inat var. Bunları yaptıkça kendimi daha iyi hissediyorum, daha doğrusu yaşadığımı hissediyorum. İnanın, gerçekten isterseniz siz de benim gibi olabilirsiniz. Herkes olabilir. Dünyadaki insanların neredeyse tamamının sağlığı ve güvenliği tehdit altında… Ben bundan çok büyük bir endişe duyuyorum. Ve hepimizin duyması gerektiğini düşünüyorum.

Sizce bu kaotik durumdan çıkmak için ne yapmak gerekiyor?

Hayata tek açıdan bakan insanların başarmak için çok az şansları vardır. Ama başka noktalardan bakmak için, öncelikle yükselerek, yukarıdan görmek gerekir. Bunun için de istekli olmalısınız. Bardağın öncelikle boş tarafını görür ve neyi yapabileceğinizi değil de neyi yapamayacağınızı düşünmeye başlarsanız, üzgünüm, kaybetme ihtimaliniz çok yüksek… Pozitif düşünün ve isteyin. Yapmanız gereken tek şey bu… Siz bardağı dolu olarak mı yoksa boş olarak mı görüyorsunuz?

Eğer dolu olarak görüp, pozitif düşünürseniz, doğru seçim yapmış olursunuz. Birçoğumuz her zaman negatiflere yoğunlaşıyoruz. Bence şöyle yapmak gerek: Her gün için, ‘Bugün ne kadar muhteşem bir gün, hayatta olduğum için, sağlığım yerinde olduğu için çok şanslıyım, yarın çok daha güzel olacak’ demek gerek. Bunu hayatımızın mottosu haline getirip uygularsak, çok daha farklı bakış açıları yakalayabiliriz. Hayat bizim yaptığımız seçimdir. Hayatın iyi ya da kötü olması da bizim yaptığımız bir seçimdir. Krizlerde kendimize güvenimiz zedelendiğinde, iyi ya da kötü seçim yapar ve bu seçimin sonucunu yaşarız. Bunu aklımızdan çıkarmamalıyız. Kendi gücünüze ve güzelliğinize inanmak için seçim yapmak sizin elinizde… Bu, kendinizle ilgili fikrinizi değiştirmek için ilk adımdır. Hayatınızın nasıl olacağı tamamen size bağlı… Ona sahip olun.

Bu enerjiyi nasıl koruyorsunuz?

Kapılar yüzüme kapandığında içimden bir ses yeniden o kapıya odaklanmamı söylüyor. Tekrar kapıyı çalmanın, o soruyu tekrar ve farklı bir şekilde sormanın bize hiçbir şey kaybettirmeyeceğini tam tersine kazandırabileceğini hiçbir zaman unutmamak gerekiyor. Size hayatımda bildiğim en önemli şeyi söylememi ister misiniz? İnsan bir şey yapmak istediği zaman kapalı kapı diye bir şey olmaz. Ben ise birisi cevap verene kadar, kapıyı çalar çalar dururum. Asla vazgeçmem. Günümüzde herkes, anında sonuç almaya odaklandı. Ama değerli şeyler, zaman alır… Ne olursa olsun, kararlı bir şekilde yola devam etmek, vazgeçmemek gerekir… Bu kararlılık, inatçılığımdan geliyor. İnatçılık, bana güç veriyor, motive ediyor. Hayatın diğer tarafında, hiçbir şey yapmadan, yerinde oturup, istemediği şeyleri kabul eden insanları anlayamıyorum…

Kaynak: KobiFinans Dergisi 22. Sayı