Siz Önemli ve Özelsiniz

[RenaC]

Çoğunlukla gerçek kimliklerimizi saklayan sosyal maskeler takıyoruz.
Dünyanın olmamızı istediğini sandığımız kişi halindeyiz. İnsanların söylememizi istediği şeyleri söylüyor, giymemizi istedikleri kıyafeti giyiyor ve yapmamızı istedikleri şeyleri yapıyoruz. Başkaları gibi yaşıyoruz… İçinden ağlamak geliyorsa ağlamayı….Mutlu isek şarkı söylemeyi erteliyoruz ve bu zamanları yaşamak yerine bir zamanları yaşıyoruz. Bazen kapanan kapıya öyle uzun bakarız ki açılanı geç fark ediyoruz ya da hiç görmüyoruz.


Yaşadığımız bu zamanda bizler, iyi ve güzel olan her şeyin ve herkesin önünde ya da arkasında olmak yerine yanında olmayı becerebildiğimiz oranda toplumsal sinerji ile mutlu ve başarılı olacağımızı düşünüyorum.

Her birimiz yaşamda çok önemli ve özel iken birbirimizi pozisyonlarımıza ve kendi penceremizden algıladıklarımıza göre değerlendirip düşüncelerine ve davranışlarına sınırlar çizdik ve aynı yada farklı olmak çelişkisi içinde mutlu olmasını istedik…

Hep başkalarının arzularını gerçekleştirirken başkaları da bizim arzularımızı gerçekleştirdiğinde birbirimizi tamamladığımızı düşünüp mutlu olacağımıza hep kendimiz olmak bencilliğini yaşarken mutlu olmayı istedik.

Oysa bizler aynı kültürün birbirini tamamlayan önemli ve özel unsurlarıyız…

Her zaman birbirimize uyumdan bahsederiz ama herkesin bize uymasını bekleriz. Aslında buna uymaktan ziyade uydurmak desek daha doğru olurdu…

Kendimizi bir yaşam yolculuğunun sürekli gelişen yolcuları olarak görmek yerine gelişimini tamamlamış bir ergen olarak gördüğümüz sürece birbirimizden beklentilerimiz nedeniyle olsa gerek sık sık suçlarız. Oysa her suçlama bizlerin beklentilerinin ifadesi olduğu gibi karşı tarafında yetersizliğinin ifadesi iken o veya biz nasıl mutlu olacağız ?


Bir EN ……… OLMAK yarışına sokarlar bizi.
En iyi olmak…En güzel…En başarılı…En zengin…En akıllı…En……
Hep bir “EN” olmaya çalışarak geçer zaman. En iyi ben olayım derken
bir başkasının geçilmesine… Bir başkasının ezilmesine…
Bir başkasının üzülmesine dayanmasa zaferlerimiz.
Derken… Bir gün, birilerini geçmenin peşinde koşarken
bir şey olmayı UNUTTUĞUNU fark edersin…
Belki de en önemli şeyi unutursan…KENDİNİ…
Başkası olmaya çalıştıkça kendinden uzaklaşırsın.
Ve aslında başkası olmak yerine kendin olmalısın.
Tabi sadece kendi için yaşamak bencilliğine de düşmeden…

Tecrübelerimizden faydalanalım ancak unutmayın...
Sizden bir tane daha yok... SİZ GERÇEKTEN ÖNEMLİ VE ÖZELSİNİZ...

[matri]

katiliyorum cok gercekci bir yaklasim.

[elccy]

Kendimi ne zaman ise yaramaz ve aciz hissetsem, ayni hisleri hissettigim bir anda, eski bir dostun uzun zaman önce söyledikleri gelir aklima. Yüzümü kocaman bir gülümseme sarar. Bana "Kendini her aciz ve ise yaramaz hissetiginde parmaginin ucuna bak," demisti. O sira o kadar üzgün ve duygularimin içinde o denli kaybolmustum ki kendi sesimi bile taniyamaz bir halde çok kisik bir ses tonu ile "Neden," demistim.

"Çünkü o parmak izlerinden bu yeryüzünde baska hiç kimsede yok," demis ve eklemisti,
"Sen özelsin. inanmazsan parmaklarinin ucuna bak."
Birden sanki dirilmistim. Evet, ben özeldim.
Herkes aslinda özeldir.
Ama beni o günden sonra digerlerinden ayiran tek ayirt edici özelligim -kendimin özel oldugumun- farkinda olmamdi.
Hala karamsarliga düstügümde, bazen umutsuzluklarla bogustugumda o dostumu hatirlar ve parmagimin ucuna, yüzümde büyük bir gülümseme ile bakar ve kendi kendime "Sen özelsin. Bunlarin hepsini atlatirsin," derim.



Yine ayni dostum bir karar asamasinda oldugum bir gün bana
"Önce ne istedigini iyi belirle," demisti ve eklemisti,
"Sonra o istedigine ulasmak için ne gerekiyorsa yap!"
Sonra da elini tam üç kez gözlerimin önünde çirpmis ve bana "Ne oldu simdi," diye sormustu. Ben de anlamsiz bakislar ile yanit vermistim.
"Ne oldu?"
"Üç saniye hayatindan uçtu gitti ve hiç birsey o üç saniyeyi geri getiremez, demisti... Ve eklemisti
"Hayati istediklerine ulasmak için harca, bir gün arkana dönüp baktiginda uçup giden o saniyelerin bombos bir ömür haline geldigini görmek istemiyorsan tabii!"



Farkindasiniz degil mi? Hayatlarimiz saniye, dakika, saat dilimlerine bölünmüs, akip gidiyor. Ve biz akan bir saliseyi bile geri dönüp tekrar yasayamiyoruz. Onlari geri getiremiyoruz. Aynaya baktigimizda her gün yeni bir beyaz saç telini ve yüzümüzde acimasizca akip giden dakikalarin
izini, birer kirisiklik olarak seyrediyoruz.

Peki biz hayattan ne bekliyoruz?
Beklentilerimiz için varimiz yogumuz ile için savasiyor muyuz, zaman denen acimasiz düsmanla?

Oysa parmaklarinizin ucuna bakin bir kez. Sonra da parmaklarinizi üç kez siklatin. Orada gördügünüz parmak izleri sizden baska kimsede yok ve parmaklarinizin ucundan çikan o ses hayatinizin bombos geçmis üç saniyesi oldu, geçti gitti iste...



Siz özelsiniz, siz yeryüzünde teksiniz...
O zaman hayattan beklediklerimiz de bize layik olmali, özel olmali, ulasilmasi için savasa deger olmali. Zaman denen canavar galip gelmeden, biz hayattan beklentilerimize ulasmaliyiz ki geçip giden zamana ragmen, geriye dönüp baktigimizda kucak dolusu mutluluk ve beklentilere ulasmanin hazzi ile zaman zaman yüzümüzde kocaman bir gülümse ile nanik yapabilelim...



Ellerinizi üç kez çirpin, hayattan üç saniyeniz silinip gitti iste...
Bugün özel bir insan olan kendiniz için ne yaptiniz ?
Beklentileriz için bir ugras, savas verdiniz mi ?
Yoksa zamanin sizi yenmesine seyirci mi kaldiniz ?
Mesela özel eski bir dostu aradiniz mi bugün ?

Bu kisa ama çok anlamli hayat derslerini veren dostumu kaç zamandir aramadigimi düsündüm tüm bunlari yazarken... Yerimden kalktim, Internet'ten çiktim ve telefon ile o dostumu aradim. Çok mutlu oldu...
"Ne zamandir sesini duymamistim, hangi dagda kurt öldü?" dedi.
Ben de "Özel birini aramak istedim, aklima sen geldin," dedim ve sonra ekledim:
"Ve ellerimi üç kez çirptim, geçen zamani geri getiremedigimi görünce belki de seni arayacak baska bir üç saniyem olmayacak, su anda aramazsam deyip, yazdigim yaziyi yarida birakip seni aradim," dedim. Çok mutlu oldu. Bir dostun mutlulugu ile ben de mutlu oldum. Dostumla telefon konusmami bitirip klavyenin önüne oturdugumda yüzümde kocaman bir gülümseme vardi. Özel birini arayip, dakikalari geri getiremeyecegim bir hayat içinde istedigim bir seyi yapmanin huzuru ile yani mutlu bir yürekle tekrar yazmaya basladim. Ve zaman denen sinsi düsmana bir nanik yaptim. Acimasizca akip gidiyorsun, ama ben seni hissediyorum ve istedigim hiç birseyi ertelemiyorum ve istediklerimi
elde etmek için hayatla savasiyorum der gibi mutlu idim.
Siz hala ne duruyorsunuz?
Kosun telefona, bir dostunuzu arayin.
Birine e-mail atin.
Onu sevdiginizi hissettirin.
Onun mutlulugu ile mutlu olun.
Ellerinizi üç kez çirpin ve düsünün hayatinizdan üç saniye bos bir sayfa gibi koptu gitti iste.
Oysa siz özelsiniz ve size layik bir hayati hak ediyorsunuz.
Size layik mutluluklari hak ettiginiz gibi.
Bana inanmazsaniz parmaklarinizin ucuna bakin