Bir Dakika Hayatınızı Değiştirebilir.

[Işıldayan Safir]

the desert Nickli Üyeden Alıntı

süper...cok begendım..bu sabah kendımı berbat hıssedıodum..--ama bu yazıdan sora daha az berbat hsıseıdorum:)---bu guzle paylaşım ıcın elelrınıze sağlık....

Hmmm... Az da olsa hala kendini berbat hissediyorsun yani. Demek ki daha çok çalışmalıyız. Ben teşekkür ederim.

Sevgiyle kal.

[Işıldayan Safir]

Teşekkür Edilmeyen İnsanlar

Boston Üniversitesi’nde hocayken, William Stidger bir ara sürekli, hayatında teşekkür edemediği ve minnettar olduğu insanların sayısının ne kadar çok olduğunu anlatır dururdu. Bu insanlar kimi zaman, ona eğitimi ve yetişmesinde yardımcı olmuş bir büyüğü, kimi zaman ona ilham vermiş birisi, kimi zaman da gösterdiği ilgi ve anlayışla onun üzerinde sonsuz etki bırakmış bir insan olurdu.

Bu insanlardan birisi de, okuldan mezun olduktan sonra uzun yıllar kendisinden hiçbir haber alamadığı öğretmeniydi. Haber alamamış olsa da, William Stidger’a şiir sevgisini aşılayan ve içinde diğer öğretmenlere duyduğundan farklı bir sevgi oluşmasını sağlayan öğretmenini hiç unutmamıştı. Bir gün ona karşı duyduğu minneti anlatan ve teşekkür eden bir mektup yazmaya karar verdi.

Aldığı cevap, yaşlı ve güçsüz bir insanın elinden çıkmış olduğu belli olan, bozuk ve düzensiz bir yazıyla yazılmıştı. Mektup, ‘Benim sevgili Willie’m’ diye başlıyordu. William sevinç içindeydi. 50’sini devirmiş, soğuk görünümlü bir profesör olarak artık dünya üzerinde kendisini ‘Benim sevgili Willie’m’ diye çağırabilecek birinin kalmadığını düşünüyordu çünkü.

Mektup şöyleydi:

Benim sevgili Willie’m,

Yazdığın mektubun benim için ne anlama geldiğini anlatmak için kelimeler yetersiz kalır. 80’lerimdeyim, küçük bir odada yaşıyorum, yemeğimi kendim yapıyorum, geçmişi düşünerek hayatımın sonbaharında mutlu olmaya çalışıyorum. İlgini çeker mi bilmem ama tam 50 yıl öğretmenlik yaptım ve bana yazdığın mektup bugüne kadar aldığım ilk teşekkür mektubuydu. Ve inan ki; hayatımda bugüne kadar hiçbir şey beni, soğuk bir kış günü kapıma gelen bu mektup kadar mutlu edemedi.

Kolay kolay ağlamayan William mektubu bitirdikten sonra gözyaşlarına boğulmuştu. William’ın geçmişinden, o hiç teşekkür edemediğimiz insanlardan biriydi, yaşlı öğretmen. Hepimizin hayatında ne çok var böyle insanlar öyle değil mi? Kimi zaman bir öğretmen, diğerlerinden farklı bir şey katan bize ya da kendimize inanmamızı sağlayan, yeteneğimizi keşfeden ve hiç unutamadığımız bir insan.

Hepimiz hayatımızı değişik yönlerden etkilemiş ve şekillendirmiş o insanları hep hatırlarız. Üzerimizdeki etkileri bizi değiştiren insanları… William Stidger, minnetini ifade etmek için bir yol bulmuş, öğretmenine mektup yazmıştı.

Peki sizin geçmişinizde o, hiç teşekkür edemediğiniz insanlar kim? Düşünün, belki ‘Teşekkür ederim’ demek için çok geç değildir.

[Işıldayan Safir]

Yüreklendirici Bir Sözcük

Polonyalı genç bir çocuk piyano çalmaya merak sarar ama öğretmeni parmaklarının kısa ve kalın olduğunu bu yüzden hiçbir zaman güzel piyano çalamayacağını söyler. Bunun yerine klarnet çalmasını tavsiye eder ona ama daha sonra başka bir müzik uzmanı da dudaklarının klarnet çalmaya uygun olmadığını söyler.

Derken bir gün, genç çocuk büyük piyanist Anton Rubinstein’la tanışır. Ünlü müzisyen, çocuğa o güne kadar hiç kimseden duymadığı, küçük ama yüreklendirici bir söz söyler: “Genç adam! Piyano çalma şansın var. Aslında senin iyi bir piyanist olacağından eminim ama bunun için günde 7 saat çalışman gerekli.”

Genç adamın bütün ihtiyacı birinden bu yüreklendirici sözü duyabilmektir aslında! Büyük Rubinstein ona gerçekten yapabileceğine inandığını söylemiştir. Hayatını piyano çalışmaya verirse, bunu yapabilecektir! Gerçekten iyi piyano çalabilecektir! Çünkü Anton Rubinstein öyle söylemiştir!

Rubinstein’ın söylediği gibi gününün büyük kısmını çalışarak geçirir ve çalışkanlığı en sonunda meyvesini verir. Jan Padewski zamanının en büyük piyanistlerinden birisi olur. Küçük, destek verici bir söz, bir çocuğun ruhunu açığa çıkarmasını ve yıllarca çevresine ışık saçmasını sağlamıştır.

Unutmayın ki; bugün size söylenebilecek bir söz, ufkunuzu açabilir ve tüm hayatınızı değiştirebilir.

[Işıldayan Safir]

Doğru Dua

Tanrıdan gururumu yok etmesini istedim. Tanrı: “Hayır. Gurur benim yok edebileceğim bir şey değil, senin bırakabileceğin bir şeydir.” dedi.

Tanrıdan sakat çocuğumu iyileştirmesini istedim. Tanrı: “Hayır. Onun ruhu sağlam, vücut o kadar önemli değil, o geçici bir şeydir.” dedi.

Tanrıdan bana sabır vermesini istedim. Tanrı: “Hayır. Sabır büyük acılar çekilerek öğrenilebilecek bir şeydir. Sabır verilmez, hak edilir.” dedi.

Tanrıdan beni mutlu etmesini istedim. Tanrı: “Hayır. Ben sana sadece nimetlerimi sunarım, mutlu olmak sana bağlı.” dedi.

Tanrıdan beni çektiğim acılardan kurtarmasını istedim. Tanrı: “Hayır. Çektiğin acılar günlük kaygılarının önemsizliğini anlamanı, onlardan uzaklaşmanı ve bana daha çok yaklaşmanı sağlar.” dedi.

Tanrıdan ruhumu olgunlaştırmasını istedim. Tanrı: “Hayır. Kendi kendine olgunlaşmalısın ama meyvelerini alman için yardım edeceğimden emin olabilirsin.” dedi.

Tanrıdan hayatı sevmemi sağlayacak her şeyi istedim. Tanrı: “Hayır. Ben sana hayatı vereceğim, böylece hayata dair her şeye sahip olabilirsin.” dedi.

Tanrıdan Tanrıya duyduğum sevgiyi, başkalarına da duyabilmeyi istedim. Tanrı şöyle dedi: “Ohhh! Nihayet doğru bir şey istedin.”

Ruhu olgunlaşmamış bir kul tanrıya hep “...ver bana” ile biten dualar eder; olgunlaşmış bir ruh ise “...vermemi sağla” diye bitirir dualarını…

[Işıldayan Safir]

Gülüp Geçmek

Geçen gün okuduğum, radara yakalanan bir motosiklet sürücüsünün öyküsünü sizinle paylaşmak istiyorum.

Sürücünün aşırı hızı radar tarafından tespit edilir ve otomatik olarak motosikletin fotoğrafı çekilir. Birkaç gün sonra, postadan içinde 40 $’lık bir ceza ve motosikletin otomatik olarak çekilmiş fotoğrafı olan zarfı alır. Adam ödeme olarak karakola, bir 40 $ fotoğrafı çekip gönderir. Uzun zaman sonra karakoldan bir posta daha alır. Zarfın içinde, bir çift kelepçe resmi vardır!

Espri anlayışı, sağlıklı bir yaşam kurabilmek için önemli etkenlerden biridir. Geri planda tutulsa da, espri yapmak bir problem çözücüdür aynı zamanda, özellikle kavgalarda. Oysa, farklı iki düşünce arasında köprü inşa etmek gerçekten zor bir iştir, espri bunun kısa bir yoludur.

Birisiyle fikir ayrılığına düştüğünüzde, problemi çözmek için espri yapmayı deneseniz ne olur hiç merak ettiniz mi?

[Işıldayan Safir]

Geçmişi Unutmak

Anıların sizi rahatsız ettiği oldu mu? Delete tuşuna basıp acı anları yok etmek ve sadece mutlu anları biriktirebilmek o kadar kolay değil, öyle değil mi?

Bir papazdan dinlediğim, rahip olmak için gireceği mülakatta kurulun dikkatini çekmek için yapmayı planladığı espri hakkında anlattığı öyküyü çok severim. Papaz öyküyü şöyle anlatmıştı:

“Düşündüm ki kurul anlattıklarımdan sıkılırsa, onlara derim ki: ‘Biliyor musunuz bu gece kollarımda başka birinin karısı vardı.’ Herkes dehşet içinde bana bakarken, hemen eklerim: ‘Kollarımdaki sevgili annemdi.’

Kurguladığım espri gerçekten çok hoşuma gitmişti ve mülakat günü tam kurul uyuklamaya başlamışken ‘Biliyor musunuz? Dün gece kollarımda başka bir adamın karısı vardı.’ dedim.

Beyninden vurulmuşa dönmüş olan kurul üyelerinin hepsi birden kafalarını kaldırdılar ve dik dik bana bakmaya başladılar. Zaten çok heyecanlıydım, koskoca kurul üyeleri bana öyle bakınca, hepten kontrolümü kaybettim, kafam allak bullak oldu. Sözlerime devam ettim. Ah Tanrım, ama kadın kimdi unuttum.”

Sizin de başınıza gelen böyle utanç dolu bir anı, ani alınmış bir kararı ya da kızgınlıkla söylenmiş bir sözü geri çevirmeyi çok istediğiniz oldu mu? Sorun şu ki; geçen zamanı asla geri çeviremezsiniz. Bazı yaraları hiçbir zaman kapatamazsınız. Ve ne yazık ki; dünyadaki hiçbir delete tuşu geçmişteki o içimizi acıtan yaraları, korkuları ve utançları silemez.

Geçmiş, adı üstünde geçmiştir. Ama onu kötü de olsa hatırlamak iyidir. O geçmiştir. Bitmiştir. Geri dönüş yoktur, zaten eski anılara dönmenin bir anlamı da yoktur. Önemli olan, anıların geçmişe ait olduğunu kabul etmek ve onların bize birer öğretmen olmasına izin vermektir.

Hepimiz, mutlu anlar kadar acı anların da bize bir şeyler kattığını anlamalıyız. Ve onları ait oldukları yerde, yani geçmişte bırakmalıyız.

Peki siz, geçmişi geçmişte bırakabilmeyi becerebiliyor musunuz?

[Işıldayan Safir]

Sevdiğiniz Bir Şeyi Yapın

Asimov Yine Gülümsüyor isimli kitabında yazar Isaac Asimov, televizyon muhabiri Barbara Walters’la yaptığı röportajdaki ilginç bir bölümü anlatıyor. Röportaj şöyle geçiyor:

Walters, Asimov’a bugüne kadar kaç kitap yazdığını sorduktan sonra ekler: “Yazmaktan başka bir şey yapmak istediniz mi hiç?”

“Hayır” der Asimov.

Walters üsteler: “Hiç ava çıkmak, balık tutmak, dans etmek ya da gezmek istediğiniz olmadı mı yani?”

Bu sefer Asimov: “Hayır, hayır, hayır ve hayır!” diye cevaplar.

Walter vazgeçmez: “Peki ya, doktor sadece 6 aylık ömrünüz kaldığını söylese, o zaman ne yapardınız?”

“Daha hızlı yazardım.”

Isaac Asimov, hayatını sevdiği bir şeyi yaparak geçirdi. Komedyen George Burns’ün de dediği gibi, “Sevdiğiniz bir işi yapıp başarısız olmak, nefret ettiğiniz bir işte başarılı olmaktan çok daha iyidir.”

Söylemesi kolay. Ama bildiğiniz ve alıştığınız bir şeyi yapmaktan vazgeçmek ve bilinmeze dalmak, hayatımızda vereceğimiz en ürkütücü ve zor kararlardan biridir. Ama aynı zamanda en anlamlı olanlarındandır.

Yaptığınız şeyden artık memnuniyet duymuyorsanız, belki de alıştıklarınızı bırakıp, yüreğinizin götürdüğü yere gitme vakti gelmiş demektir. Ne dersiniz?

[zamanı_geldi]

gerçekten çok faydalı bilgiler..ellerine sağlık teşekkürler..

[Işıldayan Safir]

Başarısızlığın Ötesine Geçin

“İlk seferinde başaramazsan, bırak. Belki de bu yaptığından alman gereken sonuç, başarısızlıktır.” diye bir söz vardır.

Gerçekçiliği severim ama bir anlık duygusallığın doğru olmadığını düşünürüm. Herkes başarısız olabilir. Hatta bazen insanın başına çok sarsıcı başarısızlıklar da gelebilir.

Ama gerçek şu ki; cesaret, dayanıklılık, inanç ve kendine güven sayesinde en büyük başarısızlıklarımızdan kalan enkazın üstüne yepyeni bir bina inşa edebiliriz.

Şimdi anlatacağım hikayenin kahramanını takdir etmeniz için ille de Amerikan futbolundan hoşlanmanız gerekmiyor. 1955’te Johnny Unitas, Pittsburg Steelers takımının elemelerini ilk denemesinde geçemedi ve takıma giremedi. En sonunda takıma girebilse de, savunma oyuncusu olarak görev aldığı ilk resmi lig maçında üç kez topu elinden düşürdü. Ve topu her düşürüşü, kendi takımının sayı yapamamasına sebep olmasının yanında, karşı takımın her defasında bir sayı yapmasını sağladı. Ama bundan sadece 15 yıl sonra, Ulusal Futbol Ligi’nin kuruluşunun 15. yıldönümü kutlamalarında Johnny Unitas tüm zamanların en iyi savunma oyuncusu seçildi. Aynı yıl Associated Press onu son 10 yılın en mükemmel oyuncusu olarak ilan etti.

Peki ne olmuştu? Cevap şu ki; Johnny başarısızlığı seçmemiş, aldığı her darbede devam kararı almıştı.

Sonuçta her hayal kırıklığı peşinden bize iki seçenek sunar: Devam etmek ya da bırakmak. Vereceğimiz karar ise, hayat denen bu uzun koşuşturmacada belki de her şey demektir.

Çok güzel bir köşe olmuş bu , harikasın , emeğine sağlıkkkkkk :))