Bir Dakika Hayatınızı Değiştirebilir.

[Işıldayan Safir]

Merhaba arkadaşlar,

Bu başlık altında Steve Goodier'in Bir Dakika Hayatınızı Değiştirebilir başlıklı kitabından alıntıları paylaşacağım.

Sevgilerimle.

[Işıldayan Safir]

Destek Sisteminiz

Hiç dikkatinizi çekti mi? Yardım tam da ihtiyacınız olduğunda yetişiverir bir biçimde.

Birkaç sene önce, California’da bir sanatçı Connecticut’ta yaşayan ailesi için kendi başına bir yılbaşı hediyesi hazırladı. Bu 120 cm boylarında, başparmağı havada otostopçunun heykeliydi. Hediyesi alışılmadıktı belki ama heykeli ailesine ulaştırma biçimi daha da garipti. Sanatçı, heykeli yolun kenarına koydu ve kıtanın öbür ucuna “otostop” yaparak gitmesi için kendi haline bıraktı. Heykelin boynuna da ailesinin New England adresinin yazılı olduğu bir levha astı ve ayrıca göğsüne büyük harflerle “Connecticut” yazdı. Birkaç hafta sonra bilinmeyen eller tam yılbaşı zamanı hediyeyi, tahta oymacının 2500 mil uzaktaki ailesine teslim etti.

Her zaman yardım etmek isteyen birilerinin olacağını bilmek çok yüreklendirici bir şey bence. Ve bu her koşul için geçerli. Elini uzatmaya, sizi dinlemeye ya da duygularınızı paylaşmaya hazır birileri vardır her zaman. İster geçici bir ihtiyacınız olsun, ister hayatınızda büyük bir çöküntü olsun, yanınızda olmak isteyen birileri hep olur.

Şunu bilin ki; hiçbir zaman gerçek anlamda yalnız kalmazsınız. Çünkü hiç tanımamış olduğunuz insanların bile dahil olduğu bir yaşam “destek sistemi”ne sahipsiniz ve bu sistem sizin en büyük kaynaklarınızdan biridir.

[Işıldayan Safir]

Hayır Diyebilmek

Adamın biri zayıflamak için rejime girmişti. İşe giderken, vitrininde enfes görünüşlü hamur işleri sergileyen, yolunun üstündeki fırından uzak durabilmek için yolunu bile değiştirir olmuştu. Ama günlerden bir gün işe elinde kocaman bir kakaolu pastayla çıkageldi. İş arkadaşları, rejimi bıraktı diye onunla dalga geçtiler.

Adam, cevaben gülümsedi ve şöyle dedi: “Bugün yanlışlıkla fırının önünden geçtim, vitrine baktım ve bir sürü kurabiye gördüm. O zaman bunun bir yanlışlık olmadığını hissettim ve dua ettim. Tanrım, eğer bu lezzetli pastalardan birini yememi istiyorsan, fırının önünde bir park yeri ihsan et. Ve umduğum gibi, fırının önünden sekizinci geçişimde bir de baktım, boş bir park yeri!”

Bazen irade bir şeye hayır diyebilme gücüdür. “Artık bu davranışa ya da tavra devam etmeyeceğim” diyebilmek için içinizdeki gücü ortaya çıkartmaktır.

İç disiplin, düzenli ve sağlıklı bir yaşam kurmanın önemli bir parçasıdır. Bugün sizi rahatsız eden bir şeye “yapmayacağım” demeniz gerekiyor mu? Öyleyse size tavsiyem; boş bir park yerinin ‘hayır’ demenize engel olduğu gibi bir bahane bulmaya çalışmayın.

Sadece yapmayın.

[Işıldayan Safir]

Nereye Gidiyorsunuz?

Bir ordu papazı, kendisinden karargaha 20 mil mesafedeki bir kilisede vaaz vermesi istendiğinde olan bir şeyi anlatır.

Papaz o gün kiliseye, ailesini de birlikte götürür, ancak altı yaşındaki kızına nereye gittiklerini söylemeyi ihmal eder. Birkaç mil yol aldıktan sonra ufaklık sorar: “Babacığım, gittiğimiz yere gidince, nerede olacağız?”

İyi bir soru! Ve hepimizin kendimiz için sorması gereken bir soru.

Hayatımızın, o uzun ince yoluna bakın, gittiğiniz yere gelince nerede olacaksınız? 1 yıl, 5 yıl, hatta 20 yıl sonra eğer hala tutturduğunuz yolda ilerliyorsanız ve şu an yaptığınızı yapmaya devam ediyorsanız, hayatınız neye benzeyecek, hiç düşündünüz mü? Yalnızca mesleki ve mali açıdan değil, mesela nasıl bir insan olacaksınız? İşlerin olmasını istediğiniz şekline dair kafanızda belirgin bir fikir var mı? Yoksa siz de diğerleri gibi şartlar değiştiğinde şaşırıp kalacak mısınız?

Çoğu insanın bu sorularla pek zaman harcamadığını gördüm. Ancak Henry David Thoreau’nun bir zamanlar dediği gibi, “hayatta, ancak nişan aldıklarımızı vururuz.”

Amaçsızca yaşamak hayatın bu değerli hediyesini ziyan etmektir. Ama bir gaye ile yaşamak, dolu dolu yaşamaktır.

[Işıldayan Safir]

Başından Sonuna Kadar

Bir öğrenciden Kuveykırlar (Şiddete karşı olan bir Hıristiyan mezhebi) hakkında bir yazı yazması istenmişti. Küçük öğrenci şöyle yazdı: “Kuveykırlar hiçbir şeye karşı koyamayan ya da tartışmayan sessiz, mazlum kişilerdir. Bence babam bir kuveykır. Ama annem değil.”

Bazı insanlar, bu çocuğun annesi gibi, tartışma sırasında ağız dalaşına daha fazla girer. Bazıları ise o konuyu konuşmadan önce üzerinde biraz kafa yormak ister. Ancak tartışma, ilişkilerin doğal, hatta sağlıklı bir parçasıdır. Özellikle önem verdiğimiz kişilerle olan sorunu gidermek önemlidir ve çatışma doğru biçimde ele alınırsa, bizleri birbirimize yaklaştırabilir aslında.

Yazar ve danışman Charlie Shedd eşiyle uzlaşamadıkları bir tartışmanın ardından, karısından şöyle bir not aldığını söylüyor:

“Sevgili Charlie, senden nefret ediyorum. Sevgiler, Martha.”

Ne ilginç bir not! Eşi O’na kızgın olduğunu söylüyor ama bir şey daha ekliyor. O anki duygularına rağmen, O’nu hala sevdiğini söylüyor.

Kişilerin birbirini seveceğine dair verdiği söz, karşılıklı şefkate dayanan ilişkilerin temelini oluşturur. Size en yakın olanlarla çatıştığınızda, seveceğinize dair verdiğiniz o karar tartışmanın başından sonuna kadar hayati bir önem taşır. Tekniği bilmek ve eğitimli olmak ne denli önemli olursa olsun, sizin bu zor zamanlarınızda, hiçbir şey verdiğiniz o sözden daha fazla işinize yarayamaz.

[Işıldayan Safir]

Bütün Dünya “Hayır!” Dediğinde

Henry Ward Beecher genç bir öğrenciyken başından, hayatı boyunca unutmadığı bir olay geçti ve bundan kendine güven dersi çıkardı.

Henry’den sınıfın önüne çıkıp konuyu anlatması istenmişti. Tam başlamıştı ki öğretmen araya girdi ve “Hayır!” dedi. Henry, baştan tekrar başladı ama öğretmen yine gürledi: “Yapma!” Onuru kırılan Henry yerine oturdu.

Bir sonraki çocuk dersi anlatmak için ayağa kalktı ve tam başlamıştı ki öğretmen yine gürledi: “Yapma!” Bu öğrenci ezberini okumaya sonuna kadar devam etti. Otururken öğretmeni bu kez çocuğa “Aferin!” dedi.

Henry tedirgin olmuştu. Öğretmene şikayet etti: “Ben de onun gibi okudum ama…” Öğretmen şöyle cevap verdi: “Dersi bilmen yeterli değil, emin olmalısın. Benim seni durdurmama izin vermen emin olmadığın anlamına geliyordu. Bütün dünya hayır dese bile, senin görevin evet demek ve bunu ispat etmektir!”

Dünya bin bir biçimde hayır der:

Dur! Onu yapamazsın.

Dur! Hatalısın.

Dur! Çok yanlışsın.

Dur! Çok zayıfsın.

Dur! Bu hiçbir zaman işe yaramaz.

Dur! Yeterli eğitimin yok.

Dur! Temelin yok.

Dur! Paran yok.

Dur! Bu yapılamaz.

Duyduğunuz her bir ‘hayır’ın kendinize olan güveninizi yavaş yavaş uflayan bir etkisi olur; ta ki siz pes edinceye kadar. Çevrenizdekiler her gün size hayır dese bile siz evet demeye devam eder ve bunu kanıtlamayı kafanıza koyar mıydınız?

[Işıldayan Safir]

Ya Herrü, Ya Merrü

“Tramplenden nasıl atladığıma bak baba” diye seslendi 10 yaşındaki oğlum. Başımı kaldırıp 3 metre yüksekliğindeki atlama tahtasına baktım ve onun tahtanın ucunda durup kollarını açarak atlayış yapmasını bekledim. Daha önce pek çok kez tramplenden atlamıştı ama şimdi şimşek gibi balıklama atlamayı düşünürken cesareti iyice kırılmış görünüyordu.

Yüzme havuzu rahat atlayabilmesi için boşaltılmıştı. “Yapabilirsin Robby” diyerek cesaret vermeye çalıştım. Ama yapamadı. O akşam yapamadı. 20 dk boyunca dalışı yapabilmek için gereken cesareti toplamaya çalıştı ve havuz kapanınca sonunda vazgeçti.

“Hayal kırıklığına uğradım” dedi. Robby eve giderken “Çok kötü hissediyorum. Aslında yapabileceğimi biliyorum. Biliyorum yapabilirim.”

Ertesi akşam beni tekrar yüzmeye gitmeye ikna etti. Önceki akşam gibi yüzmeye giden bir biz vardık. “Bu sefer yapacağım” dedi. Kendinden emin. “Seyret!”

Ben seyrederken o merdivenleri tırmandı ve tahtanın ucuna yürüdü. Ben yine O’nu cesaretlendirdim. O yine tereddüt etti. Bir önceki akşam gibi cesaretini kaybetti. Korkusunu hiçbir zaman yenemeyip atlayamayacakmış gibi görünüyordu.

Görevli cankurtaranlar onu neşelendirmeye yardım ettiler. Hepimiz teşvik ettik. “Hadi atla. Düşünme. Sadece atla!”

30 dk boyunca O’nu zorladık. O da 30 dk boyunca hamle yaptı ve durdu. Eğildi ve doğruldu ve O’nu engelleyen korkuyla cebelleşti.

Ve sonra oldu. Kollarını uzattı, kenardan eğildi ve suya balıklama atladı!

Sudan gülüşler ve tebrik sesleriyle çıktı. Yapmıştı. Sonunda yapmıştı ve eve gitmeden önce üç kez daha yaptı.
Robby, o akşam korkularıyla yüzleşmeyi öğrendi. Ama aynı zamanda, bazı şeylerin, ona kendinizi adamadan yapılamayacağını da öğrendi. Boşluğa iki küçük sıçrayışla, adım adım atlanamaz ve bir dalışın bir seferde küçük bir parçası yapılamaz. Bazı şeyleri tümüyle yapmanız gerekir.

Bazı şeyler kendinizi adamayı gerektirir. Peki sizin başarmanız için ne gerekiyor? “Haydi başlıyorum” diyecek misiniz?

[Işıldayan Safir]

Yükseğe Çıkmak

Eski Birleşik Devletler Başkanı John F. Kennedy meydandan ülkeyi nasıl yöneteceğine dair sonsuz sayıda öneri ve eleştiri almıştı. Çoğunu da iyi niyetle karşılamıştı. Meydanın daha iyi nasıl başkan olunacağına dair yorum ve düşüncelerine cevaben sık sık sevdiği bir hikayeyi anlatırdı. Hikaye şöyle:

Bir zamanlar medya, her zaman kusursuz oynayan efsanevi bir beyzbol oyuncusundan bahsederdi. Bu oyuncu, topa vurma sırası ondayken hiç ıskalamazdı. Köşe noktasındayken hiç gol kaçırmazdı. Meydan oyuncusu olarak topu hiçbir zaman düşürmezdi ve hatasız bir isabetle atlardı. Çok hızlı koşar, mükemmel oynardı.

Aslında bir şey dışında bütün zamanların en iyi oyuncuları arasında olmasına hiçbir engel yoktu. Sadece kimse onun birasını ve sosisli sandviçini bırakıp oynamak için basın odasından dışarı çıkmaya ikna edemiyordu! Medyaya açıklama yapmaktan oynamaya fırsat bulamamıştı.

Çoğumuz bunun ne demek olduğunu anlayabiliyoruz, çünkü hepimizin hayatında eleştiren ve ahkam kesen insanlar vardır. Hataları çabucak bulmada üstlerine yoktur ve akıl hocalığında da oldukça beceriklidirler.

İş eleştiri almaya gelince, bence anlamamız gereken ilk şey bütün eleştirilerin de yararsız olmadığıdır. Akıllı insani eleştirinin içindeki cevheri bulup çıkartır ve daha sonra geliştirmek üzere biriktirir. Ama eleştiri haksız gibi görünüyorsa, atmacayı hatırlatmakta yarar var.

Kargaların saldırısına uğradığında atmaca karşı saldırıya geçmez. Bunun yerine gittikçe genişleyen daireler çizerek gökyüzüne yükselir. Ta ki baş belaları onu rahat bırakıncaya kadar…

Peki siz, eleştirilerden öğrenilecek bir şey olmadığında, yükseklere çıkıp süzülebilir misiniz?

[Işıldayan Safir]

Şemsiyenizi Getirin

Bir yaz mevsimi kuraklık küçük bir kasabadaki ekin için tehdit oluşturdu. Sıcak ve kuru bir pazar, kasaba papazı cemaatine şöyle dedi: “Bizi yağmur duasından başka hiçbir şey kurtaramaz. Eve gidin, dua edin, inanın ve gelecek oazar Tanrı yağmur gönderdiği için teşekkür etmeye hazır olarak gelin.”

İnsanlar kendilerine söylenenleri yaptılar ve bir sonraki pazar kiliseye geldiler. Ama papaz onları görür görmez küplere bindi.

“Bugün dua edemeyiz. Henüz yeterince inanmıyorsunuz.” dedi.

“Ama” diye itiraz ettiler. “Dua ettik ve gerçekten inanıyoruz.”

“İnanmak mı?” diye sordu papaz. “O zaman nerede şemsiyeleriniz?”

Hikaye hepimiz için geçerli. Şemsiyelerini evlerinde bırakan insanlar vardır. Bu insanlar, hayatları boyunca yalnızca dilek ve dualarının sonuç vermesini umarlar ama aslında olacağını da pek beklemezler.

Bazı insanlarsa, rüyalarının ve isteklerinin gerçek olmasını beklerler. Hayatlarının başından sonuna dek her an sanki bir şey olacakmış gibi hazırlıklı yaşarlar.

Bugün dua ettiğiniz şey yaklaşmak için ne yapacaksınız. Dualarınızı bekleyecek ve istenilen sonuçları elde etmek için çalışacak mısınız? Şemsiyenizi getirecek misiniz?

[Işıldayan Safir]

Farklı Bir Şey Dene

Aynı şeyleri yapmaya devam ederseniz aynı sonuçları alır durursunuz. İki meraklı geyik avcısı vardı. Her sene Kanada’nın av bölgelerine gitmek üzere uçak kiralarlardı. O sene av özellikle iyiydi. Ve sadece birkaç gün içinde her ikisi de birer geyik avlamışlardı. Telsizle pilotlarına gelip onları alması için mesaj gönderdiler. Uçak geldiğinde pilot hayvanlara şöyle bir baktı ve avcılara bu kadar ağır bir yükü alamayacaklarını söyledi.

Adamlar, “Ama bütün haftayı bunları avlamak için geçirdik” diye itiraz ettiler. “Ve ayrıca geçen yıl kiraladığımız pilot geyiklerin ağırlığından korkmamıştı.”

Epeyce tartıştıktan sonra pilot sonunda insafa geldi ve geyikleri yüklemelerine izin verdi. Yüklerden ağırlaşmış uçak, irtifa kaybetmeye başladığında yalnızca birkaç dakikadır havadaydı ve sonunda dağın yamacına çarpıp parçalandı.

Adamlar enkazdan çıkmaya çalışırken avcılardan biri diğerine sordu “Neredeyiz?” Arkadaşı cevap verdi. “Geçen yılkinden bir mil kadar daha uzaktayız.”

Aynı şeyleri yapmayı sürdürürseniz hep aynı sonucu alırsınız. Bu hem uçuşun gerçeği, hem de hayatın gerçeği.

Sizin için ne iyi gitmiyor? Kurtulmaya çalıştığınız bir alışkanlık mı var? Bir ebeveynle, eşle, evlatla ya da arkadaşla ilişkiniz mi kötü? Devamlı hayal kırıklığı yaratan bir olay mı var? Bitirmeye söz verip durduğunuz projeye zaman mı bulamıyorsunuz? Hiçbir zaman faturaları ödeyecek paranız olmuyor mu? İşyerinde aynı duvarlara bakmaktan mı sıkıldınız?

Gerçek şu ki aynı şeyleri yaparsanız aynı sonuçları alırsınız. Bu yüzden eğer olayların sonuçlarından pek memnun değilseniz, bir şeyler değişmek zorunda. Yeni bir şey denemeye hazır mısınız?