Her yeni gün güzel bir gündür

[Berilce]

Büyük Zen Budist Usta Thich Nhat Hanh’ın söylediği gibi, “Suyun üzerinde yürümek mucize değildir, mucize yerde yürüyebilmemizdir.” Yaşamımızın her gününde bu mucize duygusunu yaşamak, yalnızca yaşıyor olmaktan ötürü mutlulukla uyanmak, soluk alıp vermekten tatmin olmak hoş olmaz mıydı?
“Her yeni gün güzel bir gündür” diyen Budist keşişin basit mutluluğunu yakalayabilirmiyiz? Ölümü bir felaket olarak görürüz, güzel zamanların sonu… Ama ölümün gerçekten doğanın bir parçası, bir fiziksel değişim süreci, kaçınılmaz bir dönüşüm olduğunu, değiştiremediğimiz, dolayısıyla da kabullenmemiz gereken bir şey olduğunu düşünebilseydik ne olurdu? O zaman korkuyla ona sırtımızı çevirmek yerine onu irdelememiz mümkün olurdu.
Platon felsefenin, nihai insan deneyimi, yani ölüm için bir çalışma ve eğitim olduğunu söylemişti.
Onun hocası Sokrates, en büyük kahramanlık ve yürekliliği, kendi ölümüyle yüzleşirken göstermişti ve o zaman şöyle söylemişti: “ Filozofça doğru biçimde düşünerek hareket edenler, ölüm için eğitim alanlardır ve onlar, diğer herkesten üstün olarak, ölümden en az korkanlardır.”