Bekleyen İnsanlar Durağı

[Işıldayan Safir]

Bekleyen İnsanlar Durağı

Her gün uğrayan insanlarıyla bilinir bu durak. Kimi geçerken uğramış kimi ise buranın müdavimi olmuştur. Geçip giden zamanla birlikte değişen yaşamların aynasıdır burası. Bu değişim, hayatı durup beklemek ya da kovalamak olarak yansır bu aynaya. Sürekli bir şeylerin olmasını bekleyenler burada toplanmış, beklemeyi kaderleri olarak görmeye başlamışlar çoktandır. Umut etmeden yaşanmaz ama bu durakta sürekli beklemek öldürmüş artık umutları, bir belirsizliğe sürüklemiş bu insanları. Vazgeçseler keşke ama hayatlarının tek anlamı bu bekleyiş, bu durak olmuş artık.

Bir otobüs yanaşır zaman zaman. Binme cesareti gösterenleri götürür uzaklara. Nereye gittiğini söylemeden alıp götürür onları. Cesaret gösterip binenler bekleyişe bir son vermiştir. Durakta kalanlara el sallayarak hayatlarına yeni bir yerden devam etmek üzere, tedirgin, buruk bir sevinçle ayrılırlar. Kalanlar el sallarken, otobüse binmemenin pişmanlığını hissederler biraz, ama daha çok durakta beklemenin doğruluğuna inandırırlar kendilerini. Değişim her zaman zor gelmiştir. Kendini güvende hissetmek her şeyden önemlidir. Resmin bir bölümünü görmek yeter de artar hatta. Resmin tamamını görmek için yükselmek, yukarıdan bakmak gerekir. Cesaret edip yükselmeye başladıktan sonra yükseldikçe artan tehlike, heyecan yerine korkuya dönüşürse bir daha cesaret gösterilmez yükselmeye. Halbuki heyecanla yükselip, resmin tamamını görmeye biraz yaklaşmak bile bitirir bu bekleyişi.

Durak renkli panolarla doludur. Bekleyen insanların merakla izlediği bu görüntüler, başka hayatlardan kesitler sunar. Bekleyenlere, gidemediği yerlere gitmiş, yapamadığı şeyleri yapmış insanları gösterir. Duraktaki zamanı hızlandıran biraz da bağımlılık yapan bu resimler, duraktakiler için artık vazgeçilmez olmuştur. Sürekli izlenir, görüntüler değişir, zaman geçer, duraktaki bekleyiş sürer.

Yazar: Tolga Hurhun
Kaynak: İndigo Dergisi