Yargılamaktan Vazgeçin

[sweeet]

Yaşamda kimseyi yargılamayın.

Kendinizi de yargılamayın.

Sadece kendinizin farkına varın.

Eleştirilere üzülmeyin.

... Onlar değişim için bir fırsattır.

Onu yakalamaya çalışın.

Aynı hatayı bir daha tekrarlamayın.

Kendinize ve insanlara

GÜLÜMSEYİN.

İnsanlar hata yapmadan tecrübe sahibi olamazlar önemli olan, her olaydan ders çıkartmak.

Ve ne kendinize

ne de başkalarını yıkıcı bir şekilde eleştirmeyin.

Eğer bir insanı insafsızca eleştirdiğinizi fark ederseniz.

Telafi edin ondan özür dileyin.

Bir daha kimseyi ne eleştirin ne de yargılayın.

Çünkü.

Bunlar.

Negatif enerjilerdir.

Ve size pozitif olarak dönmez.

Panayot Edvırt Yorgiadis

[sweeet]

Yargılamaktan Vazgeçin

Bundan bir kaç yıl önce hayatımda beni huzursuz ve mutsuz eden nedenleri bulup, bunları yok etmeye çalışırken önemli bir hatamı fark ettim.

Yargılamak.

Evet, maalesef sürekli herkesi, her şeyi yargılıyordum.

Konu ne olursa olsun, karşımdaki kim olursa olsun yargılıyordum.

Kardeşimi, annemi, yeğenimi, arkadaşlarımı, mesai arkadaşlarımı, amirlerimi, köşedeki bakkalı, manavı ve sıkça da kendimi…

İstisnasız herkesi, her şeyi yargıladığımı fark ettim.

Bu artık benim kolayca kapıldığım bir alışkanlık haline gelmişti!

Bazen birinin yemek yeme şeklini veya konuşma tarzını yargılıyordum. Bazen giydikleri kılık kıyafeti yargılıyordum.

O kadar çok malzeme vardı ki önümde! Yargılamaktan adeta bitap bir hale düşmüştüm!

Ancak sonra bir şey oldu. Yargılarken odaklandığım her ne ise, büyüdüğünü ve arttığını fark ettim.

Diyelim ki birinin yemek yeme şeklini yargıladım, bir süre sonra o kişinin yemek yeme şekli geriyor ve beni sinirlendiriyordu. İyice gözüme batar hale geliyordu. Her yerde o kişiyi yemek yerken görmeye başlıyordum. Bu bir çığ gibi büyüyordu.

Yargıladığım her ne ise artarak çoğaldığını fark ediyordum.

Karşımdakinin ufak bir zayıflığına odaklanmayı sürdürdüğümde, bu zayıflık bana o kişinin büyük bir sorunu olduğunu algılatana kadar zihnimin içinde büyüyordu.

Neyse ki çok geçmeden hatamı fark ettim ve düşündüm, kendi kendime sorular sormaya başladım.

Herkes aynı olmak zorunda mıydı?

Herkesin tıpkı benim gibi göründüğü, davrandığı, düşündüğü bir dünyada yaşamak isteyeceğimden emin miydim?

Dünyada 6,5 milyar tane A.Nilgün Aktaş olması hoşuma gider miydi?

O zaman dünya benim için sıkıcı bir yer olmaz mıydı?

Bu sorulara verdiğim cevaplar, daha mutlu, huzurlu bir yaşam için insanların zenginliğinin, farklılıklardan kaynaklandığını gösterdi bana.

İlişkileri, toplumları ve insanları güzelleştiren ortak noktalar değil, bizi tek yapan farklılıklardı.

Çevremdekileri eleştirebileceğim şeyler aramak yerine, işe farklılıklara saygı duyarak başlamayı tercih ettim.

Konuyla ilgili başka bir tespitim daha oldu. Kendi içimizde en çok yönelmemiz gereken zayıflıkları aslında karşımızdakinde algılıyorduk.

Aslında karşımızda yargıladığımız kişi/ler bize aynalık yapıyordu. Bizde olmayan şeyi göremezdik ve karşımızdakinde gördüğümüz her şey aslında bizde vardı.

O andan itibaren yargılamaktan, eleştirmekten ve suçlamaktan kurtulmayı seçtim.

Her şeyin oluş hali için tüm sorumluluğu kabul ettim ve başkalarını değiştirmeye çalışmadan önce kendimde yapacağım değişiklikleri çözmeye odaklandım.

Erica Jong’un bu konuyla ilgili güzel bir sözüyle yazıma son vermek istiyorum.

“Yaşamınızı kendi ellerinizin arasına alın, ne oldu? Çok kötü bir şey oldu, suçlayacak hiç kimse kalmadı !”

Saygılarımla.

A.Nilgün Aktaş

Koşulsuz Yaşam / Kişisel Gelişim / Milliyet Blog

[sweeet]

Benim de bu aralar üstünde durduğum en önemli konulardan biri. Daha az yargılamaya hatta hiç yargılamamaya çalışıyorum. Yılların alışkanlığı ile zorlansam da bunu kazanmak benim için değerli. Huzurun bir parçası aslında baktığım zaman yargılayan da yargılanan da mutsuz. Ben herkes mutlu olsun istiyorum. Bunun için önce kendimden başladım.

[sweeet]

Bunu bulmam güzel oldu sanki. :)

[chacharel]

Yargılamak hem insanın kendini yoruyor hemde karşı tarafa birşey kazandırmıyor yani her iki taraf açısından da olumlu bir yaptırımı olmayan davranış tarzlarından birisi. Bende şunu farkettim ki; insanlar yargılanmaktan hoşlanmıyor, yargıladığınız birisiyle asla dost olamazsınız mesela ...insanlar taktir edilmekten hoşlanıyorlar..kim istemez ki bunu ..ama birde benim aklıma şöyle bişey takılıyor bir insanı hiçbir zaman yargılamazsak bu sefer tüm yaptıklarını doğru zannetmez mi ?hani insan psikolojisi her zaman anlayışla karşılandığında bir süre sonra çizmeyi aşar hale gelebiliyor sweeet ne dersin?

[sweeet]

Biz bir insanı istediğimiz kadar yargılayalım her insan doğrularını kendi buluyor. Ama gidip başkasınınkini benimsiyor ama kendi yolunda gidiyor. Bir şeyi doğru olarak benimsedikten sonra zaten kaynağını unuttuğu için kendi isteyene kadar bunu değiştiremiyor. Eleştirinin yıkıcılığından ziyade belki yeni yollar gösterip tavsiye niteliğinde çözümler bulmak daha mantıklı olabiliyor. Bu arada istediğin kadar iyi tavsiye ver bu tamamen karşındaki insanın bir şeyleri değiştirmek veya kabul etmek için hazır olmasına bağlı. Yoksa altın değerinde bile olsa yok sayılıyor bunlar. Tabi insan kendi doğrularından da bahsedebilir. Bunda özgür ama bunu eleştiriyle karıştırmadan görüş belirtmek olarak düşünüyorum. Böylesi herkes için daha iyi gibi geliyor. Tabi bu ince bir çizgi ve nasıl yapacağım konusunda zorlanıyorum. Yine de sakin bir nefes alıp düşüncelerimi açıklamaktan çekinmiyorum. Karşımdakinden duyacağım ne olursa olsun.