Deliriyormuyum acaba ?

[Deliriyorumgaliba]

Merhaba arkadaşlar, ben ali 20 yaşındayım üniversite okuyorum. Bu yazıyı normalde daha önceden yazacaktım ama zamanım olmadı neyse yazıma geçeyim. Bende uzun zamandır bir tuhaflık vardı. 4 ay önce fark ettim bunu daha doğrusu hastalık olduğunu 4 ay önce öğrendim. Araştırmalarıma göre ben SOSYAL FOBİ hastasıymışım. Şimdi yaşadıklarıma geçmek istiyorum.
Yeni insanlarla tanışamıyorum. Tanıdığım insanlarla da rahat muhabbet edemiyorum hele bu kişi kız ise hiçbir şekilde muhabbet kuramıyorum. Mesela sokakta bir tanıdığımı görsem beni görmediği sürece yanına gidemiyorum veya gördü beni yanıma geldi selam mı desem merhaba mı desem yoksa onun bir şey demesini mi beklesem diye düşünüyorum. Sonra diyelim selam verdim ama çok sessiz oluyor bu belki de zar zor duyuyorlar bu neden böyle oluyor bilmiyorum. Kendime cesaret veriyorum gaza getiriyorum hadi bağır SELAM diye ama bir şeyler engelliyor yapmamı. Daha sonra kaldırımda gidiyorum bulunduğum kaldırımda kız veya kızlar geçiyor ve ben kendimi biran yolumu değiştirmiş bir şekilde buluyorum nedense bunu yaparken kendime engel olamıyorum. Ya da bir markete girdim hep paramın tam yettiği şeyleri alıyorum 5 kuruş para üstü kalsa alamıyorum ya da param yetmese abi/abla param yetmedi 1 saat sonra üstüne getirsem olur mu diyemiyorum veya kasiyer benim yaşlarımda bir kız is markete girmiyorum bile. Otobüse bindim diyelim ineceğim yere gelince KAPTAN DURAKTA diyemiyorum ya birinin demesini bekliyorum ya da daha erken veya sonra inip yürüyorum. Haksızlık karşısında hakkımı arayamıyorum %100 haklı olsam daha susuyorum. Okuldayken sınıfta genellikle tek başımayım millet birbiri ile sürekli konuşurken ben sadece oturup onları izliyorum. Hoca soru sorduğu zaman bildiğim halde cevap vermiyorum. İnsanlarla muhabbet kuramıyorum mesela geçenlerde sevdiğim halde söyleyemediğim kız benimle konuşmak istiyordu sürekli her gördüğünde selam nasılsın diye soruyordu bense kısık kısık cevap veriyorum. Kız haklı olarak bendende aynı şeyi bekliyordu ama bilmiyor ki ben yapamıyorum bunu. Cevap bulamadığı için muhabbeti kesiyor benimle bu hastalık yüzünden kim bilir kaç kızla aram bozuldu. Sevdiğimi bile söyleyemiyorum. Ya İstemiyorum derse diye. Sınav esnasında kalemin ucu bitse kimseden isteyemem ya da hocaya hocam şunu anlamadım diye soramam. Sınıfta sunum yapılacak olsa sıkıntıdan patlıyorum sunuma 2 hafta kala öğretmen haber veriyor ben iyi bir şekilde hazırlanıyorum. Ama kürsüye çıkamıyorum hadi çıktım diyelim ağzım kuruyor kekeliyorum konuşamıyorum heyecan yapıyorum. Hoca heyecan yapmamak için sevdiğiniz bir arkadaşınıza bakın demişti. Bende sevdiğim kıza bakayım dedim belki heyecanım gider diye ama onunda bana baktığını fark edince hepten heyecan yaptım ve okurken şaşırmaya başladım. Sınıfta toplantı oluyor ben sürekli bir bahane uydurup kaytarmaya çalışıyorum. Etkinlikler düzenliyorlar ben hiç birine katılamıyorum. Önüme çıkan fırsatların hiç birini değerlendiremiyorum. Toplum içindeyken dikkatim kendi üzerime yoğunlaşıyor sürekli acaba üstüm başım düzgün mü saçım nasıl iyi mi? Diye kontrol edip duruyorum sürekli. Sosyal medyada bir şey paylaşırken bile dikkat ediyorum acaba şu ne der ne düşünür diye. Fotoğraf bile çektiremiyorum. Hayatım mahvolmuş durumda. Bu anlattıklarım yaşadıklarımın en fazla % 20’i durum bu kadar kötü.

Şimdi de bu durumu nasıl fark ettiğime geleyim. 4 ay önce filan kendi kendime dedim NEDEN BÖYLEYİM dedim ve başladım araştırmaya. Geçmişime döndüm ve şunu hatırladım 10. Sınıfın 2.döneminde sınıfım değişmişti ve o sınıfa bir türlü alışamadım sürekli kendimi yabancı gibi hissettim sınıftakilerle muhabbetim olmayınca beni dışladılar filan. Orda koptu hayatla bağım. Şurada 2 aya kadar halimden memnumdum aslında ta ki etrafımdakileri kaybetmeye başlayana kadar ve 2 aydır sürekli başım ağrıyor neden peki sürekli DÜŞÜNMEKTEN. Sessiz veya yalnız bir ortamda olduğum zaman beynim sürekli hayatımda olan olumsuzlukları düşünmeye başlıyor. Gerçekleşmesi mümkün olmayan şeyleri hayal etmeye başladım artık. Mesela sevdiğim kıza sevdiğimi söylediğimi hayal ediyorum kendi kendime mutlu oluyorum sonra sevgilimle gezdiğimi düşünüyorum evime çağırıyorum ailemle tanıştırıyorum evleniyoruz filan çok mutlu oluyorum bunları hayal ederken daha sonra ayrıldığımızı düşünüyorum ve üzülmeye başlıyorum bunlara iter istemez yapıyorum. Engelleyemiyorum kendimi. Bazen de gerçek hayatta mutlu olamıyorum hayallerde mutluyum diyorum ve kendi isteğimle hayal etmeye başlıyorum yoksa DELİRİYOR MUYUM? Çok lanet bir durum. Bazen diyorum be ne yaptım da başıma bunlar geldi. Ben ki karıncanın yuvası bozulmasın diye üstüne basmayan insan kimsenin kalbi kırılmasın diye uğraşan kişiyim, bir çocuğa tecavüz mü ettim, uyuşturucu mu sattım NE YAPTIM BEN? Yaşayan bir ölüyüm resmen birde değersizlik durumu var bazen düşünüyorum ÖLSEM kim üzülür ailem hariç KİMSE… Gençliğimin baharında resmen ÖLÜYORUM. Bunları kimseye anlatamıyorum hep içime atıyorum. Hayatımı ıskalamış gibiyim peki neden saçma sapan bir hastalık yüzünden. Bu yaşadıklarım fazla değil mi artık kaldıramıyorum bunları çevremde herkes normal bir tek ben ANORMALİM… Yaşıtlarım her konuda benden üstün durumda bu durumlar çok ağırıma gidiyor hazmedemiyorum bu durumu. Bu durum yüzünden bazen dinden soğuyorum ibadet yapmak bile gelmiyor içimden. Dipsiz bir kuyu gibi resmen düştükçe düşüyorum. Bataklık gibi çırpındıkça içine çekiyor. Bırakınca yok oluyorsun çırpındıkça acı çekiyorsun.

En acı veren ise siz bunları yaşarken dışarıdan çok NORMAL gözüküyorsunuz.

Bunlar sadece aklıma gelenler daha yazmadığım bir dünya şey var. Düzelmek için ne yaptınız diyeceksiniz belki. Karşıma çıkan fırsatları değerlendirmeye çalıştım kara verdim bu sefer yapacağım diye ama sürekli bir şeyler engel oldu. Şimdi ise psikiyatriye gitmeyi düşünüyorum. Ama içimden bir ses gene olmayacak diyor.

Bu yazdıklarımı beni tanıyan biri okusa ben değilim derim büyük ihtimal. Sanki bu anlattıklarımı yaşayan ben değilim gibi davranırım. Belki bu yazdıklarımı birisine anlatsam daha iyi olacak ama konuşamıyorum. Buraya yazmamın sebebi ise burada beni kimse tanımıyor rahat rahat her şeyi yazabiliyorum.

[minikbişey]

Öncelikle hoşgeldin, yaşadığın şeylerin benzerini bende yaşıyorum ama sosyal bir insan olduğum halde insanlara fazla yüz vermekten sora elimi kolumu çekemiyorum, ikisinin arası nedir bende 25 yaşına geldim hala öğrenemedim, seni bu hale evet geçmişte yaşadığın olay getirmiş ama bence okul hayatı insanı bir süre yalnızlaştırıyor, eminim ilerde işin oldupu zaman bu problemi aşabileceksin , şimdi ne yapman gerektiğini burda bilen insalar sana eminim söyleyecektir, cesaretinden dolayı seni kutlarım, iyi olduğun zamanda yaz lütfen :) sevgiler

[minikbişey]

Ha unutmadan delirmezsin korkma :) insanlar seni delirecek hale getirir sonrada ne oldu sana? der halbuki sebep olan onlardır :)
Bir ara bende delirmekten korkmuştum sonra anladım ki normal olan benim aslında... :) iyisin unutma !

[Deliriyorumgaliba]

Aslında bu yalnızlık konusunu biraz sevmeye başladım çünkü insanlar çok değişik çıkarı olmayan birisi selam bile vermiyor yalnız olunca daha rahat oluyorsun ne bileyim daha güzel geliyor. benim sıkıntım sosyal olmak zorunda olmam galiba bir de 2-3 aydır beynim sürekli meşgul sürekli bir şeyler düşünüyorum genelde bunlar gün içerisinde veya daha önceden yapmak isteyip de yapamadıklarım veya yaptığım için pişman olduğum şeyler . geceleri uyuyamıyorum bu düşünceler yüzünden 12'de yatağa giriyorum saat 1-1.5 oluyor anca uyuyorum kimi zaman 3'ü 4'ü buluyor uyumam .

[minikbişey]

Deliriyorumgaliba Nickli Üyeden Alıntı

Aslında bu yalnızlık konusunu biraz sevmeye başladım çünkü insanlar çok değişik çıkarı olmayan birisi selam bile vermiyor yalnız olunca daha rahat oluyorsun ne bileyim daha güzel geliyor. benim sıkıntım sosyal olmak zorunda olmam galiba bir de 2-3 aydır beynim sürekli meşgul sürekli bir şeyler düşünüyorum genelde bunlar gün içerisinde veya daha önceden yapmak isteyip de yapamadıklarım veya yaptığım için pişman olduğum şeyler . geceleri uyuyamıyorum bu düşünceler yüzünden 12'de yatağa giriyorum saat 1-1.5 oluyor anca uyuyorum kimi zaman 3'ü 4'ü buluyor uyumam .

Yalnız değilsin şunu unutma mutlu olmak için insanlara değil amaçlarına odaklan ve işinde kendinle ne kadar meşgul olursan insanlar o kadar seni fark edecektir ve sen kimi hayatına alıp kimi almayacağına karar verebilecek duruma gelebilirsin , hiç bir şeyden korkma yaşadığımız her şey bize bir şey öğretir , geçmişe ve hatalarına takılıp kalırsan önünü göremezsin herkesi affet büyüdüğünün farkına var ve bundan sonrası için kendine hedefler belirle zaten ünv okuyorum dedin bir hedefin basamağındasın , önemli olan sensin başkalarının ne düşündüğü değil

[minikbişey]

Kendimden örnek vereyim belki işe yarar , anadolu lisesinde sınıfta kaldım ve okulda 5 arkada bu durumdaydık aynı okula tekrar devam etmek zorunda kaldım, sürekli ağlıyor ve rehberlikten çıkmıyordum , insanlar bu durumumu bisüre sonra zayıf görmeye ve bana ağır sözler söylemeye başladılar velhasıl okul bitti herkes kendi hayatına baktı, o günleri hatırladıkça yaşadıklarım aklıma geliyor evet çocuk yaşta ağır bir travma .. sora ünv kazandım onlar benden daha iyi yerleri kazandılar ama ben yalnız başıma başka bi şehire geldim , hayatta eve çıkamam babam izin vermez derdim 4 senedir yalnız yaşıyorum ,üstelik ailemde her konuda destekçimdir , şimdi onlar bana imreniyor gezdim gördüm koştum ağladım ve hiç birini paylaşmaktan çekinmedim, sosyal medya bu anlamda bana çok yardım etti ne kadar mutlu olduğuma önce onları sonra kendimi inandırdım ve gerçekten baktım ki mutluyum , onlar benden çekinmeye başladı, onlara gösterdiğin duruş ne kadar dik olursa şansın o kadar yüksek.. tabi bunlar sadece benim önerilerim diğer bi açıda yardım etmek isteyen olursa dinleyebilirsin :) iyi şanslar

[minikbişey]

yeni insanlarla tanış sorunlarını dinlemeyi öğren, yardıma muhtaç birisini bul ona eşyalarını ver neye ihtiyacı olduğunu sor uğraş bir şeyler yap , yürüyüş yap, hiç tanımadığın yanından geçen birisine selam var ..ihtiyacın olmasa bile yol tarifi sor..inan bana işe yarayacaktır,böyle yeni şeyler dene sonra yaptım de buraya yaz bekliyorum :)

[sfl]

Merhaba kardeşşşşşş. :D

Öncelikle şunu sakın kafandan çıkarma sf tedavisi olan bir hastalıktır korkma delirmezsin herkeste görülen belirtiler sendede var ve sosyal fobi psikolojik hastalıklar arasında en yaygın olanıdırki yani yanlzı degilsin yanındayız :)

şimik tedavisi var dedigimize göre ne yapacaksın tabiki sen bu sorunu kafanda yaratıyorsun çok kötü bir iç sesin var ve oseni sürekli azarlıyor.

O zaman öneriler başlasınnnnnnn... he bu arada bende 20 yaşındayım okuyorum ve sf yi atlatmak üzereyim :)

1) Bu sitede olduguna göre burdaki sosyal fobi ile ilgili telkinler gerçekten çok işe yarıyor ve kalıcı etki bırakıyor söylemesi benden ilk başta eleştirmeme ragmen 4 gündür dinliyorum ve çok kısa zamanda sfden eser kalmayacak biliyorum.


2) Uzman destegi psikolog veye psikiyatri bunlar gerçekten çok önemli yani ama ben sadece psikiyatriye gittim çok bi faydasını görmedim ama beni aydınlattı neden böyleyimin özünü buldum buda nerden başlamam konusunda fikir sahibi yaptı.

3)kafamda sorunları belirledim ufak iletişimler kurdum denedim dalga geçildim alay edildim yılmadım ama bunlara neden katlandım bu işin mutlu bir sonuda var onuda yazacagım.

4)rol model bul taklit yap dene bakalım bi insanlar ne tepki verecek ve korkma bu işin sonunda ölüm yok yada insanlar seni yemeyecekler :)


5) Kardeşş şöyle yaparsın eger halen okuyorsan 1 kişi bile olsa iletişimin olsun onunla takılmaya çalış 1 kişiden bahsediyorum başkaları olmayacak ilk önce bunların rahatlıgını yakala zaten sosyal ortam seni içine çekmeye başlayacak.

6)Kafana şunları otuttur sen insan olarak çok degerlisin kımseye kendinden çok deger vermeki bu sfyi hayırlısıyla atlattıktan sonra ne kadar dogru yaptıgını anlarsın. ve kulaga kötü gelsede umursamazlık çok önemli senin yaptıkların sana başkasını ilgilendirmez zaten psikiyatriye gidersen bunların temelini ögretecekler.

[Deliriyorumgaliba]

öncelikle teşekkür ederim yorumun için


telkinleri daha dinlemeye başladım ama en kısa sürede başlıcam. tedavisi olduğunun farkındayım şu iç ses gitmiyor bir türlü 1-2 ay önce kulaklıkla son ses müzik dinliyordum 35-40 dk felan o kafamı boşaltıyordu rahatlatıyordu. ama şimdilerde o bile fayda vermiyor artık. psikiyatriye gitmek istememin sebebi yalnızca ilaçlar yoksa bende biliyorum sorunun ne olduğunu bana diyeceği işte sosyal ortamlara gir ufak fak sohbet et insanlarla ama olmuyor işte kaç kere denedim olmuyor gaz geliyorum tamam diyor bir şey tutuyor sanki. bide konuşma planlı olunca hepten sıyırıyorum bu sefer diyeceklerimi ezberlemeye çalışıyorum hata yapmamak için sonra olabilecek bütün ihtimaller kafamda canlandırmaya başlıyorum bu sefer baş ağrısı tutuyor yine. şunuda biliyorum ben birine merhaba desem , saati sorsam , adres tarifi sorsam hiç birşey olmayacak bu durumda benim değil karşı tarafın heycan yapması lazım ben neden yapıyorum bunu bilmiyorum birşeyler engel oluyor hep. rol model olarak sınıftakilere bakıyorum gidiyo mesela birisine naber napıyon vs güzl sohbet diyorlar sıkıntı yok ama ben yapamıyorum nedense .öyle hiç arkadaşım yok değil sınıfta 2 tane samimi arkadaşım var 3-5 kişi ilede yeri geldiğinde muhabbet ediyorum. çok tuhaf bi durum bu :) bazen gaza gelip şöyle diyorum çokta umrumda milletin ne düşündüğü kafama göre davranıyorum . arada olsada böyle davranabiliyorum.

[osmanbjkfan]

Merhaba kardeş öncelikle geçmiş olsun diliyorum sana çünkü sosyal fobi ruhsal bir hastalıktır tıpta. Ben de senin yaşadğın şeylerin %90'ını yaşadım en az sf diye bir hastalığın var olduğunu 25 yaşında askerdeyken tesadüfen elime geçen bir kitapta öğrendm ben hastaymışım bu yüzdenmiş her şey demeye başladım ve araştırmalara başladım bir yandan da mutlu oldum çünkü tedavisi olduğunu öğrenmiştim artık. Önce kişisel gelişim kitaplarıyla ilerleme katetmeye çalıştım ara gazı vermekten başka bir işe yaramadıklarını anladım sonra psktra gitmeye karar verdim anti depresan kullandım 1 yıl biraz düzeldm ama tam manasıyla düzelemedim çünkü ayrıca pskoloğa para vermem gerekiyordu davranışsal bilişsil terapi için saati ortalama 200 tl olan bir şeydi bu. Benimde kredi borcum oldğndna maaşımın çoğunu bankaya ödüyordum bu sebeple sadece anti depresanla idare ettim sf den %50 kurtuldm diyebilrm beki daha da azdır. Sonraları telkin olayını öğrendm bu siteden indiriğim telkinleri düzensiz olarak dinledm bundan belki 3 4 sene öncesiydi müthiş baş ağrısı bel ağrısı sırt ağrısı yaşadım bu yüzden hep ara verdim çekilmez bu ağrılar diye. Şimdi tekrar karar verdim ucunda ölüm olmadığı sürece üstüne gidicem dinleyeceğim diye ücretli sf telkini satın aldım 1 haftadır dinliyorm. Şundan eminim ki telkinler kesinlikle faydalı çünkü bilinçaltı telkinler olmadan tek bir saniye içinde yaşadğımız bir olay yüzünden bir ömür boyu bir şeyden kaçması gerektiğini öğrenebiliyorsa kaçmaması gerekitğini de öğrenebilir uzmanlar da bunu söylüyor. Kısacası moral bozmak yok dinlemeye başlamadıysan bir an önce başka gidebiliyorsan pskyatriste ve pskoloğada git dua et hayal et inan inş düzeleceğiz.