Bülbül ile Bağcı

[Berilce]

Kader konuşunca insan susar

Gül Bahçesi… Kırmızı, pembe, sarı güller… Çevreyi gül kokusuna boğan, rengârenk güllerin yetiştiricisi ihtiyar bir bağcıydı. Geçimini sağlamak bir yana, bir gülün açmasıyla sanki bayram ederdi. Bahçede değil de sanki kalbinde büyütüyordu tomurcukları.
Gül mevsiminde bağcı kendini kaybederdi adeta.
Bu yıl yeni bir gülün aşısını yapmıştı. Açılmasını sabırsızlıkla bekliyordu. Onu veren bahçıvan, “ Bu gül, güllerin sultanıdır. Rengi, kokusu çok farklıdır. diğer güllere benzemez” demişti. Bağcı gülü özenle büyütüyordu. Daldaki tomurcukları gözü gibi koruyordu.
Sonunda tomurcuklar goncaya dönüştü. Gonca patladı ve bahçeyi güzelliğe boğan bir gül çıkıverdi ortaya. Bağcının içi içine sığmıyordu sevinçten. O günü akşama dek bağda geçirdi.
Gece uzadı da uzadı. Bağcının gözüne bir türlü uyku girmiyordu. Sabahı zor etti. Şafaktan sonra, günün ilk ışıklarıyla birlikte bağa gitti. Baktı ki ne görsün!
Bir bülbül güle konmuş hoyratça yapraklarını yoluyor.
Bağcı dehşet içinde olup biteni seyretti bir süre. Bülbülü yakalamaya çalıştı, ama kaçırdı.
Ertesi gün, bülbül yine aynı güle konmuş, kalan yapraklarını yolmuştu, bağcı yine bülbülü yakalayamadı. Artık kararını vermişti, tuzak kuracaktı bülbüle…
Ustaca bir tuzak hazırladı. Bülbül ertesi gün tuzağa yakalandı. Bağcı onu bir kafese hapsetti, evine götürdü.
Bülbül Bağcıya: - Ben sana ne yaptım da beni buraya hapsediyorsun, sesimi beğendiysen beni kafese koymana gerek yok, ben zaten senin bahçenin bülbülüydüm dedi ağlayarak.
Bağcı: - Sen dedi, kızgın kızgın; benim en güzel gülümü yoldun.
Bülbül: - Nasıl olsa, bir kaç gün sonra kendisi solacaktı, yaprağını dökecekti dedi .
Bağcı bülbüle acıdı, serbest bıraktı onu. Bülbül pencereye kondu, uçmadan önce:
- Beni özgür bıraktın, çok teşekkür ederim. Ben de buna karşılık sana bir sır vereceğim. Bağının kuzey ucunda, büyük dut ağacının dibinde bir hazine gizli dedi, sonra uçtu gitti.
Bağcı, başta inanmadı duyduklarına, sonra içine bir kuşku düştü. Gitti kazdı bülbülün söylediği yeri, ne görsün… Büyük bir küp, içi dolu altın.
Ertesi gün bülbül yine bağdaydı.
Bağcı, bülbüle:
- Bir şeyi, dedi, çok merak ediyorum.
- Neyi?
- Sen hazinenin yerini bildin de, tuzağı nasıl fark edemedin?
- Kurduğun tuzak, kaza ve kaderin önüme sürdüğü bir araçtı. Bu gibi durumlarda hikmet gözü kapanır insanın, göremez… Ne kadar gözü açık olsa da farkına varamaz