Kelile & Dimne'den- Ayı ile dost olan bahçıvan

[Berilce]

Kelile, bahçıvan’ın hikayesini anlatıyor…

AYI İLE DOST OLAN BAHÇIVAN

Bir varmış, bir yokmuş,
Allah’ın kulu sayılamayacak kadar çokmuş.
Zamanın evvelinde, mekânın bir yerinde,
Yalnız mı yalnız, mutsuz mu mutsuz bir bahçıvan yaşarmış.
Hayatta kimi kimsesi yokmuş adamcağızın.
Bütün ömrünü, bağı bahçesi için harcamış gitmiş, ama günün birinde yalnızlık tak etmiş canına.
Gitmiş sabah erkenden bahçesine.
İki elinin arasına almış başını, düşmüş yalnızlıktan kurtulma tasasına.
“Şimdiye dek bütün gücümü, enerjimi bu bahçeye harcadım. Çeşit çeşit meyveler, çiçekler yetiştirdim. Yalancı bir cennet yaptım bağımı, fakat ne oldu sonunda? Mutsuzluğuma çare oldu mu bu güllük gülistanlık bahçe?” diyerek tasalı tasalı düşünmüş.
“Olmaz!” demiş, içinden bir ses, “yalnızlık çekilmez, cennette bile!”
Bahçıvanı almış bir tasa.
Mutlaka bu yalnızlıktan kurtulacak.
Kötü dahi olsa bir beraberlikle bölecek yalnızlığını.
Ne yapmalı, ne etmeli, bilmem ki nere gitmeli? Diye düşünürken, bakışları, karşıda yükselen yüce dağa çevrilmiş ansızın.
Nasıl olduğunu bilmeden, kendisini dağa giderken bulmuş.
“Nasıl olsa, sonuçta beni yalnızlıktan kurtaracak bir eş bulurum” ümidiyle,
Az gitmiş, uz gitmiş
Dere tepe düz gitmiş
Altı ay kış bir de güz gitmiş
Bir de dönüp bakmış ki arkasına bağı bahçesi görünmüyor.
Dağın eteklerine vardığında Bahçıvan, içindeki yalnızlık daha da artmış.
Bir süre ara vermiş yolculuğuna, yanında getirdiği azık torbasını çözüp yer sofrası yapmış.
Derken çok geçmemiş aradan, o karnını doyururken, sevimli bir ayı görünmüş ağaçların arasından! Tıpış tıpış gelip adamın sofrasına kurulmuş. Bahçıvanın dili tutulmuş, ne diyeceğini şaşırmış. Ayı ile birlikte paylaşmış azığını. Bir müddet sessizce oturmuşlar. Bahçıvan kalkıp gidecek olmuş, ayı konuşmuş:
- Nereden geliyor, nereye gidiyorsun?
Şaşırmış adam, “ayı da konuşur mu?” diye zihninden geçen düşünceyi bir kenara itip:
- Uzaktan geliyorum, dağa gidiyorum, demiş.
- Ne yapacaksın dağda?
“Allah Allah sorgu meleği sanki” diye düşünmüş adam ayı için:
- Yıllardır yalnız yaşadım, artık canıma tak etti, bir arkadaş bulmaya gidiyorum, demiş.
Ayı’nın da yarasına parmak basmış sanki, hop oturmuş, hop kalkmış hayvancağız. Bahçıva bakmış, ayının gözlerinden yaşlar süzülüyor.
- Yahu niye ağlıyorsun, demiş.
- Benim de, demiş ayı, derdim aynı. Ben de yalnızım, ovada bir arkadaş bulurum ümidiyle dağdan geliyordum.
Adam düşünceye dalmış bir zaman, sonra, aklına ilginç bir fikir gelmiş:
- Ne dersin, bizi, kader buluşturdu galiba, gel arkadaş olalım.
- Ayı da sevinçle kabul etmiş bu öneriyi.
- Ve birlikte dönmüşler bahçıvanın çiftliğine.
Günler yel gibi akıp giderken… Bahçıvanın mutluluğu bir ölçüde de olsa yerine gelmişken… Hiç olmaz bir şey olmuş.
Bahçıvan uyuduğu zaman, ayı, üzerine konan sinekleri kovalarmış. Yine bir gün bu işi yaparken bakmış ki sinekler bir türlü kaçmıyor. Yerden kaptığı gibi bir kayayı, bahçıvanın sinek üşüşen alnına indivermiş.
Ayı ne yaptığını bilir mi?
Adamcağız böylece göçüp gitmiş öte dünyaya.

§§§

Kelile, bu hikâye ile, arkadaşına, hainlerle kurulacak dostlukların sonunda zararlı olacağını anlatmak istemişti. Kurnaz çakal Dimne, bunu anlamıştı.
- Yani, dedi Kelile’ye, sen de çok safsın, ben efendime kötülük etmek ister miyim hiç?
- Bak Dimne, dedi Kelile; beni kandıramazsın, alnımda enayi yazıyor mubir bak bakalım. Aldanıyor görünebilirim, fakat asla kolay kolay oyuna gelmem. Tıpkı akıllı tâcir gibi.
- Akıllı tâcir’mi, o da kim? Diye sordu Dimne.
Kelile, anlaşılan yeni bir masal daha anlatacaktı arkadaşına.
- Dinle, dedi Kelile, iyi dinle, sana “kurnaz bir tâcirin” öyküsünü anlatacağım…

(Devam edecek…)