[Belgin ∞]

EN İYİ DOSTUM, BENİM!

Ara sıra kendinizi dinlemeye de zaman ayırıyor musunuz? Bazen en uçuk fikirler gelmiyor mu aklınıza? Aşk, meşk ve adı konuluş bir çok içgüdüsel ve sebepsiz şey arasında bazen kendinize de zaman yırdığınız olur mu? Bazen lambayı kapatıp, ses çıkaran bütün nesneleri ve çevrenizdeki herkesi susturduktan sonra kendi kendinizi dinler misiniz siz de?

Gece karanlığında çıkıp şehrin sessiz yollarında yürür müsünüz? Ya da balkona çıkıp karanlıkta kendi karanlığınızın aydınlandığını görmek için çabalar mısınız? Çevrenizde aradığınız mutlulukların aslında sizin içinizde olduğunu hissettiniz mi hiç? Yorgunluğunuzun hat safhaya ulaştığı anlarda dinleneceğiniz vahaya bir dakikalık düşünme mesafesinde olduğunuzu okudunuz mu zihin haritanızda?

Aşka, sevgiye, dostluğa ve anlayışa olan susuzluğunuzu dindirmek için düşünce ırmağından bir damla yudumlayarak gidermek gelmedi mi hiç aklınıza? Bütün bütün herkesin sizi dışladığında, geceleri korkusunu üstünüze saldığında, gündüzleri insan kalabalıkları sizi boğarcasına üstünüze aktığında ‘ben dimdik buradayım ve sizin hepinize karşı koyacak gücün sahibi benim!’ diyebildiniz mi hiç?

Yalnızlığın tadına vardınız mı? Düşüncenin gücüne ulaştınız mı? En büyük korkunuzun üzerine basıp ‘yendim seni’ diyebilecek kadar cesaret sarhoşu oldunuz mu hiç? Sizin dışınızda gelişen eylemler yüzünden boğazınıza gelip düğümlenen her neyse bir hışımla tükürdünüz mü? Burnunuzun direği sızlarken göz yaşlarınıza ‘dur, ben ancak mutluluktan ağlarım’ diyebildiniz mi?

İçinizden size istediklerinizi yapamayacağınızı söyleyen sese ‘kes sesini’ dediniz mi var gücünüzle? Kulaklarınıza gelen sinek vızıltılarının ‘sen yapamazsın’ deyişlerine ‘bekle ve gör, en iyisini henüz yapmadım’ deme kararlılığını gösterdiniz mi hiç?

Eğer bunların hepsini yaptıysanız büyük ihtimalle yalnız kalmışsınızdır. Kazancınız ise sizi öbür dünyada bile yalnız bırakmayacak bir dosttur. Kendini bilene bütün dünya engel olmaya kalksa ne yazar? Kendiyle konuşan ne zaman kendine bir dost arar? En iyi dostunuz yine kendinizsiniz. Kendinizi ihmal ederseniz, yine kendinizi kaybedersiniz.

Yazar: Dinçer AYDİÇ

[gökçe y.]

Kesinlikle insanın en iyi dostu yine kendisidir. İnsan en yakınlarından bile günün birinde öyle ya da böyle, isteyerek ya da istemeyerek bir şekilde ayrılmak zorunda kalıyor. Ama kendinizi isteseniz de istemesiniz de asla terk edemezsiniz, kendinizden ayrılamazsınız. Sonsuza kadar kendinizlesiniz. O yüzden de en iyisi kendimize iyi davranmak...