Onları dinleme yapabilirsin!

[hayatimdegisti]

Onları dinleme yapabilirsin!

Hepimizin "kaybetmek, yenilmek, hayatın pençesinde ezilmek" için nedenleri var.
Üstelik bu nedenler, donmakta olan birini uykunun çektiği gibi uyuşturucu bir mutluluğa bile çekebilir insanı.

Mücadeleyi, savaşmayı, dövüşmeyi bırakırsın.

Kendini, kendi mazeretlerinin karanlık derinliğine salarsın.

Hayatla arandaki kavgayı daha başlamadan kaybedersin.

En çok da "yenilmekten korkanlar" sever daha baştan kaybetmeyi, "yenilmemişlerdir", sadece savaşa girmemişlerdir.

Teslim olmak, yenilmekten daha iyi gelir onlara.

Bırakın savaşmayı, yenilmeyi bile beceremeyenlerin yenilgisidir bu.

Biraz zavallı görünür bu adamlar bana.

Ben savaşmayı severim, savaşanları severim, yenilmekten korkmayanları severim.

Mücadelecileri, dirençlileri, dövüşçüleri severim.

Kendi hayalini kendi yaratıp, ne olursa olsun o hayale yürüyenleri severim.

Böyle adamları benim gözümde değerli kılan onların hayalleri değildir, bazılarının hayalleri bana çok yabancıdır ama o hayale yürüyüşteki cesaret, o her şart altında dimdik duran azim, gerilememe kararlılığı çeker ilgimi.

O insanlar başarırlar.

Başarının ölçüsü de ne para, ne şöhret, ne iktidardır benim için.

Basittir benim başarı tarifim.

İnsanın hayallerini gerçekleştirmesine başarı derim ben.

Hayalinle senin arana dikilen bütün engelleri aşabilmeye.

Geçenlerde Chris Gardner’ın hikayesine rastladım.

Bir zenci.

Çocukluğu kötü geçmiş.

Babası onları terk etmiş, üvey babası çok kötü davranmış, onu ve kardeşlerini hırpalamış, annelerini dövmüş.

Daha yedi yaşındayken "çocuklarını asla bırakmayacağına" yemin etmiş.

Akıllı olduğu için arkadaşları buna "koca kafa" adını takmışlar.

Ama okumamış.

Gidip Deniz Kuvvetleri’ne yazılmış.

Sıhhiyeci olmuş.

Orada işleri çabuk öğrenmiş, doktorların ilgisini çekmiş.

Askerden sonra tıp okumayı düşünmüş.

Ordudan ayrılınca bir hastanede çalışmaya başlamış.

İşler iyi gidiyormuş.

Evlenmiş.

Sonra hastanede çalışmaktan vazgeçmiş.

Hastane malzemeleri satarak zengin olacağına karar vermiş.

Bu karar, onun felaketinin başlangıcı olmuş.

Bu arada bir de oğlu doğmuş.

Kapı kapı dolaşıp "tarayıcı" denilen bir alet satmaya uğraşıyormuş doktorlara.

Ama işler iyi gitmiyormuş.

Hayat gittikçe daha zorlaşıyormuş.

Parasızlık, çocuğun yuva masrafı, biriken faturalar, ödenemeyen kira, karısının çift vardiya çalışması, tarayıcıları kimsenin almaması.

Gardner, her yandan sıkışırken bir gün elinde kocaman tarayıcısı, sırtında her zaman taşıdığı ucuz çantasıyla bir doktor randevusuna yetişmek için hızla yürüdüğü sırada kaldırımın kenarında kırmızı bir Ferrari durmuş, içinden fiyakalı genç bir adam inmiş.

Adamı durdurmuş hemen.

- Efendim, izninizle iki sorum var. Bu arabayı alabilmek için ne iş yapıyorsunuz? Bu işi nasıl yapıyorsunuz?

- Borsacıyım. Şu binada borsacı olmak isteyenler için bir kurs veriyorlar.

Gardner o anda borsacı olmaya karar vermiş.

Ve hemen binaya girip kursa katılmak istediğini söylemiş.

Kursa katılabilmek için gerekli sınavı başarmış ve mülakata girmeye hak kazanmış.

Mülakattan bir gün önce eve polisler gelmişler ve ödemediği trafik cezasından dolayı onu tutuklamışlar.

O sırada evini boyadığı için onu atleti ve eline yüzüne bulaşmış boya lekeleriyle nezarethaneye atmışlar.

Ertesi sabah karakoldan çıkıp, o haliyle koşa koşa mülakata gitmiş.

Bir borsa sınavına, atletle ve yüzünde boya lekeleriyle gelen bu genç zenciye, kurulun başkanı:

- Karşıma atletle gelen bir adamı borsacı olması için kursa kabul etsem, ne dersin, demiş.

- Herhalde çok güzel bir pantolonu vardı, derim efendim.

Bu espri üzerine onu kursa kabul etmişler.

Kurs altı ay sürecekmiş, bu sürede hiç ara vermeyeceklermiş ve sonunda aralarından sadece birini işe alacaklarmış.

Bir yandan kursa gidip, bir yandan da para kazanabilmek için "tarayıcılarını" satmaya uğraşıyormuş.

Ama satamıyormuş.

Hayat daha da zorlaşmış.

Sonunda karısı onu terk etmiş..

Chris, bütün zorluklara rağmen çocuğuyla birlikte yaşamaya karar vermiş ve oğluyla ikisi baş başa kalmışlar.

Bir akşamüstü oğlunu mahalledeki basket sahasında oynamaya götürmüş.

Çocuğun bir atışını sertçe eleştirince küçük oğlan "ben bu oyunu beceremeyeceğim," diye oynamaktan vazgeçmiş.

- Kendileri yapamayanlar sana, senin de yapamayacağını söylerler, demiş oğluna. Sana, ben bile yapamazsın dersem beni dinleme.

Birkaç gün sonra kirayı ödeyemedikleri için ev sahibi onları evden atmış.

Bir motele yerleşmişler.

Sabahları oğlunu yuvaya bırakıyor, kursa gidiyor, kursta hisse satabilmek için müşterilerle konuşarak diğer kursiyerleri geçmeye çalışıyor, akşam yuvaya koşup oğlunu aldıktan sonra "tarayıcılarını" satmak için doktor muayenehanelerini dolaşıyormuş.

İşler biraz düzelmiş.

Tarayıcı satışları artmış.

Tam biraz nefes alacakken bu sefer de bir mektup gelmiş vergi dairesinden.

Ve, kazandığı bütün parayı elinden almışlar.

Satabileceği tek bir tarayıcı ve cebinde on iki dolarla kalmış.

Motele de para ödeyemediği için oradan da atılmışlar.

Ne gidebilecekleri bir yer, ne de ceplerinde para varmış.

Bir metro istasyonuna götürmüş oğlunu.

Oğluna, elindeki tarayıcıyı gösterip "bak bu zaman aleti" demiş, "hadi düğmesine bas ve zaman değişsin."

Çocuk düğmeye basmış.

"Ah," demiş, Chris, "işte zaman değişti, bak dinozorlar geliyor, hadi kaçıp bir mağaraya sığınalım."

Oğluyla metronun tuvaletine girmişler, "burası mağara," demiş Chris, yerlere tuvalet kağıtları serip oğluyla birlikte onların üstüne oturmuş.

Oğlunu uyutmuş ve o uyurken ilk kez ağlamış.

Ertesi sabah kursa elinde "tarayıcısı", bavulu ve bir takım elbisesiyle gitmiş, soranlara "akşam bir yolculuğa çıkacağım da onun için eşyalarım yanımda" diyormuş.

Bir yandan da deli gibi çalışıyormuş kursta.

O akşam bir kilisenin "evsizler" için olan barınağında kalmışlar.

Oğlunu uyuttuktan sonra elindeki son tarayıcının arızasını tamir etmeye uğraşmış.

Artık her sabah kursa gidiyor, bir ara koşarak bir doktor muayenehanesine gidip tarayıcı satmaya çalışıyor, akşamları evsizler için olan barınağın önünde çocuğuyla kuyruğa girip gece yatacakları bir yatak bulmaya uğraşıyormuş.

Bazı geceler barınakta yer bulamayınca metro istasyonunda kalıyorlarmış.

Bir yandan da diğer kursiyerlerin aramaya bile cesaret edemediği zengin yöneticileri arıyor, onlardan randevu alıyor, gerekirse evlerine gidip oğluyla birlikte kapılarını çalıyormuş.

Cebinde beş kuruş parası, yatacak yeri olmayan bu genç zenci bazı günler ülkenin en zengin adamlarıyla tanışıp onlarla dostluk ediyormuş.

Akşam da yeniden evsizler barınağına dönüyormuş.

Bir gün elindeki son "tarayıcıyı" satmayı başarmış.

O gece iyi bir otelde kalmışlar oğluyla birlikte.

Güzel bir hamburger yemişler.

Kurs son günlerine yaklaşıyormuş.

Ama kursun yöneticisi bu zenci öğrenciyi "ayak işlerine" koşturuyor, onun diğerlerine yetişmek için çabalarken bir de bu angaryalar yüzünden zaman kaybetmesine neden oluyormuş.

Bütün bunlara rağmen kursun sonuna kadar dayanmış.

Hisse senetlerini satmış.

Son gün takım elbisesini giyip gitmiş işe.

Onu son mülakata çağırmışlar.

Yönetici ona,

- Bugün burada kursiyer olarak son günün demiş.

Ve, eklemiş:

- Yarın burada bir borsa simsarı olarak işe başlayacaksın çünkü.

O anda Gardner’ın gözleri dolmuş.

- Zor oldu mu Chris, diye sormuş yönetici.

- Çok zor oldu efendim, demiş.

Ertesi sabah iyi bir maaşla işe başlamış.

Altı yıl sonra kendi şirketini kurmuş.

On beş yıl sonra şirketini milyonlarca dolara satmış.

Sonra oturup hayatını yazmış.

Yazdığı kitap bütün dünyada best seller olmuş.

Kitabından yapılan film Oscar’a aday gösterilmiş.

Şimdi artık zengin bir adam.

Bu adamın hikayesini çok sevdim.

Ne borsacı ne de zengin olmasıydı beni etkileyen.

Hayalini gerçekleştirememek için çok geçerli mazeretleri olan, çocuğuyla sokaklarda yatan, aç kalan, bir yandan kendisinden çok daha iyi eğitim görmüş insanlarla yarışırken bir yandan kimsenin almadığı bir "tarayıcıyı" satmaya uğraşan, bir gün bile çocuğunu yalnız bırakmayan ve en zor şartlar altında bile oğluna "yapabilirsin, yapamayanların öğütlerine aldırma" diyen bir adamın mücadele etmesinden, direnmesinden, metro tuvaletlerinde ağlarken bile amacından vazgeçmemesinden etkilendim.

Bu kadar kararlı bir şekilde ne olmak istese olurdu.

Hayattan, sefaletten, açlıktan korkmaması, bir tek gün bile yakınmaması, aç yattığı gecenin sabahında "nasılsın" diyenlere "iyiyim" diye cevap verebilmesi, başaramamak için sahip olduğu mazeretlerin içine saklanmaması, gerektiğinde yirmi dört saat uykusuz kalması, oğluna hep sahip çıkması, insanların ona hayran olmasını sağlıyordu.

Kendi hayat hikayesiyle, oğluna verdiği öğüdü herkese vermiş oluyordu:

- Yapamayanlar sana da yapamayacağını söylerler, onlara inanma.

Herhangi bir şeyi yapamamak için kuvvetli mazeretleri olanlar bu adamın hayatına bir baksınlar.

Onun hayatını izledikten sonra.

Ya yapacak, ya da utanacaklardır.

Kaynak : Hurriyet
Yazan: Ahmet Altan

[YAZGÜLÜ_81]

Bu hikaye çok etkiledi beni ağla benim de biraz daha mücadele etmem gerekiyor onu anladım bu sayede

[tuğbam]

Gerçekten çok etkileyici bir örnekti, öyle etkilendimki göz yaşlarımı tutamadım. Teşekkürler Atakan Bey bu örnek için. Bende yeri gelmişken, sevdiğim laflardan birini sizlerle paylaşmak istedim.

"Hayattaki birçok başarısızlık, pes ettikleri anda başarıya ne kadar yakın olduklarını bilmeyen insanlar tarafından yapılıyor.."
Thomas Edison

[Bilge İnan]

Gözlerim doldu. Her yönden etkiledi beni çünkü. Babasıyla lüks içinde yaşıyor, benimle sürünür diye kızımı babasına verdim ve hala iyi mi yaptım kötü mü, bilmiyorum... ='(

Ama laf çok doğru. Yapamayanlar sana da yapamazsın derler. Dediler, demeye devam ediyorlar! Edecekler de... Ama tam tersi de var çok şükür ki. Yapanlar sana da yapabilirsin derler! :)

Sevgiyle...

[ebru_li]

gerçekten çok mükemmmel hayattan birer örnek, başarıya giden yol azimden geçer.

[Bilge İnan]

Az evvel günlüğümde de paylaştım. Tam da vazgeçmeye yakın olduğum bu günlerde, öyle bir tokat yedim ki bugün! Facebook paylaşımlarından birinde, öyle bir adamla tanıştım ki. Bir adam, hayran kaldığım, sırra eren... Ve diyor ki dünyanın dört bir yanında seminerler düzenleyip;

Ben düştüğümde ayağa kalkabiliyorsam, bunu siz de yapabilrsiniz!

Sizin de tanışmanızı istedim. Detayları günlüğüme yazdım. Aşağıya da onun konuşmalarından birinde çekilmiş bir video ekledim. İzleyin lütfen...


[ame=

[ebru_li]

Melinda Nickli Üyeden Alıntı

Az evvel günlüğümde de paylaştım. Tam da vazgeçmeye yakın olduğum bu günlerde, öyle bir tokat yedim ki bugün! Facebook paylaşımlarından birinde, öyle bir adamla tanıştım ki. Bir adam, hayran kaldığım, sırra eren... Ve diyor ki dünyanın dört bir yanında seminerler düzenleyip;

Ben düştüğümde ayağa kalkabiliyorsam, bunu siz de yapabilrsiniz!

Sizin de tanışmanızı istedim. Detayları günlüğüme yazdım. Aşağıya da onun konuşmalarından birinde çekilmiş bir video ekledim. İzleyin lütfen...

Çok teşekkür ederiz melinda harika ötesi bir paylaşım bence hayatımıza zorlandığımız yapamayacağımızı düşündüğümüz noktalarda bu model gözümüze önünde belirmeli o yapabilirse bizler mutlaka yapabiliriz demeliyiz.

[nevresim]

böyle yazılar okuduğumda artık gözlerim doluyo bu bi gelişmemi acaba :)
teşekkürler.

[saime1]

çok güzel ve umut aşılayıcı bir hikaye çocuklara okutmalı, okumakla olurmu dersiniz ,inat etmenin yımamanın telkinini yapsak daha iy olur derim

[balkan]

arkadaşlar yukarıdaki hikaye ye benzer birşey de ben anlatayım,

6 kardeşten 3.cüsü olan bir kız çocuğunun hikayesi
annesinin 9 sene çocuğu olmamış nihayetinde bir erkek çocukla müjdelenmiş. daha sonra bir kız çocuğu olmuş anne baba çok mutlu. nasıl olmasınki 9 sene çocuk özlemiyle doluymuşlar. 2 sene sonra bir müdeli haber daha bir kız bebek ama bu sefer ailenin erkek çocuk sevmesi sebebiyle bu kız bebek anne karnındayken hissetmiş istenmemesini ve
kodlanmış beynine 'ben değerli değilim, beni annem babam istemezken neden başkaları istesin' bu duygularla büyümüş, bu kız çocuk böyle hissettikçe olaylar onun hissetmesine göre gelişiyormuş.Üstüne üstlük okulda öğretmeni bundan bişey olmaz diye annesine uyarıda bulunmuş.Kız bunları duymuş "hayır diye içinde feryat ediyor.ben başarırım"diyor ağlayarak. ortaokula başlamasıda olay oluyor. okumasını istemiyorlar. ablasını ve abisini gönderiyorlar onlar başaramadı diye bu kızı da göndermek istemiyorlar. Kız yine ağlayarak içinden isyan ediyor ve dua ediyor. Neyse ki Allahın yardımıyla okula kayıt oluyor. herkese inat okulda çok başarılı oluyor. Anne baba şaşkın, o kız bir yerel gazetede " altın çocuklar" başlığı altında resmi. Ailesi şaşkınlık içinde seviniyorlar nasıl başarılı olabilir ona bu başarıyı yakıştırmıyorlar. Çünkü o haketmiyor. Çünkü bu kız kendi istedikleri gibi değil çünkü bu kız okumak istiyor. ama aileye kız çocuğunun okuması saçma geliyor. aileye göre zorunlu eğitimini aldıktan sonra evde oturmalı ve evlenmeli. evde temizlikle uğraşmalı erkeklere hizmet etmeli.o yüzden bu kız çocuğu inanışlarına zıt. sırf bu inanışları yüzünden bu kıza asi, sinirli,uyumsuz gibi yakıştırmalar yapmışlar. neyse ortaokul hayatı bi şekilde bitmiş. sıra lise kız yine korkuyor göndemezler diye ama bu sefer aile sesini çıkartmıyor çünkü ortaokulu başarıyla bitirmişti. liseye girmesi kolay olmuştu ama devam ettirmesi çok zor geçti. bu sefer ailenin tutucu tavrı kızı üzüyor. hemen hemen her gece ağlıyor. çünkü ona nefes aldırmıyorlar. çok kıskanç bir aile kızın yanında erkek sinek bile olmayacak. gerçi kız erkeklerin de bulunduğu bir okula gidiyor ama neyse...
bu şekilde okulu bitiriyor. öss sınavına giriyor 1. yi kazanıyor o kazanma duygusu kızı çok sevindiriyor. ama 2.sini sırf ailesi göndermez diye önemsemiyor.eğer bilseki ailesi desteklese var gücüyle çalışacak. tabi 2.sini kazanamıyor.
eveeeeeet okul hayatı bittiii........
kız kendini o kadr kötü hissediyordu ki şimdi ne olacak hayatı burda bitecekmi? okulu çok seviyordu evde mutlu değildi okul onu kurtarıyordu. bu kızın hayalleri çok büyüktü ailesinin bakışaçısını hiç benimsemiyor devamlı çatışma halinde oluyordu. evlenmeyi kesinlikle istemiyordu. o zaman ki çatışmalar devamlı kendi düşüncelerini savunmanın ona bu duyguları çekeceğini bilemedi....
kız evden kurtulmak için 18 yaşında o anda isteyen birine(görücü usulü) evet dedi. eşi ,anne babasının kopyasıydı. bu sefer mücadele eşiyle başladı. bu arada kız okulu çok özlüyor rüyalarında herzaman okulunu sınıfını arkadaşlarını görüyor. kitaplara karşı ayrı sevgisi var onlara çocuğa bakar gibi bakıyor.bu sırada kız bari okumayacağım ama çalışayım diyor. çünkü evde oturmak işe yaramamak onu üzüyor. ama bu sefer eşinin engeline takılıyor. hergün ağlıyor çaresiz hissediyor kendini , çünkü ayrılsa ailesinin yanına gitse aynı, bu sefer evlenmiş ayrılmış bir bayan olarak daha kötü günler geçireceğini düşünerek ayrılamıyor. eşi kendinden 10 yaş büyük, kızdan beklentileri de büyük tabi..
dört dörtlük ev hanımlığı istiyor....
neyse 17 yıl dile kolay 17 yıl geçiyor. 2 kız çocuğu dünyaya getiriyor. çok ağlıyor hergün ben ne yapabilirim derdinde kendini ne hayata veriyor nede ailesine kendinde eksik olanları tamamlamadan hayatı yaşayamıyor.
onun için hayat anlamsız geliyor. bu sürede kız birçok kurslara gidiyor ben nerde iyiyim diye o yüzden evi setifikalarla dolu oluyor. bununla dalga geçiyorlar. bu yaştan sonra bunlar ne işine yarayacak diye. kız için için ağlıyor ama onlara da cevabını veriyor. Allahın büyüklüğüne onun dualarının kabul olacağına o kadar inan cı varki çevresindekiler bu anlamsız inancı saçma buluyorlar.
kız 34 yaşına giriyor. kız ogün doğduğunu ilan ediyor. çünkü hayat buna gülmeye başlıyor. kız sevincinden şaşkın 17 sene hiç bıkmadan usanmadan dua ediyor hem ağlıyor hemde yalvarıyor. sanki 17 sene 1 gün gibi geliyor kendine. dün dua etmiş bugün duası kabul olmuş. o 17 seneyi unutuyor. iş hayatına başlıyor. birkaç yer değiştiriyor. yeni işi bir
önceki işinden çok daha iyi. çünkü her sabah işe giderken şükrediyor, Allaha teşekkür
ediyor. bu arada çocukları da büyüdü. artık kendini insanlara hizmet vermek adına canla başla çalışıyor. çalışması herkesin dikkatini çekiyor ve taktirle karşılanıyor. Şu anda Mali İşler ve Personel Müdürü olarak özel bir şirkette çalışıyor.Bu duruma hayretler içinde bakanlar var.buna eşide dahil. çünkü o buna inan mıyordu çünkü onun için gerçekler vardı ünüversite mezunları işsizdi ve kız nasıl iş bulacaktı herzaman şevkini kırıyordu.
ama şimdi saygıyla bakıyorlar ve anlatırken taktirlerini dile getiriyorlar.


evet arkadaşlar, eğer isterseniz deniyor, (ben özlem hanım'ın seminerdeki dediğine katılıyorum)aşkla isterseniz ancak oluyor.Uğrunda mücadelelere katlanacak kadar isteğinize aşıksanız olmayacak birşey yok.

size bunun kim olduğunu söylemek istiyorum.Bu anlattığım hikayenin kahramanı yani esas kız benim.

şu anda 37 yaşındayım daha çok hayallerim var. insanlığa hizmet etmek adına bir 37 yıl daha Allah ömür verirse çalışırım. çünkü amacım hizmet etmek ben böyle mutlu oluyorum.

hepinizi sevgiyle kucaklıyor sevgi ve saygılarımı sunuyorum