[bluemoon24]

*



yabancı



söyle, anlaşılmaz adam, kimi seversin en çok, ananı mı, babanı mı, yoksa kardeşini mi?



'ne anam ne de babam var ne bacım ne de kardeşim...'



dostlarını mı?



'anlamına bugüne kadar yabancı kaldığım bir söz kullandınız.'



yurdunu mu?



'hangi enlemdedir, bilmem.'



güzelliği mi?



'tanrısal ve ölümsüz olsaydı, severdim kuşkusuz.'



altını mı?



'siz tanrıya nasıl kin beslerseniz, ben de ona öylesine kin beslerim.'



peki, neyi seversin öyleyse sen, olağanüstü yabanci?



'bulutları severim... işte şu... şu geçip giden bulutları... eşsiz bulutları! '







(baudelaire, paris sıkıntısı)







bazen insanın en çok ihtiyaç duyduğu kişilerdir bu sıfata sahip olanlar. insan ruhunda bulunan heyecan, keşfetme isteği kendisine en az değeri verdiği, artık bildiklerinin tükendiği bir zamanda zirveye ulaşır ve bir yerlerden patlak verir. aradığı değeri kendisine verecek olan ötekidir çoğu zaman. her türlü kanaldan gelmesi beklenir, onun için tüm kapılar zorlanır. bu bilgisiyle gelen bir filozof veya bir kitap yanında olmanın mutluluk hissettirdiği bir arkadaş, bir yaşıt, bir idol,bir şehir kısaca herhangi bir şey olabilir. hatta yıllardır tanıdığımız birisi de. sonucunda bize en mümkün ve en güzel görüneni seçeriz ve onu ben yaparız. böylece yabancı farklı kişiliklere bürünmek, kendimizi maskelemek,kendimizden kurtulmak veya herhangi bir şey için kullandığımız bir araca dönüşür ve eşyanın tabiatı gereği tüketilir. bu döngü böylece devam edip gider...







Ne







Olursa







Olsun







Her







Şeyin







Anlamsız







Olduğu







Her







Şeyden







Umut







Kesmek







Gerektiği







Düşüncesiyle







Nasıl







Kalır







İnsan...







(Albert Camus, Yabancı)







tanınmayan







...



herkes kendine yabancı...neyleyim...







Albert Camus'nün 'Yabancı'sı...







Her ne kadar varoluşçuluğun en iyi temsillerinden olsa da biz O'nu salt insan penceresinden değerlenidirip diyoruz ki







'yabancıyız kimi zaman kendimize bile...'







Eğer bir gün size de bir suç isnad ederlerse, suçlu veya suçsuz olmanızın hiç bir önemi yoksa,







kendinizi savunmak için hiç bir çabanız yoksa, nasıl olsa ölüm varsa ve erken gelmesinin mahzuru yoksa







tebrikler efendim! yabancılaşma sürecini başarıyla tamamladınız...







Artık siz bir 'yabancı'sınız....







yabancılara hiç de güvenli değil bu bölge



hele varsa bir ruhun, iki misli olur, tehlike!



kandırıpta severler, parçalarlar sizi ardından:



ayran gönüllüdürler - eksiktir ruhları her zaman.







nietzsche







hayatta herşeye yabancı degilmiyizki



önce kendimize...



kendimizi



ne kadar tanıyor ne kadar dostuz



kimi zaman farkedemediklerimizde dahi o yürege o gönle o bedene yabancı degilmiyizki...



sıradanlaştıgımzdá umursamaz yanımızla özümüzden uzak bir yabancı



kendimize



ayna olamadıksa o yürege asıl yabancı biziz



bizden gayrısıda zaten yabancı



zaten yaban eller...







Artık kusursuz olan, kusursuzluğu hakkında fikir yürütebilecek kadar yakınlaştığımız kişi değil hakkında mümkün olabilecek en az şeyi bildiğimiz bir 'yabancı'dır. Bir insan, bir dost ya da bir iş arkadaşı, ancak 'yabancı' kalmaları şartıyla kusursuz dostlar, kusursuz insanlar olabilirler. Kusursuz olmak, yani 'yabancı' kalabilmek için, birden çok 'kimliğiniz, birden çok nickname'iniz olmalıdır ki birinin yapamayacağını diğeri yapabilsin. İçinizdeki yabancı sayısı arttıkça, becerilerinizin arttığını görürsünüz kimsenin kimseyi gerçek manada tanıyamadığı bir dünyada, cebinizde gezdirdiğiniz 'siz'lerin yapıp ettiklerinin bedelini ödeyecek olan da, yine bir 'yabancı' olacaktır. Koşullar uygun olsun, profil sahici görünsün yeter. Bütün mesele, ne kadar 'samimi' rol kesebildiğinizdir. Samimiyet de, bir becerinin adıdır artık.'







nihal b. karaca







Kaynak:Antropoloji