FARUK NAFİZ ÇAMLIBEL sizce ne demek, FARUK NAFİZ ÇAMLIBEL size neyi çağrıştırıyor?

[bluemoon24]

*



faruk nafiz çamlıbel kimdir lütfen yardımcı olun







çok güzel bir şiiir kıraç'ın yorumuyla 'keklik' türküsünün sonuna çok güzel gitmiş... okuyan da kıraç olunca... şiiri daha da çok sevdim,tek kelime ile mükemmel...







HAN DUVARLARI



On yıl var ayrıyım Kınadağı'ndan



Baba ocağından yar kucağından



Bir çiçek dermeden sevgi bağından



Huduttan hududa atılmışım ben'







Gönlümü çekse de yârin hayali



Aşmaya kudretim yetmez cibali



Yolcuyum bir kuru yaprak misali



Rüzgârın önüne katılmışım ben







Garibim namıma Kerem diyorlar



Aslı'mı el almış haram diyorlar



Hastayım derdime verem diyorlar



Maraşlı Şeyhoğlu Satılmış'ım ben







Faruk Nafiz Çamlıbel







Han Duvarları







Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı



Bir dakika araba yerinde durakladı.



Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,



Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...







Gidiyorum, gurbeti gönlümle duya duya,



Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya



İlk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık!



Yüreğimin yaktığı ateşle hava ılık,







Gök sarı, toprak sarı, çıplak ağaçlar sarı...



Arkada zincirlenen yüksek Toros dağları,



Önde uzun bir kışın soldurduğu etekler,



Sonra dönen, dönerken inleyen tekerlekler...







Ellerim takılırken rüzgarların saçına



Asıldı arabamız bir dağın yamacına,



Her tarafta yükseklik, her tarafta ıssızlık,



Yalnız arabacının dudağında bir ıslık,







Bu ıslakla uzayan, dönen kıvrılan yollar.



Uykuya varmış gibi görünen yılan yollar



Başını kaldırarak boşluğu dinliyordu.



Gökler bulutlanıyor, rüzgar serinliyordu.







Serpilmeye başladı bir rüzgar ince ince,



Son yokuş noktasından düzlüğe çevrilince



Nihayetsiz bir ova ağarttı benzimizi



Yollar bir şerit gibi ufka bağladı bizi







Gurbet beni muttasıl çekiyordu kendine



Yol, hep yol, daima yol... bitmiyor düzlük yine.



Ne civarda bir köy var, ne bir evin hayali



Sonunda ademdir diyor insana yolun hali,







Arasıra geçiyor bir atlı, iki yayan



Bozuk düzen taşların üstünde tıkırdıyan



Tekerlekler yollara bir şeyler anlatıyor,



Uzun yollar bu sesten silkinerek yatıyor...







Kendimi kaptırarak tekerleğin sesine



Uzanmış kalmışım yaylının şiltesine,



Bir sarsıntı... uyandım uzun süren uykudan



Geçiyordu araba yola benzer bir sudan







Karşıda hisar gibi Niğde yükseliyordu,



Sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu



Ağır ağır önümden geçti deve kervanı,



Bir kenarda göründü beldenin viran hanı.







Alaca bir karanlık sarmadayken her yeri



Atlarımız çözüldü, girdik handan içeri



Bir deva bulmak için bağrındaki yaraya



Toplanmıştı garipler şimdi kervansaraya.







Bir noktada birleşmiş vatanın dört bucağı



Gurbet çeken gönüller kuşatmıştı ocağı,



Bir pırıltı gördü mü gözler hemen dalıyor,



Göğüsler çekilerek nefesler daralıyor,







Şişesi is bağlamış bir lambanın ışığı



Her yüzü çiziyordu bir hüzün kırışığı,



Gitgide birer ayet gibi derinleştiler



Yüzlerdeki çizgiler, gözlerdeki çizgiler...







Yatağımın yanında esmer bir duvar vardı,



Üstünde yazılarla hatlar karışmışlardı



Fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimler,



Aygın baygın maniler, açık saçık resimler...







Uykuya varmak için bu hazin günde, erken,



Kapanmayan gözlerim duvarlarda gezerken



Birdenbire kıpkızıl birkaç satırla yandı



Bu dört mısra değil, sanki dört damla kandı







Ben garip çizgilerle uğraşırken başbaşa



Raslamıştım duvarda bir şair arkadaşa



'On yıl ayrıyım Kınadağı'ndan



Baba ocağından yar kucağından



Bir çiçek dermeden sevgi bağından



Huduttan hududa atılmışım ben'



Altında da bir tarih. Sekiz mart otuz yedi..



Gözüm imza yerinde başka ad görmedi.







Artık bahtın açıktır, uzun etme arkadaş!



Ne hudut kaldı bugün, ne askerlik, ne savaş



Araya gitti diye içlenme baharına,



Huduttan götürdüğün şan yetişir yarına!







Ertesi gün başladı gün doğmadan yolculuk



Soğuk bir mart sabahı... Buz tutuyor her soluk



Ufku tutuşturmadan fecrin ilk alevleri



Arkamızda kalıyor şehrin kenar evleri







Bulutların ardında gün yanmadan sönüyor,



Höyükler bir dağ gibi uzaktan görünüyor...



Yanımızdan geçiyor ağır ağır kervanlar,



Bir derebeyi gibi kurulmuş eski hanlar







Biz bu sonsuz yollarda varıyoruz, gitgide,



İki dağ ortasında boğulan bir geçide



Sıkı bir poyraz beni titretirken içimden



Geçidi atlayınca şaşırdım sevincimden







Ardımda kalan yerler anlaşırken baharla



Önümüzdeki arazi örtülü şimdi karla



Bu geçit sanki yazdan kışı ayırıyordu



Burada son fırtına son dalı kırıyordu







Yaylımız tüketirken yolları aynı hızla



Savrulmaya başladı karlar etrafımızda



Karlar etrafı beyaz bir karanlığa gömdü



Kar değil, gökyüzünden yağan beyaz ölümdü...







Gönlümde can verirken köye varmak emeli



Arabacı haykırdı *İşte Araplıbeli*



Tanrı yardımcı olsun gayri yolda kalana



Biz menzile vararak atları çektik hana.







Bizden evvel buraya inen üç dört arkadaş



Kurmuştular tutuşan ocağa karşı bağdaş



Çıtırdayan çalılar dört cana can katıyor



Kimi haydut kimi kurt masalı anlatıyor







Gözlerime çökerken ağır uyku sisleri



Çiçekliyor duvarı ocağın akisleri



Bu akisle duvarda çizgiler beliriyor



Kalbime ateş gibi şu satırlar giriyor







'Gönlümü çekse de yarin hayali



Aşmaya kudretim yetmez cibali



Yolcuyum bir kuru yaprak misali



Rüzgarın önüne katılmışım ben'







Sabahleyin gökyüzü parlak, ufuk açıktı



Güneşli bir havada yaylımız yola çıktı



Bu gurbetten gurbete giden yolun üstünde



Ben üç mevsim değişmiş görüyordum üç günde







Uzun bir yolculuktan sonra İncesu'daydık



Bir han yorgun argın tatlı bir uykudaydık



Gün doğarken bir ölüm rüyasıyla uyandım.



Başucumda gördüğüm şu satırlarla yandım!







'Garibim namıma Kerem diyorlar



Aslı'mı el almış harem diyorlar



Hastayım derdime verem diyorlar



Maraşlı Şeyhoğlu Satılmış'ım ben'Bir kitabe kokusu duyuluyor yazında



Korkarım yaya kaldın bu gurbet çıkmazında



Ey Maraşlı Şeyhoğlu, evliyalar adağı!



Bahtına lanet olsun aşmadıysan bu dağı!







Az değildir, varmadan senin gibi yurduna



Post verenler yabanın hayduduna kurduna!



Arabamız tutarken Erciyes'in yolunu



Hancı dedim bildin mi Maraşlı Şeyhoğlu'nu?







Gözleri uzun uzun burkuldu kaldı bende,



Dedi



Hana sağ indi ölü çıktı geçende!



Yaşaran gözlerimde her şey artık değişti



Bizim garip Şeyhoğlu buradan geçmemişti...







Gönlümü Maraşlı'nın yaktı kara haberi.



Aradan yıllar geçti işte o günden beri



Ne zaman yolda bir hana rastlasam irkilirim,



Çünkü sizde gizlenen dertleri ben bilirim







Ey köyleri hududa bağlayan yaslı yollar



Dönmeyen yolculara ağlayan yaslı yollar!



Ey garip çizgilerle dolu han duvarları



Ey hanların gönlümü sızlatan duvarları! ...

Faruk Nafiz Çamlıbel |







han duvarları







ruhun bu ıstırabımı duymaz mı bir sabah?



ruhun ki içlidir, bir ufak sözden incinir.



(Has Bahçe)







Bugün acaba Anadolu'muz onun sahiplendiği kadar bir destanı barındırıyor mu içinde bilmiyorum ama değişen değerlerle birlikte biliyoruz ki Anadolulu, artık bir beyaz kelebeğin raksına dalarken içi titrer ya da fırtınayı andıran orkestra sesleri bir ürperiş getiriyor insanımıza. Yazık ki ne yazık... Değerlerimiz gözlerimizin önünde çürüyor büyük şair...!







Çoban çeşmesi şiiri çok güzel.







han duvarları adlı şiiri gerçekten çok güzel bir de Son Aşık var o daha da güzel...







SON AŞIK







Hasretinle geçiyorken bu gençlik çağım,



Ey sevdiğim, ben ümitsiz değilim gene



Ak düşünce saçların kumral rengine



Kollarında son aşıkın ben olacağım.



Ey başında şimdi sevda rüzgarları esen,



Böyle her gün yollarımdan geçsen de süzgün



Sen benimsin büsbütün terk olunduğun gün...



O mukadder günü, bilmem, düşündün mü sen?







Ben bir beyaz saçlı aşık, sen bir ihtiyar...



O gün bana yalaşırken ey ilahi yar,



Esirgeme gözlerimden bir son buseni,







Kirpiğinden yavaş yavaş bir damla aksın,



Çünkü, ruhum, sen de o gün anlayacaksın



Ki hiç kimse benim kadar sevmemiş seni!







Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı,



Bir dakika araba yerinde durakladı.



Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar,



Gözlerimin önünden geçti kervansaraylar...



.................................................. ..............



(Han Duvarları-F.N.Ç)







Kaynak:Antropoloji