[bluemoon24]

*



NAMAZIN LİSAN-I HALİ



namaz müslümanların iman direği Allah'a kulluğun şükrün ifadesi.Namaz sadece eğilmek kalkmak dua etmek değil tam anlamıyla Allah'a teslimiyet ona aşkın en yücesi ile bağlılıktır.Allah (c.c.) en yakın olduğumuz sevgi ve coşkunun en üst mertebeye eriştiği sevgiliyle buluşma vaktidir. Tam bir namaz şuuru ve sevgi haliyle kılınan namazda insan öyle bir hal ve vaziyet alır ki nefsinden ve sonu gelecek dünya hayatından uzaklaşarak sevgiliye ulaşmaya çalışır.Allah(c.c.) tüm müslüman kardeşlerimize bu namaz şuurunda olmayı nasip etsin.Allah (c.c.) yar ve yardımcımız olsun. Selamunaleyküm..







boyun eğmek.ayakta,rükuda ve secdede.Sonuç secde.







Annemin bir güzel sözü vardır:







Gönülsüz namaz gökleri ağmaz (ağartmak anlamında galiba)







Süleymaniye Camiinde turistlere namaz nasıl anlatıldı?







1961lerde maymunculuğun iyice alevlendirildiği günlerdeydi. Rahmetli Hacı Nazif Çelebi, Süleymaniye Camiinde bir öğle namazı kıldırmış, turistler de etrafını alarak imam kıyafeti içinde iken kendisine sualler sormuşlardı. Bunlar itirazcı suallerdi.





Kimi, insanın maymundan türediğini iddia etmek istiyor, kimi de, ‘Seyrettiğimiz namazınızda niçin ayakta duruyor, eğiliyor, başınızı yere koyuyorsunuz. Bunun ne manası var? Bizim gibi sandalyeye oturun, papazın duasını dinleyin yeter. diyordu.







Rahmetli Hacı Nazifin bunlara verdiği cevaplar hiç aklımdan çıkmaz. Ruhunu şad etmek niyetiyle size de arz edeyim seneler sonrasında.







Maymuncu turiste dönerek konuşan Çelebi şöyle dedi:







– Biz namazımızda önce ayakta, sonra rükuda, sonra da secdede oluyoruz. Bunun bir hikmet ve manası şudur: Ayakta iken ilk insan ilk babamız Âdemin (elif) ini yazarız. Bunun için (elif) harfi gibi dimdik, upuzun dururuz.







Sonra rükûa eğiliriz. Bununla da Âdemin (dal) ını yazmış oluruz. Geriye (mim) kalır. Onu da yere başımızı koyar (mim) gibi olur, öyle yazarız. Böylece her namazda babamız Âdemin adını yazar, maymundan geldiğimizi iddia edenleri fiilen tekzip etmiş oluruz. Bunun için maymunculuk bizde tutunamaz.







İkincisine gelince:







Namazımıza ilk başladığımızda ayakta iken Rabbimizin üzerimizde tecelli eden sayısız nimetlerini düşünür, sonra bu nimetleri verenin huzurunda minnet ve şükranla eğiliriz. Ancak bu eğilmeyi de kâfi bulmayız, sonra kalkıp başımızı yere koyar, başımızla da minnetimizi dile getirmiş oluruz. Başımızı şunun için yere koyarız: Baş, bedenin tümünü de idare eden en yüce varlığımız, en kıymetli organımızdır.







Bununla demiş oluruz ki:







– Ey Rabbimiz, varlığımızın en kıymetli kısmı başımızdır. İşte huzurunda başımızı dahi yerlere sürüyor, sana olan minnet ve şükrümüzü en kıymetli varlığımızı yerlere koymakla ifade ediyoruz. Şayet başımızdan daha kıymetli bir organımız olsaydı onu da huzurunda iftiharla yerlere serer, minnet ve şükrümüzü onunla da ifade etmek isterdik. Bu açıklamalardan sonra rehber turistin cevabı şöyle oldu:







– Tamam tamam. Biraz daha anlatırsan grubumuza burada namaz kıldıracaksın.







Bu endişe yersiz değilmiş.







Bu sırada turistin biri Çelebiye yaklaşıp sordu:







– Bundan sonraki namazınız saat kaçta olacak? Anlattığınız manada bir namazı ben de aranıza karışıp kılmak istiyorum. Bana uygun geldi bu anlayış içinde ayakta durmak, eğilmek, başı yerlere koyup yaradana minnettarlığını ifade etmek. Bence de ibadet budur.







01/07/2003 Ahmed Sahin/ Zaman







Kaynak:Antropoloji