prestij muzik ailesi

[bluemoon24]

* rahmetli hilmi topaloğlu'nun reisliğini yaptığı,mahsun kırmızıgül,özcan deniz,alişan gibi güzide sanat adamlarının * ,türkiye'nin iftihar ettiği çok değerli sanatçıların oluşturduğu,kaset/plak yapım ailesi.



* bir dönem hacet gidermeye bile birlikte giden şarkıcı/türkücü topluluğu...



yapmacık samimiyetleri, işin içine maddi menfaat girdiğinde birden düşmanlığa dönüşüvermiştir...



* bir sözlük yazarı**



* sözlükte en çok tanışmak istediğim,okumaktan en çok keyif aldığım bilge bir yazar.entrylerinde mustehzi bir tavrı var gibi dursa da,taşı gediğe koyma noktasında çok başarılı.teşekkürler,saygılar prestij muzik ailesi.



* bende beğenirim kendilerinin entrylerini,kendine has bir tarzı var.nickinden dolayı yazarın bir grup olduğunu da düşünmedim değil hani....



* son derece esprili ve sıcakkanlı,hilmi topaloğlunun ölümünden sonra 40 gün sakal bırakıp yas tutan ankaralı namık şarkılarını ısrarla bana ithaf eden yazar.***



* orta yas bunalımına girmis olması muhtemel olan entrylerini okumaktan keyif aldıgım birinci nesil yazar.



* zeka dolu, güzel yazılarını başka başlıklarda da sunmasını dilediğim yazar kişisi, kardeşim.* severek takip ediyoruz.*



* yarın 2 sınavı olan yazar...



* alkışlarımı gönderirken ellerimin patlama raddesine geldiği yazardır.



* yazilari okuyan,iyi tespit yapan,nazik ve saygili bir sozluk yazari.



* entrysi sukela olan yazar.



* Düşündüğünü sonuna kadar savunan bunu yaparkende boş boş konuşmayan görgülü bilgili sözlük yazarıdır. Kendisiin yazdığı bazı entryleri ayakta alkışlamamak mümkün değildir.



* yanlış anlama sebebiyle tartışmaya başladığımız,sebebini anlamadığım bir şekilde buraya taşınmasını istemiş kişidir...



msjına cevaben,hakaret etmediğim sürece,ağır ithamlarda bulunmadığım sürece kötü bir şey yaptığımı sanmıyorum...



ve aynı şekilde,eğer terbiyesizlik olarak görülürse ve bildirilirse gerekirse özür de dilemeyi biliriz,kimseye saldırmadan...



iyi akşamlardır...



kendinize iyi bakınızdır...



* sozluge anlam kazandıran yazılar yazmayı başaranlardan oldugunu düşündüğüm yazar.



* nikinin anlamını düüşünüp durduğum yazardır.hoşgelmiş kişisidir.*



* sebeb-i mutluluk.



* verdiği bilgiler doğrultusunda, bana ve eminim sözlükteki bir çok yazara öğrenmenin yaşı olmadığını hatırlatan, yine verdiği bilgiler doğrultusunda, yepyeni bakış açıları kazandıran, aa doğru, dedirten yazardır. belliki 'OLMUŞ' ve 'OLDURMAYA' başlamıştır. bu sebeple takip edilmesi gereken yazardır.



* bir de bunların kanlı olduğu bi aile vardı: idobay müzik ailesi



ibo'da sağda solsa kimi görse,azerbaycandan kimi getirse koluna girip "eeuu bu arkadaşlar da idobay ailemize yeni katıldı" derdi,arkasından da kameralara baka baka ağzını da şaplata şaplata çiğ köftesini yerdi.allahtan sonradan ünlü türk düşünürü erol köse çıktı ortaya da ortada aile maile bırakmadı



* bazı siyasi fikirlerini desteklemesem de uslubunu takdir ettiğim kaliteli yazar..







* gecenin 1'inde beşiktaş sahilinde ikili zirve yaparak tanışma fırsatı bulduğum kişi. muhabbet insanı. tepesi atarsa yorganı değil, yorgancı dükkanını bile yakar tipten. bir pazar gecesinin en büyük kazanımı olmuştur. evler yakın, daha sık görüşecez.



* gün itibariyle çaylaklıktan, gerçek bir yazarlığa terfi ettirilmiş insan. lutfedilmiştir kendisine. kim olduğunu bilmediği ama tahmin ettiği kişi ya da kişilerce. çaylaklık yakışmıştı aslında. mesaj atamaz, başlık açamaz, alçağa alçak diyemez hale getirilmişti. başka türlü susturulması da beklenemezdi ya. artık o bir otomatik portakal. o, verilen bu cezadan çok uslanmış, artık o da çapsızlar tayfasına bir miço olarak adını yazdırmıştır. en çok da yazmadığı günler, maaşının kesilmesi rahatsız etmiş, bütçesini sarsmıştır. bundan böyle diğer çapsızlar gibi sloganlar atacak, "atatürk bizi kurtardı", "irtica hortladı" gibi zırvalıklara büyük bir keyifle katılacak, bildiklerini bir an evvel unutup, usta yazar olacaktır. o kendini 1928'in kara sabahı uyanan bir hattat gibi hissetmekte, ama hisleri de alabildiğine caylak.



* hamal demisken mae'un:







kufe







Beş on gün oldu ki, mu'tâda inkıyâd ile ben



Sabahleyin çıkıvermiştim evden erkenden.



Bizim mahalle de istanbul'un kenârı demek:



Sokaklarında gezilmez ki yüzme bilmiyerek!



Adım başında derin bir buhayre dalgalanır,



Sular karardı mı, artık gelen gelir dayanır.



Bir elde olmalı kandil, bir elde iskandil,



Selâmetin yolu insan için bu, başka değil!



Elimde bir koca değnek, onunla yoklayarak,



Önüm adaysa basıp, yok, denizse atlayarak,



Ayakta durmaya elbirliğiyle gayret eden,



Lisân-ı hâl ile amma rükûa niyyet eden-



O sâlhurde, harâb evlerin saçaklarına,



Sığınmış öyle giderken, hemen ayaklarına



Delîlimin koca bir şey takıldı... Baktım ki:



Genişçe bir küfe yatmakta, hem epey eski.



Bu bir hamal küfesiymiş... Aceb kimin? Derken



On üç yaşında kadar bir çocuk gelip öteden,



Gerildi, tekmeyi indirdi öyle bir küfeye:



Tekermeker küfe bîtâb düştü tâ öteye.



-Benim babam senin altında öldü, sen hâlâ



Kurumla yat sokağın ortasında böyle daha!



O anda karşıki evden bir orta yaşlı kadın



Göründü:



-Oh benim oğlum, gel etme kırma sakın!



Ne istedin küfeden yavrum?Ağzı yok, dili yok,



Baban sekiz sene kullandı... Hem de derdi ki: "Çok



Uğurlu bir küfedir, kalmadım hemen yüksüz... "



Baban gidince demek kaldı âdetâ öksüz!



Onunla besliyeceksin ananla kardeşini.



Bebek misin daha öğrenmedin mi sen işini?"



Dedim ki ben de:



Ayol dinle annenin sözünü...



Fakat çocuk bana haykırdı ekşitip yüzünü:



-Sakallı, yok mu işin? Git, cehennem ol Şuradan!



Ne dırlanıp duruyorsun sabahleyin oradan?



Benim içim yanıyor: Dağ kadar babam gitti...



-Baban yerinde adamdan ne istedin şimdi?



Adamcağız sana, bak hâl dilince söylerken...



-Bırak hanım, o çocuktur, kusûra bakmam ben...



Adın nedir senin, oğlum?



-Hasan.



-Hasan, dinle.



Zararlı sen çıkacaksın bütün bu hiddetle.



Benim de yandı içim anlayınca derdinizi...



Fakat, baban sana ısmarlayıp da gitti sizi.



O, bunca yıl çalışıp alnının teriyle seni



Nasıl büyüttü? Bugün, sen de kendi kardeşini,



Yetim bırakmıyarak besleyip büyütmelisin.



-Küfeyle öyle mi?



-Hay hay! Neden bu söz lâkin?



Kuzum, ayıp mı çalışmak, günah mı yük taşımak?



Ayıp: Dilencilik, işlerken el, yürürken ayak.



-Ne doğru söyledi! Öp oğlum amcanın elini...



-Unuttun öyle mi? Bayramda komşunun gelini:



"Hasan, dayım yatı mekteplerinde zâbittir



Senin de zihnin açık... Söylemiş olaydık bir...



Koyardı mektebe... Dur söyleyim" demişti hani?



Okutma sen de hamal yap bu yaşta şimdi beni!







Söz anladım uzun, hem de pek uzun sürecek



Benimse vardı o gün birçok işlerim görecek



Bıraktım onları, saptım yokuşlu bir yoldan,



Ne oldu şimdi aceb, kim bilir, zavallı Hasan?







Bizim çocuk yaramaz, evde dinlenip durmaz



Geçende Fâtih'e çıktık ikindi üstü biraz.



Kömürcüler kapısından girince biz, develer



Kızın merâkını celbetti, dâima da eder:



O yamrı yumru beden, upuzun boyun, o bacak,



O arkasındaki püskül ki kuyruğu olacak!



Hakîkaten görecek şey değil mi ya? Derken,



Dönünce arkama, baktım: Beş on adım geriden,



Belinde enlice bir şal, başında âbâni,



Bir orta boylu, güler yüzlü pîr-i nûrânî



Yanında koskocaman bir küfeyle bir çocucak,



Yavaş yavaş geliyorlar. Fakat tesâdüfe bak:



Çocuk, benim o sabah gördüğüm zavallı yetim...



Şu var ki, yavrucağın hâli eskisinden elim:



Cılız bacaklarının dizden altı çırçıplak...



Bir ince mintanın altında titriyor, donacak!



Ayakta kundura yok, başta var mı fes? Ne gezer!



Düğümlü alnının üstünde sâde bir çember.



Nefes değil o soluklar, kesik kesik feryad



Nazar değil o bakışlar, dümû-i istimdad.



Bu bir ayaklı sefalet ki yalnayak, baş açık



On üç yaşında buruşmuş cebin-i safi, yazık!



O anda mekteb-i rüşdiyyeden taburla çıkan



Bir elliden mütecaviz çocuk ki, muntazaman



Geçerken eylediler ihtiyarı vakfe-güzin...



Hasan'la karşılaşırken bu sahne oldu hazin



Evet, bu yavruların hepsi, pür südud-i şebab,



Eder dururdu birer aşiyan-ı nura şitab.



Birazdan oynıyacak hepsi bunların, ne iyi!



Fakat Hasan, babasından kalan o pis küfeyi,



-Ki ezmek istedi görmekle reh-güzarında-



ilel'ebed çekecek dûş-i ıztırarında!



O, yük değil, kaderin bir cezası ma'sûma...



Yazık, günahı nedir, bilmeyen şu mahkuma!