melankolik yazarlardan yazilar

[bluemoon24]

* çocukken ayıplarlardı bizi.



büyüdük çirkinleştik.



artık ayıplamıyorlar.



küçükken çiçek toplayıp anneme vermiştim.



anneler gününü bilmiyordum.



küçükken mineye aşıktım.



aslında onu hiç tanımadım.



mine yoktu.



küçükken resim çizerdim.



çöp adamlar,



ve beyaz kağıdın köşesine güneş koyardım her resimde.



büyüdüm.



artık güneş koymuyorum resimlere.



oyunlar oynardık küçükken.



şimdi şaklaban olmuş bütün insanlar.



küçükken param olmazdı çok.



bonibon, tipitip...



artık tatsız oldu şekerlemeler.



küçüktük, umut etmezdik...



hayal kuramıyorum artık.



hiç bir dua bilmeden...



minnacık avuçlarımızı açardık..



noel baba gelsindi tek dilek...



ve içi misket dolu bir kutu bulmak...



kuzu mu kestiklerinde büyümüştüm.



artık kesilmemek için kurt olmayı öğrenmiştim.



ben o gün o kadar büyüdüm ki.



bir daha büyüyemedim.



korktum büyümekten.



hep çocuksun sen derler.



bilmezler ki büyümekten korktuğumu...



büyüdükçe öldürmek zorunda olduğumu,



öğrenmek zorunda olmak,



kan emmek,



ruhlar emmek,



inanın vampirler daha saf insanlardan.



ve ben arındım artık.



bitkisel bir hayat seçtim.



uyuşturuluyormuşum geç anladım.



ben uçuyordum zannetmiştim....



artık öcüyüm.



küçükken korktuğum öcü.



meğer kendimden korkmuşum.



geç anlıyor insan.



* soruyorum kendime. sormayi hic birakmadimki, susmadiki icimdeki ses. susturamadim! bicak dayandi bogazima, hickira hickira aglamak yerine kahkaha attim. komik aslinda, kendime gülüyorum. hayata gülümsüyorum inadina. evet inadina! hayatla yarismaktan yoruldum demek bile midemi bulandiriyor. ellerim olmasada yüregim nasir tuttu. kalbim sikistikca bir yumruk daha attim gögsüme. bunuda yut dedim. yutki, bir sonraki gelene daha güclü daha hazirlikli ol. gögsümü yumruklarken kaburgalarimin batmasi o an icin zevk bile verdi. alin ulan dedim, sirf siz mi aci vereceksiniz? aha bende vuruyorum lan! duvarlar üstüme gelmiyor artik, bir oldum duvarlarla, onlarla yasamayi ögrenmeye calisiyorum, cünkü duvarlardan baska üstüme gelen yok. tekim ben tek. sayi ile bir. sadece bir cizgiyim, yazmasi bile basit olan en kücük sayi. kac harften olusuyorum ben? aglarken bile unutuyorum nedenini. sebep bile bulamiyorum varligima. bulamiyorum... kabus oyununda rol alan ucuz bir figüranim. son dakikada yoldan gecerken tesadüfen cagirilmis, eline 5 kurus sikistirilip, ezberlemesi gereken bir cümle tembih edilmis, maskesi takilip sahneye ansizin firlatilmis, firlatildigi gibi bir cirpida geri indirilmis bir zavalli. kücük bir sevincin baskalari tarafindan tekrar heba olmasini saymiyorum bile. hayatinin baskalarinin dudaklari arasindan süzülmesi ne tuhaf degil mi? hakim bey aslinda ben sucsuzum bile diyemeden gardiyanla tanisiyorsun. "al, hayatinin geri kalan kismini burada gecireceksin."boyun egmekten baska ne geliyorki elden. sesimi duyan kaale alan olurmu? ama dogru ya, ben onlar icin sadece bir cizgiyim, figüranim. sayi olarak bir, yani ben. kafami kaldirip etrafima baktigimda gördügüm sey sifirlar, aynaya baktigim da ise koca bir bosluk...



* abi copy-paste'in dibine vurdum da, sen $öyle güzel $eyler yazabiliyorsun iki üç bi' $ey karala da karı kız kaldıralım adlı yeni tarantino filminin ba$ kahramanlarıdır.



* tekrar tekrar kendilerine yöneltikleri "neden ben neden hayat" sorusudur. hayata ısrarla boş tarafından bakan insanlardır zira.









*



* sanırım hiç bir zaman mutlu olamayacağım. istediğim her şeyin önünde cesaret engeli vardı ne onu aştım neden bu süregelenlikten şaştım..



küçük insanlar dediklerim hep hedeflerinin ilerisi için uğraşanlardı, ama ben en küçüğüyle aynada karşılaştım. hiç bir zaman kendime itiraf edemedim. sessizlik artık rahatlatıyor. insanlardan uzak kalmak sebepsizce ağlamak falan iyi işte, her şey böyle biraz ot gibi yaşatıyor ama olsun pek dinlemeye vakit kalmasın istiyorum içimdeki ses için. konuşmaya başlamasın istiyorum beni en çok kıranın o olduğunu biliyorum . gülmeye oruçluyum sanki ucuz bir şairin dediği gibi ama gerçekten kendimi kasıyorum susuyorum o kadar tepkisizim ki her şeye herkese bazen kendimden bile bıkıyoum..



uzaklar bakmak istiyorum odamın camı gökyüzüne bile hasret sanki hiç güneşi görmedi bu ev. hiç mutluluk hiç ışık görmedi.. hiç kahkahalar dolmadı duvarların içine sadece soğuk nemli duvarladı hep gözümde. çok daralıyorum bazen ama elimden geleninin en iyisini yapıyorum. belki ilerde deyip hayatımı başka hayatlara başka zamanlara erteliyorum.



edit: harf



* kimisi hissettigi yogun duygulari bi sekilde yaziya döker, ana temayi, kafiyeyi, ulamayi umursamaz. sadece hissettiklerini yazar. kimine göre guzeldir hostur kimine göre koftidir. lakin kimi hötöröf herifler icinde ki abazan duygulari yaziya dökerek, kari kiz tavalama sanati diye adlandirir, kimisi bardagin boslugunda ki boslugun anlamsizligi yaftasi yapistirir. demezler mi adama "temanida al git" diye. evet evet milletin hislerinin avukatiyim. peki ya sen kahyasi misin?



* leyla gel beni sokma müşküle, senle kaşık atalım iki tabak keşküle.







fazlası yürek dağlıyor. sıkınca böyle oluyor işte. c/p mi yapsaydım acaba?