[bluemoon24]

bu denli anlamlı ve ayrımsız insanı kucaklayan yazıları nasıl farkedilmez dediğim, emeğinden ve yüreğinden damıttığı satırlarla okumanın keyfine vardıran yazar. zira sağlam bir kalem olabilmek kolay değildir. kelime oyunları yapmaktan daha zordur oyunsuz yazmak. omurgasız bir hayatın içerisinde, duruş sahibi ve dik cümleler kurmak.



göz boyamaktan öte, gözleri açmak derdinde bu satırlar. lütfen ama lütfen okuyunuz !

sabaha karşı bir vakit, tek tek başladım okumaya yazılarını okudukça uykumun açılmaya başladığını fark ettim, daha da okudum. çocuksu bir hevesle şahit oldum kelimelerin dans ettiğine, kızgınlık duymaya başladım kendime, "kör müydün nasıl göremedin bu yazıları daha önce, bak şimdi sabahın köründe bağlı kaldın bilgisayara, ertesi gün de erken kalkacaksın." diye.



erken kalktım. hiç zorlanmadan… iyi geliyor yazdıkları, gerçeği bir şeyle harmanlıyor ama neyle?

avuçları avuçlarıma değecek şekilde elini sıkıp, tebrik etmek istediğim, etki yaratabilen yazar. iyi geliyor yazdıkları, insani bir yüzleşme imgesi yüklüyor..

"ölüme son kadeh tekrar kalkacak…



yürek yorgunluklarımızın arasında, ağır aksak da olsa yürümeyi

becerebildiğimiz sürece…



o son kadeh tekrar… ve tekrar kalkacak…"



........



"biraz önce hayatımda kırmızının yerini ve önemini düşünürken aklıma maviye yaptığım haksızlıklar geldi.. aslında hiçbir zaman en sevdiğin renk ne? türü sorulara kırmızı demedim ama, mavi de demedim... maviyi çok sevdim ama demedim.. kırmızı ise hep vardı, vardı ve biliyordu ki ben eflatuna sevdalıyım.. mavi de bilir bunu, eflatun bilmez.."



........



bana okumayı öğretendir..

içine tuttuğu aynaya yansıyanları eğip bükmeden anlatan ve okuyanda da yüzüne ayna tutulmuş etkisi yaratan yazılar. okuduğum ilk paragrafında hissetmiştim bunu ve sonraki paragraflarda da farkli olmadı hissettiklerim.

sözlükte çok yazar takip ettim, inceledim ama bunun gibi esrarengiz ve etkileyici yazan görmedim.. harikasın..

benim gibi kolpadan bir yazar hakkında o kadar nickaltı yazılmışken bu yazar için bu kadar az şey yazılması üzücü, yazıklar olsun bize!

adaletsizliğe tahammülü olmayan bir insanın yüklediği güvenle ısıtıyor odayı, dinleniyor ruh, demleniyor, büyüyor, seviyor, ağlıyor bazen, seviniyor yazılarında..

kocaman bir kalbin varlığından haberdar olmanın mutluluğuyla sakinleşen günü kelimesiz bırakıyor draffut. kelimeleri silerek katıyor kendini, çoğalıyorsunuz okudukça.

her daim özlenecektir..



....



kızıl şarap

sanki başka bir iklimin rüzgarı bu adam. tüm dinlerin kutsadığı bir kalemi var ve arka bahçesinde oturup yüzümüze acı mı acı bir bakış fırlatıyor.

şaad ol hacım demekten başka ne var ki dilimde?

büyülü cümlelere tünemiş bir karanlık...

herkes deli doğar, bazıları deli kalır.



düzmece hikayelerle iğdiş edile edile, iki ters bir düz örülüyor hayatlarımız. büyüdükçe, daha doğrusu ödünler, sorunlar ve zorunluluklar çağı başlayınca kısılıyor iç sesler. yaşayabilmenin başka yolu yok çünkü. bir başkasının açtığı yolda dönüp duran telerlek misali insan. çiğnediği yol varmayı hedeflemiyor kimi zaman. gereken, gerektiği gibi, gerektiği yerde ... çocukluğun oyun ve hayal salıncağına sığamıyor artık bedenler. o tatlı delilikler, gibisiz sevinçler, amasız ve riyasız olma hali terk ediliyor. edilmese de olduruyorlar.



bazıları izin vermiyor hayallerinin iğfaline. yaş almanın göz yaşartıcı etkisi işlemiyor içlerine. tel örgülerle sınırlandırılmış bir dünyanın, çağın gerçekleriyle kana bulanmış o global köyün sınır çekemediği tek şey oluyor ufuk çizgileri. savaşan o dünyada öğreniyorlar uzun bir sağanakta hayallerini hangi sığınakta saklayacaklarını.



draffut bir kaçış planı her şeyden önce. kelimelerle kazıyor yer altı tünellerini, mahkum olmamak ve özgürlük için biliyor fikirlerini. umudu örgütlüyor ! ehlileştirilmeden ve gem vurulup çağın gereklerince arabalara koşulmadan evvel kurtarmaya çağırıyor insan kalan yanlarımızı. adalet, değişim, eşitlik inançlarımızı. zihin kafeslerine tıkılmış akıllıların dünyasında, gökyüzüne misafir özgür bir delilik onunkisi !



herkes deli doğar, bazıları deli kalır.



iyi ki !

okurken güzel fakat yazmaya çalışırken bir acayip olan. o ve onun gibiler sayesinde bu sözlüğü bana sevdiren yazar.

bir yanında güneşe özlemi var sürekli, karanlığı açık unutulmuş toprakların. tarihi dişlerine yazan ve sonlanan hayatlarının ilk çanında nesiller yutarak yok olan insanlar var diğer yanında.



bir yanında var olmamış gibi yapılan gerçek, diğer yanında hayatları pahasına unutma gönüllüleri. bir yanında üflesen yıkılacak bir öfke, diğer yanında kronik bir şefkat boyutu.



öfke ki öfke. ille de öfke. üflesen yıkılacaksa eğer, nasıl bir 'ille'?



kendi var oluşuna sırf kendine inat olsun diye inanmayarak başlayan bir delilik ne kadar yontulabilirse, o kadar şekle girmiş bir susuzluk. susuzluğun adı yaşam. susuzluğun adı yaşama çabası. susuzluğun adı delilik vurgularıyla silinmiş: bütün tabelalar bambaşka bir izin meylinde.



en baştan başlarsan en sona ulaşıyorsun. çağırılmadığın her sokakta birkaç cop darbesiyle başlıyor bu sözde korkusuzluk-sunumu, çağırıldığın hiçbir sokağa bulaşmamayı seçerek devam ediyor bu sözde-'hiçdeğilsegünahsızlık' sunumu.



sensiz daha tıkırında olan ve bin neslin daha ciğerini sökse her nasılsa yine tıkırında olacak 'bir şeyler'e çomak sokmakla seninle daha tıkırında olacağı buyurulan 'bir şeyler'den uzak durmak arasında neredeyse trajik denebilecek bir fark var:



çağırıyorlar adının sonuna minik dünyaları kadar büyük sıfatlar koyuyorlar:gitmiyorsun.



çağırmıyorlar fakat öyle ki, hiçbir insanı çağırmayan çağrılara koşan 'çağırılmayan çocuklar' da artık çağırmıyorlar: gi-de-mi-yor-sun.



her bayrakta dikiş tutmayacak bir sökük oluyorsun hep, her sancakta bir mayna komutuna bürünüyorsun. yaşamamayı seçmeye çalışan bir yaşama idealine göz kırpıyorsun, her suda bir lekeye, her lekede ak bir gölgeye dönüşüyorsun.



korkuyorsun çünkü uyumsuzluğun hiçbir gö-re-rek yaşama biçimiyle uyuşmadığını görüyorsun.



korkuyorsun çünkü korkunun en dipsiz bilinmeyenlerden doğduğunu biliyor/sadece ve sadece buna teslim olabiliyorsun.



korkuyorsun çünkü en sonunda bir gün, çünkü en başından beri her gün, bütün düşlerinin is içinde olduğunu anlıyor/anlatılıyorsun.

düşünen, duyarlı, iyi yazan, sevdi mi adam gibi seven, öfkesi baldan tatlı, özgür ruhlu bir özel insan. daha ne olsun?



Kaynak: İtüSözlük