[bluemoon24]

bilakis sıcak memleketlerden gelen insanlar için



kısa kollu vs. uzun kollu



combatının vuku bulduğu, ya da güzel bir şehirden gelen insanların



düzen vs. karmaşa



savaşında kendilerini buldukları



hele bi de hem güzel hem sıcak bir memleketten gelenlerin



mutluluk vs. hüzün



okyanusunda kendilerine sığınacak bir ada aramalarına benzer istanbula gelmek. pis bişeydir aslında, kokan bir kente gelmek ama ne gelir elden. ama diğer taraftan türkiyenin en nev - i şahsa münhasır, yüzlerce güzel özelliğe sahip dünya kültür mirası bir şehirdir burası.
sizi karşılayacak birinin olmadığı düşünüldüğünde zor iştir...

politik ve ateşli bir giriye davet provakatör bir cümle, sanki.

istanbul'da okumuş hayatının olmazsa olmazı istanbul olmuş birisi olarak, nerden olursa olsun, istanbula dönmek üzerine çok ateşin sözler edebilirim.

ama sanki bir provakasyona gelmiş gibi hissediyorum kendimi.
acıdan kurtulmak, zihnin açılması, kendine gelmek, en büyük sevgiliye kavuşmak, kendini sevinçten sokaklara atmak, şehrin her bir köşesine aynı anda gitmek istemek, boğaza utangaç bir ''merhaba'' demek...



istanbul'a dönmek, dönüşlerin en güzeli, en sevinçlisi, en özelidir.

hele ki iki senenin üstüne yaşanıyorsa asla anlatılamaz bi his.. bambaşka bi heyecan.. kavuşmak..

bi kaç kerecik de olsa gidilip görülmüşse bu büyülü şehir şahsın aklından arada bir geçer istanbul a dönmek...

ne zaman uzak diyarlara düşse yolum,çok arzulanan,sevilen bir sevgili gibi gözümde tüter istanbul.

onu unutturacak kadar mutlu anılarımın dışında,hep kafamın bir yerlerinden seslenir bana istanbul.

çünkü özgür olduğumu bilirim istanbul da.o havayı solurum.ne zaman istersem kaybeder beni bu kent,saklar, koynuna alır.sonuna kadar yaşatır bana yalnızlığımı istanbul.

neyi ararsam bulacağımı bilirim bu kentte,

kahırı,hüznü,acıyı,sevinci,mutluluğu,hayatı bulurum bu kentte.

ama üşütür istanbul.sıkar bazen insanın ümüğünü.trafiği,hanzosu,kalabalığı,çarpıklığı,büyü klüğü ile karartır insanın hayatını.

varsıllıkla yoksulluğun yanyana duruşuyla,bir dünya kentinde yaşamanın getirdiği yükle ruhunu bunaltır,insanın istanbul.

ama ne kadar yıkım yesem de bu kentte,yaşamak istediğim ve sevdiğim bir yere dönüyorum diye düşünerek avuturum kendimi.

ve sayarım bitmek bilmeyen kilometreleri...



edit:alıntıdır.

böyle heyecanlı bir bekleyiştir yolun sonunda istanbul.

istanbul'a asla tam anlamıyla dönülmemeli.

belki bitmesi, tükenmesi istenmeyen bir aşk gibi.

tutkuyla arzulanmalı, özlenmeli. ve kısa dönüşlerle kesişmeli yollar. yeniden ayrılacak olmanın verdiği telaşla çekilmeli ciğerlere. tutkuyla, koştura koştura ve tadı damağında kalarak yaşanmalı. bütün sokaklarında yürümelisin. köprüaltında bişeyler içip günbatımında galata kulesinde tamamlamalısın. ve akşamüstü nevizadeye düşmeli yolun. bir öğlen sıcağında gülhanenin çınarlarından birine sığınmalısın bütün tanıklık ettiklerinize susarak. özlemle ve ayrılacak olmanın yakıcılığıyla.

ama asla tamamen dönmemelisin.

hep biraz imkansız kalmalı aranızdaki.

yoksa olmuyor, yaşanmıyor bir arada.

senin kıstırılmışlığın aman vermiyor. tutuklu değil tutkulu yaşanabilir istanbul ancak.

uzaktayken çok ihtiyacı duyulan bişeydir. özellikle yurtdışındaysanız hep o havaalanına iniş anınızı hayal edersiniz. ama belirli bir süre kalınca istanbul'un trafiği ve diğer sorunları ile karşılaşılır. o yüzden uzun süre kalınmamalıdır

çok zordur çoook. bir buçuk haftadır kitaplar bir köşede duruyor, kışlıkların olduğu bavul bir yerde. ev zaten ufacık bir mekan, kitaplarımın olduğu rafa ankara'daki odamdan getirdiğimiz televizyon konmuş, kitaplarım televizyon kutusunun içinde. bu ne lan?! yer kalmadığı için kanun, yatağımla duvar arasında poşetlerin üstüne konmuş ve zarar görmesin diye yatağa doğru bir eğim verilmiş. uyurken ne zaman dönsem, tahta kutusuna kafa atıyorum. sarmaş dolaş uyuyoruz birlikte. zormuş istanbul'a dönmek, gerçekten çok zor. zaten ankara'da kalınan iki kış boyunca odam evin yüklüğü olmuş. komodinin öbür yanında ufak boy bir alışveriş arabası var. içinde annemin ahşap boyaları.

ya onlar gidecek bu evden ya ben. istanbul'da yaşayıp da, şehir dışında okuyan için çok zor bir şey istanbul'a dönmek. her haziran ordan taşın, sonra eylülde yine götür bütün eşyaları geri. annem verse yazın yurt parasını, zor olmayacak hiç istanbul'a dönmek. ama ayda 275 milyon da verilmez. o da haklı. dönüp duruyoruz işte.



Kaynak: İtüSözlük