[bluemoon24]

günlerden bir gün iki çocuk sinemaya gider.

favorius ve arkadaşı, saatlerdir uyumamışlardır her zamanki gibi. neyi düşündüklerini bilmeden giderler taksim'e, sırf kendilerine soluyacak başka hava bulmak içindi muhtemelen.

boş bakışlarla yanyana tek kelime etmeden yürüyen iki gençten birinin telefonu çalar, babasıdır arayan.

slm naber kendine iyi bak sözleriyle aceleyle kapatılma gayretindedir telefon. kaçıyor işte çocuk sanki bir şeyden, ne bu kaçış tribi sürekli, anlaşılabilmiş deil. bir an önce diyaloğu kesme gayretinde, babasıyla hem de. hayırdır inşallah.

neyse eyw, kapanır telefon.

sonra favorius gözlerini devirerek alışılmadık sakinliğinde çok temizce sarfeder lafını

beni babam arasa ne dumur olurdum

- arkadaş head shot yer

favorius devam eder, ne konuşurdum acaba, ilk?

- kafadaki kurşunu pense ile çıkarmaya çalışıyor sanki bir kuvvet

muhtemelen allah rahmet eylesin derdim

- arkadaş iki kaşının arasından vurulur, tutunacak yer arar bir an için.

...

favorius'un bu kadar kabullenmesi varlığı ve yokluğu

daha doğrusu bizler için korkunç olan bir olguyu

değme ortam piçlerine taş çıkartacak *hayvanlığı barındıran arkadaşlarını** bile dumur etmiştir.

çok özel bi insan bu favorius.

he's absolutely the most , the most, most... person on earth.



Kaynak: İtüSözlük