[bluemoon24]

* ingilizlerin tahrikiyle alevlenen ayrılıkçı hareketlerin önüne geçmek için mehmed akif, eşref kuşçubaşı, şerif el tunusi, başbakanlık müsteşarı mümtaz bey ve zenci musa, araplarla meskun osmanlı ülkelerinde seyahat ediyorlardı.



çanakkale boğazının devletimizin yumuşak karnı olduğunu bilen mehmed akif endişeliydi. diğerlerine sezdirmemeye dikkat ederek eşref beye "müttefikler çanakkaleye hücum ederlerse, halimiz nice olur?" diye soruyordu. aslında aynı endişeyi eşref bey de duyuyordu fakat mehmed akife moral vermeyi görev biliyordu. "italyanları nasıl perişan ettiysek, onları da aynı akıbete uğratırız." cevabından tatmin olmayan mehmed akif, "ama eşref bey, bunlar italyanlara benzemez." diyordu.



şerif el tunusi yaşlıydı mümtaz beyin kalp çarpıntısı vardı. necid çöllerinde günlerden beri süren seyahatleri ikisini de perişan etmişti. bir kuyunun başına gelmişlerdi. ne yazık ki ikisi de kendilerinde eşref beye burada dinlenmek istediklerini söylemek gücünü bulamıyorlardı çünkü günlerden beri çöllerde dolaştıkları için merkezle temas kuramayan eşref beyin tedirginliğini seziyorlardı. onların durumunu fark eden mehmed akif, eşref beye şöyle dedi: "bu kuyunun başında istirahat edip, kendime gelmek istiyorum. senin de merkezle temas kurmak arzunu anlıyorum. yanına musayı al ve git, biz iyice dinlendikten sonra istediğin yere gelelim." durumun idrakinde olan eşref bey de böyle bir teklif bekliyordu: "üstadım, istediğiniz kadar dinlendikten sonra, devamlı doğuya doğru yol alın. önünüze tren hattı çıkacaktır. sağa sapıp demiryolunu takip ederseniz, el muazzam istasyonuna gelirsiniz. sizi orada bekliyoruz."



eşref beyle aslan yürekli bir yiğit olan musa develerle el muazzam istasyonuna geldiler. istasyon şefi kim olduklarını merak etmesine rağmen soramadı ama izbandut gibi bu iki insanın önemli kişiler olduklarını tahmin etti. eşref bey maniplenin başına geçti bulundukları yeri medine kumandanı fahreddin paşaya bildirdi. musanın topladığı sullem otlarını yastık yapıp tahta sedire uzandı. musa her ihtimale karşı dışarıda oyalanıyordu.



biraz sonra maniple işlemeye başladı: "ben enver, istanbuldan eşref beyi arıyorum ben enver…" bunları okuyan istasyon şefi ürkek ürkek eşref beyin yanına geldi: "bey galiba sizi arıyorlar.." diyerek uyandırdı. yerinden fırlayarak maniplenin başına geçti. maniple şakırtıları musanın merakına sebep olduğundan gelip, kapının aralığından bakmaya başladı. bunca ölüm dirim savaşına beraber girdiği, nice kara haber aldığı zaman yanında bulunduğu eşref beyin gözünde hiç yaş görmemişti. fakat kapının aralığından bakarken sağ yanağından yaşların süzüldüğünü gördü. bir süre sonra eşref bey kapıya dönüp bağırdı: "musa, mehmed akif beye haber ver müttefikler çanakkaleye hücum etmişler zafer bizimmiş." devesine atlayan musa vahanın yolunu tuttu.



çanakkalede sadece iki ordu değil, aynı zamanda iki medeniyet çarpıştı. ingilizlerin orada büyük şairleri brook, ünlü romancıları kapri, çağın beethoveni sayılan donitz gibi sanatkârları vardı. gördüklerinde sanat ürünü üretip, milletlerinin geleceğini güvence altına alacaklardı. hükümetimiz de ordumuzun kahramanlığını, şecaatini müşahede edip, ‘yazsınlar, gelecek nesiller de kimlerin ahfadı olduklarını öğrensinler diye yazarlarımızı şairlerimizi oraya götürdü. ne hazindir ki sadece kırık kopuk birkaç hikayecik, birkaç şiircik günışığına çıktı. fakat orayı hiç görmeyen mehmed akif, o abidevi şiirini* necid çöllerinde yazdı. atalarımız boşuna söylememiş "öz ağlamadan, göz ağlamaz."



mehmed niyazi

Kaynak: EkşiSozluk