the piano tuner of earthquakes
 

* estetik olarak keyif veren fakat senaryo olarak izleyiciyi fazlasi ile yoran bir filmdi. mat ve soguk tonlarin kullanildigi sahneler, dr droz un otomasyon duzenini bozmaya calisan felisberto'nun umutsuzlugunu, anlamsizligi anlamlandirma yolundaki karmasikligini cok iyi ifade edebilmis kanimca.



senaryo ve olaylara dair cagrisimlar kesinlikle benzersiz ve cozumlemesi zor ogelerden olusuyordu. zaten cozumlemeye calismaktan ziyade kendinizce imgelemler yaratip kendi butununuze ulasmanin beklendigi bir filmdi bu... ipin ucu ancak sonuna dogru gozukuyor ve senaryo bir yerlere oturabiliyor kafanizda...



gariptir ki sahneler butunsel olarak bakildiginda van gogh un saint remy doneminde yaptigi eserleri cagristirdi bana. uslup van gogh'un akli selimini kaybettigi, huzunlu soguk tonlarin bir delinin karmasik dunyasindan tuale dokuldugu o donem calismalarini imgelendirdi zihnimde butun film boyunca...

Kaynak: EkşiSozluk