KÖTÜ BIR AİLE ÇEVREM VAR YARDIMA İHTİYACIM VAR!

[ruhumpapatya]

Merhaba arkadaşlar ve burada bana yardımcı olacak danışmanlarım. Bu siteyi keşfettiğim için çok mesudum şimdi size derdimi anlatacağım. Ben bugün 16 yaşını bitirmiş bir genç kızım. Benim sorunum her yaşıtımın olduğu gibi ailemle. Ailem gerçekten normal değil. Ben kendimi bildim bileli 4 Yaşından beri sürekli Şiddetle ve kafamı karıştıran şeylerle karşılaşıyorum. Hiç unutmam, bir gece babamla annem kavga etmişti ve annem ablamla beni yanına alıp uyumuştu sonra babam odaya girip annemi boynundan tutup sürükleyerek çıkarmıştı o an uyuyor numrası yapmıstım o kadar korkmuştum ki ve buna benzer şeyler de oldu. Bunlar beni aile kavramından tamamiyle soğuttu. Şuan iyi geçiniyorlar gerçekten ama bu benim dengemi bozuyor çünkü bir gün evde kıyamet koparken birkaç gün sonra mutlu aile tablosu. Ve bu samimiyetsiz geliyor, yani bu kavgalar sıradan kavgalar da olmuyor. Ben suana kadar kendi kendimin ebeveyni olmuşum sanki. Ama artık yapamıyorum ya doğru düzgün evden bile çıkarmıyor annem o kadar boğuluyorum ki bu evde. Sadece biraz beni kendi halime bıraksınlar çünkü ben kendimi onlara bırakamam ama bunu anlamıyor kaç kere konuşmaya çalıştım ama her seferinde anladığını zannediyorum ertesi gün aynı muamele. Annem beni seviyor illa ki biliyorum ama bana bunu hissettiremedikten sonra ne Önemi var bir yere gitmek istediklerinde hiç istemiyorum onlarla gitmeyi ve en çok bundan şikayet ediyorlar "onlardan utandığını" düşünüyorlar ama alakası yok ben tamamiyle kafamda onları bir yabancıya dönüştürmüştüm artık. beni anlamıyor benim bu evde bunaldığımı biraz evden uzak kalmak istediğimi anlamıyor hep eski kafalı bir şekilde düşünüyor" 16 yaşında bir kızın oraya buraya gitmesi doğru mu" diyor bana. Sanki onların bu kadar kahırlarını çekmem çok doğruymuş gibi. Başkası olsa gerçekten kafayı yiyebilirdi bu Ede lütfen bana biraz yardımcı olmaya çalışın gerçekten ihtiyacım var , lütfen

[pinky9]

canım benim, senin yaşadıklarının nerdeyse birebir aynısını yaşadım bende 5 yaşından itibaran hep aile içi aşırı şiddete hem maruz kaldım , hem tanık oldum. Bu yüzden burdayım zaten. Ben 24 yaşındayım hala aşamadım bu durumu, aileme karşı içten içe hep bi öfke var ve hiç aile sevgisini hissedemedim doğrudürüst, o dayak görüntülerini aklımdan atamadım. Ama sen daha çok küçüksün umarım birileri sana yardımcı olur, şanslısınki erkenden burayı bulmuşsun :)

[nurhanza]

bende 45 yaşındayım, bu forumu bulana kadar ezik, çaresiz, yaşamayı bile hakketmeyen biri gibi hissediyordum, 5 yaşından beri aile içi şiddet, evliliğim şiddet, hayat hep bir şiddetti... bu şiddetli hayata karşı şiddetli sevgi dolu olduğumu fark ettim...evet hayata tutunduğumu fark ettim. günlüğüm var burada "nurhanza devam ediyor" diye... forumun her köşesini okuyordum, sonra facebook çıktı eskisi gibi uğrayamıyorum, ama hayat öyle şiddetli bir sevgi yumağı olarak sarmalıyor ki beni, sevgiyi ben üretiyorum... o babacığımın hastalık süreçleri, ölümü ve bana bakışlarını asla unutamam onu öyle bir affettim ki... ona karşı tüm öfkem kocaman bir sevgiye bıraktı yerini oldukça uzun bir süredir babam yüzünden hayatımın mahvolduğunu düşünüyordum, şimdi farkındayım ki beni ben yapan tüm olaylarda baş rol oyuncum canım babam güzel bir insana dönüşmemide sağladı.. bakış açısı ve şiddetten uzaklaşa bilme yeteneği kazanman gerekiyor... karşı manevralar geliştirmek lazım, hepsi sevgi dolu olmalı... yaşanacak olanlarda yaşanıyor, okumalısın, bol bol oku... ve hayatla bağlarını kopartma.. facebook kullanıyorsan albümlerime bak... megolomanlık etmek niyetinde değilim.. ama hayatım değişti forumu sayesinde başardıklarımın resimlerini görmeni isterim.... hayatım gerçekten değişti... kendime acımıyorum kendimi çok seviyorum herkes beni çok seviyor... nurhan altıntaş.... kocaman öpüyorum seni

[ruhumpapatya]

lavinya10 Nickli Üyeden Alıntı

canım benim, senin yaşadıklarının nerdeyse birebir aynısını yaşadım bende 5 yaşından itibaran hep aile içi aşırı şiddete hem maruz kaldım , hem tanık oldum. Bu yüzden burdayım zaten. Ben 24 yaşındayım hala aşamadım bu durumu, aileme karşı içten içe hep bi öfke var ve hiç aile sevgisini hissedemedim doğrudürüst, o dayak görüntülerini aklımdan atamadım. Ama sen daha çok küçüksün umarım birileri sana yardımcı olur, şanslısınki erkenden burayı bulmuşsun :)

Ya cok tesekkür ederim ablacım insallah yanımda arkadaşlarım var hayata tutunuyorum çabalıyorum buna gercekten cok şükür onlar var:)

[ruhumpapatya]

nurhanza Nickli Üyeden Alıntı

bende 45 yaşındayım, bu forumu bulana kadar ezik, çaresiz, yaşamayı bile hakketmeyen biri gibi hissediyordum, 5 yaşından beri aile içi şiddet, evliliğim şiddet, hayat hep bir şiddetti... bu şiddetli hayata karşı şiddetli sevgi dolu olduğumu fark ettim...evet hayata tutunduğumu fark ettim. günlüğüm var burada "nurhanza devam ediyor" diye... forumun her köşesini okuyordum, sonra facebook çıktı eskisi gibi uğrayamıyorum, ama hayat öyle şiddetli bir sevgi yumağı olarak sarmalıyor ki beni, sevgiyi ben üretiyorum... o babacığımın hastalık süreçleri, ölümü ve bana bakışlarını asla unutamam onu öyle bir affettim ki... ona karşı tüm öfkem kocaman bir sevgiye bıraktı yerini oldukça uzun bir süredir babam yüzünden hayatımın mahvolduğunu düşünüyordum, şimdi farkındayım ki beni ben yapan tüm olaylarda baş rol oyuncum canım babam güzel bir insana dönüşmemide sağladı.. bakış açısı ve şiddetten uzaklaşa bilme yeteneği kazanman gerekiyor... karşı manevralar geliştirmek lazım, hepsi sevgi dolu olmalı... yaşanacak olanlarda yaşanıyor, okumalısın, bol bol oku... ve hayatla bağlarını kopartma.. facebook kullanıyorsan albümlerime bak... megolomanlık etmek niyetinde değilim.. ama hayatım değişti forumu sayesinde başardıklarımın resimlerini görmeni isterim.... hayatım gerçekten değişti... kendime acımıyorum kendimi çok seviyorum herkes beni çok seviyor... nurhan altıntaş.... kocaman öpüyorum seni

Ne güzel yapmıssın ablam en güzeli zaten. Bu hayat cok güzel ama yaşayabilmene işte. Okuyorum cok okuyorum :) arkadaslarım falan var onlarla meşgul etmeye calısıyorum kendimi. Ama ne yazık ki dediğim gibi kendimi meşgul edebilmeme bile müsaade edilmiyor be ablam ya diyorum çıkayım biraz kafa dağıtayım kendimi dinlendireyim yok izin verilmiyor bazen veriliyor ama hep bir eve erken gelme kontrolü hiç rahat rahat gezebildiğimi kafamı dahıtabildigimi hatırlamıyorum ya. Bana en büyük zararı verdiler ruhum ölmüş gibi hissediyorum bu yaşımda ve kendi kendime mücadele vermeye calısırken dışarıda baskasının birsey yapacağı mazeretini sunuyor bana ama gercekten böyle olmadıgını biliyorum cünkü o da biliyor ben acık saçık da giyinmiyorum tenha yerlere de gitmiyorum ayrıca arkadaş bulunduruyorum yanımda bir yere giderken yani bana biri birşey yapmayı aklına koymuşsa zaten okula giderken bile yapar ama dısarda görülüp de birsey yapılmaya yeltenilecek bir tarzım tavrım yok ki. Ağırbaşlı olduğum da söylenir. Facebook sayfana da bakacağım hemen insallah ben de senin gibi daima ayakta kalırım ablacım benim :) ne güzel insanlarsınız ya

[mehtap1606]

Burada çare arayanlar zaten senin benim gibi aile siddetine maruz kalmış insanlar hep emin ilki kimse mutlu sağlıklı bir aileden cikip da burada depresyon çaresi aramaz ne yazikki

[wishwish]

Sevgili Ruhum Papatya,evladım yaşındasın hatta kızım senden çok büyük bir yaşta ben 48 yaşındayım.Sana ben şunları yaşadım diye anlatmak istemiyorum,herkesin hayatın da küçüklü büyüklü travmaları vardır,sanmaki mutlu mesut yaşayan herkes güzel bir çocukluk ve ergenlik geçirdi,önemli olan bunların üstesinden nasıl gelebildiğindir.Tam ergenlik yaşındasın ve yaşadıkların hiç kolay şeyler değil ama üstesinden de gelemiyecek şeyler değil,öncelikle sana tavsiyem asla ve asla anne ve babanı yargılama,babanın uyguladığı şiddeti hoş gördüğüm için değil,nasıl yetişti ailesinden ve çevresinden hangi şartlanmalarla büyüdü bilemezsin,aynı şey annen için de geçerli,bu yaşa kadar çevresinden gördüğü baskıları sana uyguluyor ve onları değiştiremezsin,kafamı dağıtayım dediğin olay sadece dışarı çıkmak mı,yoksa evden uzaklaşmak mı,ne kadar dışarı çıksan da eve döndüğün de aynı olaylar sorunlar seni bekliyor olacak,peki ne yapacağım o zaman dediğini duyar gibiyim :),çare sensin,kendin de,yukarıda ablalarının da dediği gibi okumalısın,kişisel gelişim ile ilgili kitaplar oku,okula gidiyorsan mutlaka kendine bir hedef belirle,gitmiyorsan da okumanın bir çaresini bul meslek edin kendine şu anki amacın bu olmalı,eğer bir mesleğin olursa yarın büyüdüğün zaman kendi ayakların üzerinde durabilmelisin,belki annen de mesleği olsaydı babanın bu yaptıklarını çekmezdi,sen şu anda çaresizce dayanamıyorum dedikçe dayanamazsın,oysa kabullenmen gereken ilk şey,evet daha okulun bitene kadar ailenle birlikte yaşamak zorundasın,madem yaşayacaksın nasıl sorunsuz yaşarım diye düşünmelisin,onların istediği gibi olmak,kişiliğinden ödün vermek zorunda değilsin,sadece nasıl toplumda yaşarken bazı kurallara uymak zorunda isek sen de evde ebeveynlerinin kurallarına göre yaşamaya çalış,sen annene sevgiyle yanaşır,içindekileri ona anlatırsan seni daha iyi anlayacaktır emin ol,dışarı çıkmak istediğin de madem ki yollamak istemiyor,onun da seninle gelmesini iste beraber gezin,annenle paylaşın bazı şeyleri,sinemaya gidin cafede oturun, bunu yaptığın zaman annen de seni anlamaya başlayacaktır.Ve lütfen okulunu ihmal etme senin için en önemli şey meslek sahibi olmak olmalı,bu hayatının değişim noktası olacak,bundan sonraki hayatının geri kalan kısmının ilk günü bugün olsun geleceğinin temellerini sen atacaksın,şu anda tercih yapma zamanın,ya kendi ayakları üstünde duran dimdik bir kadın ya da annen gibi koca eline muhtaç bir kadın seçimini yap. Seni çok öpüyorum,sevgi ve ışıkla kal