[dennise]

tamam emel sen dinlen ama yaz sonunu merak ettim ben şimdii

[youtube=425,350]AC4vXTXc9N0[/youtube] gidemiyorum ki tam çıkıcam bişey görüyom yazıyorum falan nese bu kez kesin gidiyorum. gelince yazarım öptüm

evett kaldığımız yerden devam edelim... ben bir yandan ilaç hazırlıyıp hastaya yapıyorum hemde hadi nere gidiyorsun şu dışarıdakilere bak seni bekliyorlar nasıl korkuyorlar sen onları bırakıcaksın die içimden tekrarlıyorum.sonra etrafım bir sıcaklık oldu.yanımdakileri duyamıyordum.sanki bir kapsülün içindeydim. bi afalladım korktum açıkcası,ne oluyo lan dedim.sonra aniden bitti.anlayacağınız tüm romantizmi mahvettim nese tüm cabalarımız sonuc verdi hayata döndürdük.yatagı ile birlikte yogun bakıma teslim ettik. ben hastaneden çıkarken merak ettim sordum yasıyor durumu iyi dediler. yahh işte böyle

şaşkın

neyse arkadaşlar ben gider hemde yatar sizedeee byby

emelim doktorlar ve hemşireler zaten doğal şifacılardır...şifacılık onların dna sına kodlanmıştır...bu yetenek sende mutlaka işine başladığındada vardı..fakat farkındalığın bu denli yoğun olarak şimdi gelişiyordur..ayrıca övündüm seninle böyle devam et..kendini çok fazla enerji yüklü hissettiğinde ya enerjinin ayaklarının altından toprağa dünyanın merkezine aktğını düşün, yada bu enerjinin.burada ihtiyacı olan kişilere akmasını dile..ancak bu senin bio enerjin, fazlasını aktarırsan kendi enerjin düşebilir..dikkat et..yada en kısa zamanda reiki öğren...saygılı sevgiler..

[ozel]

Evet Emelcim bencede Reiki ogrenmen hem isinde hemde hayatinda harikalar yaratabilir, hem sifa verirsin hemde kendi enerjini korumus-kontrol etmis olursun aslinda topraklanmayi bilmen ve uyguluyor olman, senin gibi surekli baska insanlarla ve binbir turlu farkli enerjiyle hergun birlikte olan herkes icin olmasi gereken bir durum, keske hergun gozunu actiginda hemen topraklanmayi huy haline getirebilsen harika olurdu, topraklanmayi bende yapiyorum, sabah kacirdiysam gun icinde mutlaka topraklaniyorum ve faydasini herzaman goruyorum. Benimde nazar deyme seklinde bir enerji kacagim oluyor bu yuzden vede tabiki yaptigimiz hersey icin topraklanmaya ayri bir onem veriyorum simdi Reiki ye basladim belki birgun sende baslarsin. Allah kolaylik versin Emelcim.
Sevgi ve Isikla kal.

teşekkür ederim arkadaşlar inanılmaz yorgunum hepinizi çok öpüyorum yarın yine iş var

[youtube=425,350]mx4Z7yx1g9w[/youtube]

çocukken bir yapbozun parçasıymış gibi düşünürdüm kendimi...sanki yerinde olmayan bir şeyler vardı...sürgüne gönderilmiş savaşcı bi prenses gibi zannederdim hep...o kadar inanırdım ki hani saçlara takılan taçlar vardır ya,ben onları kraliyet tacı takar gibi takardım hep.okulda bile dikkatini çekmişti öğretmenimin tacımı alıp vermemişti. ne hayal ama demi! 44
annem sokakta çocuklar ile oynamama izin vermezdi genelde...ayda yılda bir binbir dolap cevirerek koparırdım izni 44 odamın penceresi yola bakardı...izlerdim onları penceremden... hadi gelsene dediklerinde gitmeyi istemiyormuşum gibi davranırdım.
akşam üstü tam güneş batmak üzereyken beni salonumuzun penceresinde güneşe karşı oturmuş,uzakları izlerken bulabilirdiniz.müzik setinden gelen kısık sesdeki romantik piano ezgileri eşlik ederdi çogu zaman...o dönemlerde ibrahim erkalın şarkılarını pek severdi abim,gereksiz oldugunu düşünerek benim kasetimin üstüne kopyalamıştı!öğrenince çok üzülmüştüm. en büyük zevkim elimden alınmıştı sanki, bana sorulmadan... hala ararım o kaseti ben, bir müzik marketin önünden her geçişimde acaba burada bulabilirmiyim die geçirirm aklımdan... çogu kez elim boş çıkmışımdır. işin kötüsü onun bana ait olduğundan o kadar emindim ki gerek görüp ismini ezberleme lütfünda dahi bulunmamıştım. her piano sesi duydugumda hemen kulak kabartırım acaba o çalıyormu die... ezgiler hala aklımda 44
oldum olası yalnızlığı sevmişimdir,sesizliği... bulutlu-rüzgarlı havaları... rüzgarın önünde durmaya bayılırdım! ne kadar sert eser ise ben o kadar çok mutlu olurdum 44 saçlarımı darma dagın ederdi...zavallılar nereye kaçışacaklarını şaşırırdı sanki 44 kollarımı yanlara açar sanki kucaklıyacakmış gibi beklerdim. çogu zaman karşımdakileri anlamakta zorluk çekerdim.öyle basit garip şeylerle meşgul ediyorlardı ki kendilerini... bazılarınız bunları niye yazıyor ki bu diye aklından geçiriyor olabilir.açıkcası ben de bilmiyorum. bu duyguları yıllar önce yok ettim sanıyordum. ara da bir olur,bir ara gelir bunlar bana,her seferin de saçmalama der atarım diplere, tamm çıkmaz daha derim. sonra artık ne zaman gelirse anlarım ki hala orada! işte öyle bir zamanlarımdayım herhal 44

hiç bir zaman olduğum yerlere ait görmemişimdir kendimi... belki bu yüzdendir hep mutlu olmaya çabalamam. gittiğim hiç bir şehirde,yaşadığım hiç bir yerde kayda değer bir şeyler görmemişimdir...yüreğimden geçenler bunlar hiç bir zaman değiştiremediğim gerçekler!