Güzel Gelişmeler :)

[Değişmek]

kediiicik Nickli Üyeden Alıntı

Hani filmlerde olur ya birisi dibe batmıştır, depresyondandır, mutsuzdur. Sonra bir sihirli değnek dokunuverir hayatına, her şeyi güzelleşir. Ya da daha gerçekçi bahsedersem, bazı filmlerde de bir başkası giriverir o kişinin hayatına. Ve o dibe batmış kişiyi baştan yaratıverir. Mükemmel bir insan oluverir bizimki. Gerek fiziksel, gerek manevi olarak.
Hep özenmiştim böyle olmasına. Tamam sihirli değnek biraz absürt ama, halimden anlayan, beni bu durumdan kurtaracak biri gelsin istemiştim. Belki o kadar dibe batmış sayılmam. Hem benim sorunlarım ne ki?
Çok çekingen olduğumu düşünmüyorum(en azından bu konuda ilerleme kaydettim) Sadece bazen durgunlaşıyorum, kendimi değersiz hissediyorum.Ben sadece tamamen kendine güvenen, sosyal, dışadönük biri olmak istiyorum.
Sonracığıma, evet kilo vermek istiyorum ama kabullenmek gerekirse şişmanı geç, balık etli bile değilim. Hatta çevremdeki bir çok kişi bu kilo takıntımı anlayamadığını söylüyor. Yine de hiç fazlalığım olmasın istiyorum.
Ders çalışamama gibi bir problemim var. Ama yine de çok iyi bir okulda okuyorum. Benimkisi liseye geçtiğinde üzerine çöken tembellikten kurtulamama.
Ailemle problemlerim var. Bana fazla baskı yapıyorlar. Ama bu durumu da yavaş yavaş atlattığımızı düşünüyorum. Dönem başından beri öyle şeylere izin verdiler ki, onlardan beklenmeyecek şeylerdi.(Gerçi büyük ısrarlarım, mızıklanmalarım ve büyük kavgalarımız sonucu oldu ama olsun)
İşte, yazdığımda ufacık şeylermiş gibi geliyor ama bunlar genelde yüzeysel.
Yine de birinin beni değiştirmesini istiyordum. Giyim tarzımı değiştirmeme yardım edecek, katı bir disiplinle bana kilo verdirtecek, sosyalleşmemi-hatta epeycene sosyalleşmemi sağlayacaktı.
Tabi bekle bekle o kişiyi bulamadım.
Sonra dedim ki, neden kendi kendimin değiştireni olmuyorum? Neden kendimi baştan yaratmıyorum? Sanki bir başkasını değiştirirmiş gibi. Ama bir başkası da kendim.
Yılbaşı dileklerimi haftalara bölmeye karar verdim. Bugün oturdum haftalık hedeflerimin neler olabileceğini düşündüm ve yazdım.
Zayıflamak mı istiyorsun? Ee o zaman o koca boğazını tutacaksın be Arzu:)
Giyim tarzını değiştirmek mi istiyorsun, bir gününü ayırıp mağaza mağaza dolaşacaksın
Derslerinin düzelmesini mi istiyorsun, o zaman günde en az 2 saat kendini zorlayacaksın
Sosyalleşmek mi istiyorsun. Aklına gelen hüzünlü şeylerle durgunlaşmayacaksın, tüm gününü öldürmeyeceksin. Gülümse, kendine güven ve zorla kendini !!
Kitap okumalar, film izleme, ingilizceyi ilerletme, egzersiz yapma, tırnakları uzatma, affetme olumlamalarına başlama, aileye toleransı davranma...
Sihirli değnek hayatıma dokunuyoooooooor :))

aslında kendi hayatımızı kendimize zehir ediyoruz yapmamız gereken tek şey yaşamak ve mutlu olmak ama öyle olmuyor işte bir anda kendimi diğer insanlardan olgun hissediyorum etrafımdaki insanlar salakça konuşurken veya salak salak hareket yaparken onların hareketleri bana çocuksu ve anlamsız geliyor bunları görünce sessizleşmeye başlıyorum minyon bir tipim var ve insanlar beni böyle sessiz görünce saf gibi bir izlenim oluşturuyorum onların gözünde belkide gerçekten saf bir kişiliğim var biraz aptal sayılırım,insanlara yardım etmeye çalışırım ama insanlar yardım etmeye iyi davranmaya gelmiyor mutlu olabilmek için insanlara kötü davranmam,onların hoşlanmadığı şeyleri yapmam bana saçma gelen davranışlarda bulunmam ve saçma sapan konuşmam lazım ama kişiliğim yüzünden bunu yapamıyorum şuan mutlumusun diye sorarsan evet mutluyum hayatım bir düzene girdi beni böyle kabul eden insanlar var ve kendime edindiğim bir hedef var bunları niye yazıyosun dersen seninle benzer duyguları yaşayan insanlar olduğunu bil diye yazıyorum ve eminim benim gibi düşünen başka insanlar da vardır keşke onlarla karşılaşsam eminim çok iyi arkadaş olurduk belkide çevremde böyle birileri vardır ama birbirimize bunları anlatmaktan çekiniyoruzdur.

[kediiicik]

okulların açılmasını istemiyorum. yine aynı sıkıntılar, yine aynı sorunlarla karşılaşıcam. korkuyorum. kendimi ne kadar geliştirmiş olsam da, olmuyor işte. diğerlerini kıskanıyorum.
arkadaşlarım var ama o kadar karmakarışık şeyler ki içinden çıkamıyorum. yakın olduğum insanlar grup grup dağılmışlar. 9. sınıftan beri yakın olduğum insanlar daha hanımefendi ve yanlarında biraz daha rahat hissetiklerim. ama onlarla bişeyler yapamıyoruz.
öteki taraftan sıra arkadaşım çok dışadönük bir kız. istediğim bütün özelliklere sahip. onunla 3 yıldır sıra arkadaşıyım ama anca bu sene yakınlık kurabildik. şimdi ise, bilmiyorum. belki benim aramıza koyduğum mesafelerle uzaklaştık, belki de onun. böyle olmak beni üzüyor. senenin başlarında her akşam telefonda mesajlaşırdık konuşurduk. 1 aydır telefonda konuşmuyoruz neredeyse onunla. 15 tatile girdik ve bir mesaj bekliyordum, napıyorsun nasılsın gibisinden. yok. okulun açılacak olması biraz da onunla ilişkimde napacağım telaşını getiriyor. onun yanında kendimi küçük hissetmeye başladım son zamanlarda. belki benim kuruntularım bilmiyorum ama, sanki o beni ezik gibi görüyormuş gibi geliyor, sanki benimle vakit geçirmek istemiyormuş gibi. böyle hissettikçe kasılıyorum yanında. kasıldıkça uzaklaşıyorum, sessizleşiyorum, sessizleştikçe o da kopuyor benden. kısır döngü böyle devam ediyor. canımı sıkıyor böyle olmak.
çevremdeki insanları görüyorum. arkadaşlarıyla konuşuyorlar buluşuyorlar vakit geçiriyorlar. bende onlar gibi olmak istiyorum. ama olmuyor işte. ben konuşamıyorum. ben mesaj atamıyorum. ben buluşamıyorum. diğer arkadaş grubumdan ses soluk yok. ne arıyorlar ne soruyorlar. buluşalım desem ık mık yüz saatte anca ayarlarız. bir kere buluşulur, aradan çıkartılıverir buluşma, tamam. başka da yok.
böyle olunca iyice yalnızlaşıyorum. evet arkadaşlarım var. dershanemde seviliyorum orada iyi arkadaşlıklar edindim. geçen senek sınıfımdan arkadaşlarım var onlarla yakınım. sonra 9. sınıftan beri süren yakın arkadaşlarım var. sıra arkadaşımla olan arkadaşlığım var(ki başlı başlına problem şu anda) yeni sınıfımdan bir kaç yakın arkadaşım var ama. amaları da var işte. hiçbiri benim gerçekten yakın arkadaşım değil ki şu anda. yeni sınıfımdaki arkadaşlarıma ve sıra arkadaşıma mesaj atmaya çekiniyorum. çünkü onlar fazla sosyaller yanlarında kendimi çok küçük hissediyorum.
bir türlü istediğim arkadaşlığı kuramadım. kıskanıyorum onları böyle olunca. bende mesajlaşabileceğim, rahatça konuşabileceğim, hadi çıkalım bugün şuraya gidelim diyebileceğim bir arkadaş grubum olsun istiyorum. iletişimimin hiç kopmayacağı.
bunların hepsi sorun yaratıyor bana. bu yüzden o hayata katılmak istemiyorum. okulun açılmasını istemiyorum. okulun açılması bir sürü sorunu getirecek. ve göstermek zorunda olduğum çaba beni korkutuyor.
bu durumda olmak da canımı sıkıyor. böyle evde kös kös oturmak asosyalliğin diplerinde yaşamak da canımı sıkıyor.
ben böyle olmaktan yoruldum artık
değişim oluyor. oluyor da hala aynı sıkıntılar devam ediyor. sıkıldım kendimden. sabırsızlığımdan da sıkıldım. aynı şeyleri yaşamak, aynı ezici hissi yaşamak istemiyorum artık. bu kaçıncı istemeyişlerim, bu kaçıncı yakınmam. değişmek istiyorum artık. şu histen kurtulmak istiyorum

[mesa]

ben de cesur insanları kıskanıyorum öyle ödleğim ki :(

[kediiicik]

"Yürek ve akıl bir iş üstünde yoğunlaşırsa, bu dünyadaki hiçbir şey imkansız değildir."

[kediiicik]

Sosyal medyada hiçbir hesabım yok. Ne twitter ne instagram, facebook bile yok. Çekingenliğim yüzünden onları açmaya bile öyle korkuyorum ki. Asosyallik olduğunun farkındayım ama olmuyor, olmuyor işte. Bende normal bir genç olmak istiyorum. Arkadaşlarıyla eğlenen, dışadönük, sevilen. Bazen twitter'da orda burda vakit geçirdiği için ailesinden azar işiten, can ciğer bir arkadaşa sahip, sınav haftalarında strese giren ama derslerine çalışan bir kız olmak istiyorum. Çekingen, utangaç biri olmak bana ağır geliyor artık. Bazen gerçekten inanıyorum, değişiyorum diyorum ama bu his o kadar çabuk sönüyor ki. Ne kadar zaman geçmiş foruma üye olalı. Hep bir umut, hep bir şeyle başladım. Olmadı işte. Bu günlük başarısızlık örneğidir arkadaşlar. Bir çok insan değişimi yakalayabildi bu sitede ama ben yapamadım. Çenkinliğimi yenemediğimin farkına vardım. Bu günlüğü boşuna açmışım ben. adı güzel gelişmeler ama güzel olan bir şey yok. Şuan o kadar mutsuzum ki. Çabalıyorum Çabalıyorum diye kendimi kandırmışım kendimi. Hiçbir zaman telkinleri adamakıllı dinleyemedim ki ben. Bu foruma üye olan diğerleri değişim için o kadar istekliyken, o kadar çalışmalar yaparken ben mutsuzluklara kapattım kendimi. Evet belki onlarla benzer özelliğim değişime istekli olmamdı. Ama faaliyete geçiremedim bunu. Hiçbir zaman kendi sınırlarımı zorlayamadım. Zorlayamam ki. Bu özelliğimden nefret ediyorum. Çabuk vazgeçmekten, mücadele edememekten, çekingenliğimden. En çok ondan nefret ediyorum. Ben neden kendimi sevemiyorum? Ben neden diğerleri gibi olamıyorum? Ben neden yalnız hissediyorum? Benim yaşımda olan başka biri şuan mutluyken arkadaşları varken ben neden kendimi insanlardan soyutluyorum, neden asosyalleşiyorum? Böyle olmak istemiyorum hiç istemiyorum hem de. Lütfen bana güç ver Allah'ım. Biliyorum çok inançlı değilim, sana fazla dua etmiyorum. Ama ben kötü biri değilim. Yardım et bana. Biliyorum çok fazla hata yaptım, bu yazı bile başlı başlına isyanlarla dolu,böyle olumsuz düşünmek beni daha dibe çekicek, ama napayım kendim hakkında böyle düşünüyorum işte. Biliyorum bende daha çok çabalamalıydım,hatta hala çabalayabilirim. Vazgeçmeyebilirim. Zaten vazgeçmiyorum Allah'ım. Senden sadece bana yol göstermeni istiyorum. Lütfen cesaret ver bana. Lütfen değişim yolculuğumda yürüyebileceğim güç ver. Böyle olmak istemiyorum. En çok sen biliyorsun nasıl biri olmak istediğimi. Lütfen Allah'ım.

[seniha.]

kediiicik Nickli Üyeden Alıntı

Sosyal medyada hiçbir hesabım yok. Ne twitter ne instagram, facebook bile yok. Çekingenliğim yüzünden onları açmaya bile öyle korkuyorum ki. Asosyallik olduğunun farkındayım ama olmuyor, olmuyor işte. Bende normal bir genç olmak istiyorum. Arkadaşlarıyla eğlenen, dışadönük, sevilen. Bazen twitter'da orda burda vakit geçirdiği için ailesinden azar işiten, can ciğer bir arkadaşa sahip, sınav haftalarında strese giren ama derslerine çalışan bir kız olmak istiyorum. Çekingen, utangaç biri olmak bana ağır geliyor artık. Bazen gerçekten inanıyorum, değişiyorum diyorum ama bu his o kadar çabuk sönüyor ki. Ne kadar zaman geçmiş foruma üye olalı. Hep bir umut, hep bir şeyle başladım. Olmadı işte. Bu günlük başarısızlık örneğidir arkadaşlar. Bir çok insan değişimi yakalayabildi bu sitede ama ben yapamadım. Çenkinliğimi yenemediğimin farkına vardım. Bu günlüğü boşuna açmışım ben. adı güzel gelişmeler ama güzel olan bir şey yok. Şuan o kadar mutsuzum ki. Çabalıyorum Çabalıyorum diye kendimi kandırmışım kendimi. Hiçbir zaman telkinleri adamakıllı dinleyemedim ki ben. Bu foruma üye olan diğerleri değişim için o kadar istekliyken, o kadar çalışmalar yaparken ben mutsuzluklara kapattım kendimi. Evet belki onlarla benzer özelliğim değişime istekli olmamdı. Ama faaliyete geçiremedim bunu. Hiçbir zaman kendi sınırlarımı zorlayamadım. Zorlayamam ki. Bu özelliğimden nefret ediyorum. Çabuk vazgeçmekten, mücadele edememekten, çekingenliğimden. En çok ondan nefret ediyorum. Ben neden kendimi sevemiyorum? Ben neden diğerleri gibi olamıyorum? Ben neden yalnız hissediyorum? Benim yaşımda olan başka biri şuan mutluyken arkadaşları varken ben neden kendimi insanlardan soyutluyorum, neden asosyalleşiyorum? Böyle olmak istemiyorum hiç istemiyorum hem de. Lütfen bana güç ver Allah'ım. Biliyorum çok inançlı değilim, sana fazla dua etmiyorum. Ama ben kötü biri değilim. Yardım et bana. Biliyorum çok fazla hata yaptım, bu yazı bile başlı başlına isyanlarla dolu,böyle olumsuz düşünmek beni daha dibe çekicek, ama napayım kendim hakkında böyle düşünüyorum işte. Biliyorum bende daha çok çabalamalıydım,hatta hala çabalayabilirim. Vazgeçmeyebilirim. Zaten vazgeçmiyorum Allah'ım. Senden sadece bana yol göstermeni istiyorum. Lütfen cesaret ver bana. Lütfen değişim yolculuğumda yürüyebileceğim güç ver. Böyle olmak istemiyorum. En çok sen biliyorsun nasıl biri olmak istediğimi. Lütfen Allah'ım.

bu yazıyı çaresizlik anında yazdığın belli . inan çoğu kişi aynı durumları yaşamıştır. her şey hemen olmuyor. iki tane telkin dinleyeyim, düzeleyim diye bir şey yok. kaç yaşındaysan, o yaşların birikmiş bilinçaltı dosyaları var. bilinçaltını temizlemek lazım. telkinler bunun için yardımcı. kitap okumakta motive ediyor. yapabileceğin birkaç çalışmayı birlikte yapmak gerekiyor. ben birkaç sene öncesine baktığımda kendimde ilerleme görüyorum ama yeterli değil tabi ki. facebook hesabı açmak istiyorsan, gözünü yum ve aç.
istemiyorsan sorun değil.çekingenlikten nefret etmek, daha fazla çekingen olmana neden olur. aklına çekingen olduğun geldiğinde , bu düşüncenin üzerinde durma. tıpkı nehirde akan çer çöp gibi serbest bırak. sen ne kadar çekingen olduğunu düşünürsen, bu özelliğini artırırsın.
telkin dinlemek dışında yapabileceğin birkaç çalışma var. mesela eft, nefes çalışmaları, zikir çalışması. cesaret ve atılganlık için " ya kahhar" ismi öneriliyor. sosyallik içiin ise "ya vekil". bu çalışmaları yaparken için sıkılabilir, huzursuz olabilirsin ama bunlar normal. bilinçaltındaki çamurlar temizleniyor. Selamlar.

[kediiicik]

[QUOTE=seniha.;853564]bu yazıyı çaresizlik anında yazdığın belli . inan çoğu kişi aynı durumları yaşamıştır. her şey hemen olmuyor. iki tane telkin dinleyeyim, düzeleyim diye bir şey yok. kaç yaşındaysan, o yaşların birikmiş bilinçaltı dosyaları var. bilinçaltını temizlemek lazım. telkinler bunun için yardımcı. kitap okumakta motive ediyor. yapabileceğin birkaç çalışmayı birlikte yapmak gerekiyor. ben birkaç sene öncesine baktığımda kendimde ilerleme görüyorum ama yeterli değil tabi ki. facebook hesabı açmak istiyorsan, gözünü yum ve aç.
istemiyorsan sorun değil.çekingenlikten nefret etmek, daha fazla çekingen olmana neden olur. aklına çekingen olduğun geldiğinde , bu düşüncenin üzerinde durma. tıpkı nehirde akan çer çöp gibi serbest bırak. sen ne kadar çekingen olduğunu düşünürsen, bu özelliğini artırırsın.
telkin dinlemek dışında yapabileceğin birkaç çalışma var. mesela eft, nefes çalışmaları, zikir çalışması. cesaret ve atılganlık için " ya kahhar" ismi öneriliyor. sosyallik içiin ise "ya vekil". bu çalışmaları yaparken için sıkılabilir, huzursuz olabilirsin ama bunlar normal. bilinçaltındaki çamurlar temizleniyor. Selamlar. [/QUOTE

Haklısın, bunları çaresiz hissettiğim bir zamanda yazmıştım ve şimdi üzerinden neredeyse 1 ay geçmiş.
Tavsiyelerin için teşekkür ederim. Şu zikir çalışmalarına zamanımın daha geniş olduğu bir gün bakacağım. şimdiden bir kağıda ya vekil ve ya kahhar yazıp odamın duvarına astım bile :)
Sevgiler :))

[kediiicik]

Şu günlerde tamamen boş gibiyim. Tam bir durağanlık hali. Canımın sıkıldığı bir konu var ama bulamıyorum onu. Mutlu değilim, ama mutsuz da değilim. Sakinim sadece. İnceliyorum daha çok, çevremi gözlemliyorum. Sabah uyanıp da annemin beni geçirmesini gözlemliyorum mesela. Dolmuşa binip, kulaklığımı takıp, düşünüyorum. Bazen dolmuşa binen insanları düşünüyorum. Her insan, farklı bir hayat. Durgunlar onlar da. Benim gibi. Düşünüyorlar. Telaş içindeler, hayatın telaşı, günün telaşı çökmüş üzerlerine. Dolmuştan inip, okula giden yolda yürürken, bazen hiç okula gidesim gelmiyor. Uzaklaşmak istiyorum insanlardan. Aslında hem uzaklaşmak istiyorum hem de yakınlaşmak. Canımı sıkıyor bazı ilişkilerim. Yersiz kuruntularım mahvediyor günümü.
Sonra gün içinde yine düşünüyorum. Son zamanlarda neşeli değilim, halbuki sürekli gülen ve dışadönük olmak için uğraşan, sohbetlere katılmaya çalışan biriydim. Ama şimdi öyle değil. Kaçmak istiyorum o insanlardan. Bazen fazla sahte geliyor ilişkiler.
Bilmiyorum, tuhafım işte. Durgun. Canı sıkkın. Aradığı şeyi bulamayan-hatta daha aradığı şeyi bile bilmeyen biriyim.

[kediiicik]

Halbuki şuan keyfim yerinde mesela. Ders çalışma düzenimi oturtmaya başladım, 2 saat ders çalıştım. Biraz kişisel gelişimle ilgili şeyler okudum bilgisayardan. Birazdan kitabımı okuyacağım. Sonra duş alıp yatağa gireceğim. Mesela yatağımı da seviyorum, ayrı bir mutluluk veriyor bana nedendir bilmem :)Yastığa kafamı koyup günün yorgunluğu üzerime çökmüşken, hayal kurmak, düşünmek huzur veriyor bana.
Hayatımı düzene sokuyorum ve şuan mutluyum. Çünkü okuduğum şeyler motivasyonumu arttırdı. Değişim başlangıcındayım hala ve çok küçük de olsa adımlarımı atıyorum.
Karamsarım ama bazen de mutluyum.
Karmakarışığım işte.

[kediiicik]

Daha önceleri her umutsuz hissettiğimde, her kendimi çaresiz hissettiğimde kendimi dipte, en dipte görürdüm. Ölmek isterdim. Aslında istemezdim,korkardım ama sanki kurtuluş seçeneklerinden biri de oymuş gibi gelirdi.
Ama artık öyle değil. Ölüm öyle saçma bir şey geliyor ki şuan. Çok fazla çocuksu. Galiba hala ergenlik dönemimi atlatamamışım:)
Tabi, inatçı ve isyankar olduğum aşikar. Hala çaresiz hissettiğimde duygu yoğunluğu uçlarda olan biraz gülünç şeyler yazarım. Ama ölüm saçmalığı kadar gülünç değil.
Hem biliyorum artık. İsyan etmek seni bir tık aşağı çekmekten başka bir işe yaramıyor ki. Onun yerine başlasan, küçük bile olsa bir adım atsan ne iyi edersin aslında. O küçük adımlar toplanıp dev ayaklara dönüşecek, biliyorum. Hem küçük adımlar küçük moraller de veriyorlar.
O zaman bir küçük adım atıyorum ve kitabımı okumaya gidiyorum :)
Ben kendimi sevmeye başlıyorum, kendimi seviyorum, seviyorum, çoooook seviyorum :)))