[Robi]

Ve evet
Arkadaşım gitti. Her şeyin sonu varmış işte. Ama sonlar bana iyi gelmiyor. İçimi acıtıyor. Ben her sonda üzüldüm, ağladım. Yalnız kalma hissini de öğrenmiş oldum. Artık kaybedecek bir şeyim kalmadı. Ya daha özgüvenli olacağım bundan sonra ya da daha ezik. İki yol var önümde. Hayatta hiçbir şey dört dörtlük olmuyormuş. Hep bir şeyler eksik oluyor işte. Canımı acıtıyor. Okulun merdivenlerinden son kez birlikte inerken işte dedim demek SONLAR ELVEDALAR böyle oluyormuş.

Bunlar da geçecek mi? Daha kimleri kaybedeceğim? Daha ne kadar dibe batabilirim? Daha ne kadar yalnız kalabilirim? Toparlanmam gerek. Hayatımı kendi ellerimle çöpe attım. Böyle devam etsin istemiyorum. Herkese kafa tutmak istiyorum, cesur olmak istiyorum, kafama koyduğum her şeyi yapmak istiyorum...

[Robi]

Uzm. Dr. Işılay ALTINTAŞ | Psikiyatri ve Çocuk Ergen. Selektif Mutizm (Seçici Konuşmazlık)
Ben de sadece sınıfta konuşmaktan sesimin duyulup başkalarının benim konuştuğumu söz alıp fikir belirttiğimi duyarlarsa garip karşılalar çünkü daha önce sınıfta hiç konuşmadım diye düşünüyorum. Yoksa bende sf belirtileri yok. Seçici konuşmazlık var. Yeni öğrendim. Bu konuda bi fikri olan var mı?

[bgtgyjbga]

Kendine sık sık yeni teşhisler koymak yanlış birşey.

[Robi]

Neyi doğru yaptığımı bir bilebilsem. Bir gün 1 adım ilerliyorsam ertesi gün yine 1 adım geriliyorum. Ama hikayeleme tekniğinden mi yoksa içimdekileri dışa dökmekten mi oldu bilinmez; annem bana çok iyi davranıyor. Onun beni sevdiğini hissedebiliyorum artık. Bu tekniği sınıfta özgüvensiz olmam, kimseyle arkadaşlık kuramamam, insanlarla iletişime geçememem, yalnız kaldığım için kimsenin beni önemsememesi konularında yapmayı düşünüyorum. Nasıl olsa artık bi arkadaşım yok. Derste ve teneffüste bol bol vaktim oluyor. Bu arada hikayeleme yaparım: Robi arkadaşları tarafından çok seviliyor, sosyal bir ortama girdiğinde hemen muhabbete geçebiliyor. O çünkü kendine güvenen bir kız. Gittiği her yerde bunu belli ediyor. Örneğin sınıfta her soruya cevap veriyor. Her konuda fikir belirtiyor...

şeklinde hikayeler yazıyorum. İnşallah bu kez kurtuluşum olur.

[bgtgyjbga]

Gelişim doğrusal olmaz 2 ileri 1 geri yaparsın önemli olan uzun vadedeki değişimler.
Bende kendi kendime teşhisler koyardım sık sık.
Ama şunu fark ettim ki problem çocukluktan gelen bir şey, yetiştirilme şeklimiz.

Sık sık kendine teşhis koymamanı ve kişisel farkındalık konusuna göz atmanı tavsiye ederim.
Kendine şu soruları sor;
Yeteneklerim neler? Ne yapmayı severim(yüzme, dans, müzik dinleme, top oynama vs)? Kendimi nasıl görüyorum? Başkları beni nasıl görüyor? Başkalarının hangi davranışları beni mutlu eder, sinirlendirir, üzer ve neden bana o duyguları hissettirir?
Bugün ki davranışlarımdan ne öğrenebilirim?

Bu sorular kişisel farkındalığını artırır.

Hikayeleme konusundada şu blogta bir örnek verilmiş ben buna göre yaptım faydasını gördüm hikaye yaparken önemli olan gerçekten yaşamış gibi yazmak, herhangi bir konu belirlenir ve onu yazarsın.
Geçmiş kötü anıları değiştirmede kendimden bir örnek

[bgtgyjbga]

Bu sorulara cevaplarken kısa tutmamaya çalış içinden ne geliyorsa onu yaz, birde psikoloğa gitmeni öneririm.

[Robi]

Kişisel Gelişim Uygulamaları: SEVİLMEK İÇİN ALTI YOL ben buradakilerden hiçbirini yapmıyorum. Hatta asık suratlı sürekli mutsuz bi kızım. O yüzden kimse yok çevremde. Biraz övgü, biraz gülümseme, biraz da soru sorarak her şeyi düzeltebilirim. Haydi BİSMİLLAH. DURDUĞUM KABAHAT!!!

[Robi]

Ölmek istiyorum. Şu an ağlamaktan gözümde yaş kalmadı. Ne para var ne huzur var ne arkadaş ne sevgili ne sevgi ne anne sevgisi baba sevgisi. Ne özgüven. Ne ayağa kalkma gücü. Sabretme gücü vardı o da mecburiyetten. Nefes almakta gerçekten güçlük çekiyorum... yalnızım mutsuzum sevilmiyorum ölsem ağlayanım olmaz dahası var mı? Üzerime tişört alırken bile düşünüyorum parayı harcamasam mı acaba diye. Evden hatta odamdan dışarı çıktığı yok. Bi okula gidiyorum okulda öğretmenlerin gözünde bitiğim. Arkadaşım yok. Millet sevgilisiyle gülerken benim hiç sevgilim bile olmadı. Hadi onu boşverdim evde huzur istiyorum. Beni hiçbiyere sığdıramıyorlar. Sağlık desen elden gidiyor bu gidişle kanser mi olurum yoksa bu nefes darlığı astım mı yapar bilmiyorum. Hayatımda hiç tek başıma bi yerlere gidip arkadaşlarımla bile buluşmadım. Gezip eğlenmedim. Çünkü izin vermediler. Beni göz göre göre nilerek böyle yaptılar. Ya mutluluk değil biraz huzur istiyorum sadece. Artık verilecek teselli de kalmadı ki. Telkinleri dinleyince süperim yine dinliyorum ama insanın en çok değer verdiği kişiler bile üzdüğünde artık kimsem yok diyor bunu iliklerine kadar hissediyor. Ben hayatımı yaşayamadım. Yaşatmadılar. Umarım buna sebep olanlar hesabını bir gün verirler.

[Yusuf4695]

Kardeşim yakının sana uymayan insanlarla doluysa kendini çok sevmelisin ve güvenmelisin. Tek yol budur bence. Ben öyle yapmaya çalışıyorum. Sıkıntını hafifletebilir. Bir de anlayışsız insanları düşünme. Senle fikirleri ters düşmesi farklı bir şey anlayışsız,saygısız olması ayrı. Sana ters etki yapıyor olabilir bu. Yani onlar o kadar anlayışsız sen zıtsın onlara gibi.

[bgtgyjbga]

Hemen bir psikiyatristen sıra al mhrs den yapabilirisn veya 182 no lu numaradanda. Psikiyatrsit seni bir psikoloğa yölendirir yönlendirmezse de rica edersin gönderir.

Kendini kabul edip sevmelisin, senin varlığın başkalarından aşağı veya üstün değil bunu kavramalısın.
Böyle düşünmenin bunları yaşamanın sebebi çocukluğun başka hiç bir şey değil. Ve aldığın yanlış kalıpları değiştirebilirsin.
Psikolog sana çok yardımcı olacaktır bunlarda.