Bu da benim hikayem..

biraz aptallaşmış hissine, başka yaratıcı şeyler düşünememeye bende katılıyorum bu geçicimidir lütfen cevaplayın..

redflowers,

İnan öyle minnettarım ki sana.. ne zaman bi konuda kafam karışsa, kaybolduğumu hissetsem hep yanımda oluyorsun, cevaplar veriyorsun bana.. Günlüğüme ilk başlattığımda biraz anlatmıştım normal bir anne kız ilişkisi değil bizimkisi, ben onun depresyonunu tekrardan tetiklemekten korktuğum için ödün veriyorum çoğu şeyden.. Bu da bir yandan öfke yaratıyor anneme karşı yapmak istediklerimi yapamayınca veya yaparken yalan söylemek zorunda kalınca bu sefer normalde yapmıcagım seyleri de yapasım geliyor, kendime zarar verebilicegimi bile bile.. Ama onun da bazen bu korkumu bile bile kullandığını hissediyorum, ne zaman bir şey diyecek olsam bir isteğim, onların iznini almam gereken bir durum olsa, "ben hayattan artık hiç keyif almıyorum" diye başlıyor... Bir de işini bıraktı hep evde, o da bunaltıyor onu biliyorum ama bunaldıkça bana sarıyor ben ondan kaçmak için dışarı çıktıkça da problemler büyüyor...

Bazı ailelerde yaşantılar ayrılmadan bazı problemler çözümsüz kalıyor ne yazık ki... Babaannem de çok sahiplenici bi annedir, babam tek erkek çocuk olduğu ve dedeme çok benzediği için babam hep yanında olsun istemiş, annemle babamın evliliğine de çok zarar vermiştir zamanında.. Belki de annemi depresyona iten kişilerden biri de babaannemdir böyle bi suçlamayı yapmaya her ne kadar dilim varmasa da... Ama şunu da biliyorum ki kocasını erken yaşta kaybeden bi kadın olarak babaannem de bunalımdaydı, belki de hala bunalımda... ve depresyon böyle birşey, adeta bulaşıcı.. Babaannem anneme bulaştırıyorsa eğer annem de bana... İşte en çok bundan korkuyorum..

Mutluluğa alışık bir bünyem yok, öyle ki, evren bu aralar bana istedigim herseyi veriyor güzel bi iliskiye başladım, hayatımda ilk defa beni gerçekten seven bir adamla karşılaştığımı düşünüyorum, her gün tahtalara vuruyorum nazar değmesin diye... Fakat benim mutsuzluğa alışık bünyem hemen korku yaratıyor, ya bozulursa, ya bişeyler ters giderse bunları düşünmeden edemiyorum... Ama böyle düşünerek de yaşanmaz farkındayım... Kendimi çok büyük ölçüde iyileştirdim, sizler sayesinde.. (tekrar en büyük teşekkürler redflowers'a gidecek.. =)) ama fark ediyorum ki daha çook uzun bi yol var önümde... Bünyemi mutluluğa alıştırmam gerekecek ve kendimi özellkle de annemin negatif etkilerinden korumayı bi şekilde öğrenmem...

Asi akrep, öyle hissetmeye başladığın zaman telkinleri müzik olarak dinlemeye bi süre ara ver, ben artık her gün dinlemiyorum, dinlediğim zaman da eskisi gibi saatlerce değil bi iki kere çalıyorum kapatıyorum.. fakat sözle kendi kendine telkin yapmayı asla ihmal etme, her sabah uyandığında bugün ne güzel bir gün demen, aynaya bakıp kendini iyi hissetmen, ya da yaşadığın güzel bir şey için (ufak bir şey olsa bile) bir saniye durup teşekkür ederim demen yeterli...

ihtiyacın olduğunu hissettiğin zaman yeniden telkinlere dönersin... ve bir tavsiye daha bol bol oku, film seyret, zihninin çağrışımlar yaratmasına olanak tanıyacak şeyler yap, ünlü bir ressamın tablosuna falan bak... öyle korkmuştum ki sonsuza kadar böyle kalacağım diye =) ama merak etme, geçiyor..

[Belgin ∞]

Sevgili Roxie, önce

Ben aslında sadece kendimi anlattım sana, ama senin yazdıklarının bana ışık tutuyor olduğu gibi benimkilerde sana ışık tutmuş, öyle mutlu oldum ki. Elimden sadece yaşanılanları anlatmak geliyor, aşılanları. Sana yeniden kendimi anlatma ihtiyacım var :) Biraz uzun olabilir, umarım sıkılmazsın :)

Canım benim anlattıklarından gördüğüm kadarıyla ikinizde kurban rolünü üstlenmişsiniz. Sen anneni ataklardan korumak için kendi hayatını feda ediyorsun, o ise şimdiye kadar feda ettiklerinin cabasını alıyor senden. Ne de olsa sen onun kızısın, 9 ay karnında taşımış seni, beslemiş, okutmuş, kendinden vazgeçmiş belki sana derdini anlatmaya çalışırken söylediği sözlerde.

Çocuk yaşta babasız kalan biri olarak annem hep savunmacı oldu bizlere karşı, 3 evlat hepsi onun yanında, hiç bilmediği bir yerde, dedemden kalan bir emekli maaşıyla hepimizi mutlu etmeye çalıştı kendince. O kadar çok hırpaladı ki kendisini, aslında bizleri hırpaladı farkına varmadan. Çocukluğumdan bu yana sorumlulukla yetiştim, babamdan miras kalan devasa borç yüzünden okul hayatım tehlikeye girince 13 yaşında çalışmaya başladım cafelerde okul sonralarında :) Lise bitip üniversiteyi kazanınca gidemedim çalışmaya devam etmem gerektiği için. Kazandıklarımla evimi kurdum 19 yaşında ve ayrıldım yanından annemin. Hem çok kızgın, çok öfkeli ve kırgındım, hem de çok acıyordum ona. Geceleri ağlıyordum evimde ama yine de gitmiyordum yanına. Bu sene başına kadar devam etti çatışmalarımız. Annem 67 yaşında ve en çok kullandığı sözdü ' ne anadan güldüm, ne kocadan, ne evlattan al canımı yarabbim' o bunu söyledikçe için için amin derdim çocukken ne acı :(

Şimdi mi? Apartmanımızın duvarları çok ince, annemin yatak odasıyla benim yatak odam çapraz kalıyor binada. Bir alt katında çaprazında oturuyorum ve her sabah şarkı söyleyerek yataktan kalkışını duyuyorum. Geleceğe dair planlar yapıyor, anneannemden bahsederken ağlamıyor sadece dedemi sorunca gözleri nemleniyor özlemden o da biliyorum. Her sabah kahvaltılar hazırlıyor bana, kahveler içiyoruz. Fıkralar anlatıyor yarım yamalak hatırladığıyla :) 2 gün önce yıllardır ilk kez sarıldık birbirimize titreyerek, ağlayarak. Bugünlerde içinde bulunduğum zorlu durumdan mütevellit daha anlayışlı bana karşı, daha içten.

Payım var mı diye düşünüyorum, bilmiyorum.
Sadece anneme geçmişin yüklerinden kurtularak yepyeni bir yaşama başlamasını söylemiştim, netten gördüğüm başarı hikayelerini, mutluluk hikayelerini 'vay be anne, baksana ben de böyle olmak istiyorum işte ' diyerek okudum ve girdim aklına. Her sabah yanına çıktığımda bazen bir maske gibi bazen ise gerçekten hissederek gülümsedim ve günaydın prenses dedim. Yanıma alıp dışarıya çıktım, gezdirdim, çok ufak hediyeler aldım. Bazen demet değil çiçekçiden rica ederek aldığım tek bir papatyayla girdim gönlüne, bazen anne sana ihtiyacım var diyerek onu çok üzmeyecek bir derdimi anlattım tüm içtenliğimle, amaç sadece paylaşmaktı, ona güvendiğimi belirtmek. Evde olamadığım zamanlarda arayıp küçük şakalar yaptım gülmesi için ve iyi ki varsın annemsin benim diyerek kapadım telefonu.

Annem şarkılar söylüyor, benim yüzümden mi? Hayır. Kendisi istemedikçe ben onu asla mutlu edemezdim. Ama şunu da biliyorum ki, her ruh en derinde de olsa mutlaka mutluluğu ve sevgiyi ister içinde. Ben sadece içinde mevcut olan şeyin farkına varmasını sağlamışımdır belki de.. Bilemiyorum.

Evet, önünde çok uzun bir yol var ve sen mutluluğu hak ediyorsun. Ama canım benim ne olursun her şeyden önce kendini sev, kendine aşık ol. Yargılaman gereken yerde otur yargıla ama daha önce de bir kaç kez dediğim gibi asla idam sehpasına taşıma kendini. Bu hayat senin, sen yaz, sen oyna. Annen de, baban da, erkek arkadaşın da bu hayatta sadece bir figuran. Aslolan sensin. Annene sevgiyle yaklaş, asla çekinme söyleyeceklerinden ama içinde sevgi olsun, şefkat olsun. Kırıldığını düşündüğün an kocaman bir öpücük kondur yanağına, onu sevdiğini söyle gerçek tam aksi olsa bile. Bunu yaparak onun hayatını değil, kendi hayatını iyileştirdiğinin farkında ol.

Unutma; Senden bir tane daha yok bu dünyada.

Sevgiyle..