Bir Kadının Hikayesi

gerçekten de öğretmenlerin bir çocuğun kişisrl gelişimi üzerinde ailesinden çok etkisi var.ilkokul öğretmenimi her zaman saygıyla anıyorum.küçük yaşta annem ve babam ayrılmıştı ve ben onu babamın yerine koymuştum.kitap sevgisini bana o aşıladı.okuduğu gazeteyi bana verir ve ertesi gün okuduktan sonra getirmemi isterdi.annem çalıştığı için okuldan sonra akşama kadar okulun kütüphanesinde beklerdim..ödevimi yaptıktan sonra büyük bir heyacanla kütüphanedeki öğretmenin verdiği siyah ciltli çocuk kitaplarının arasında kaybolurdum..beş sene içinde okunacak tüm kitapları okumuştum..annem ikinci evliliğini yapıp istanbula taşındığımızda gittiğim kız lisesinde bir kaç acı deneyim yaşadım..lisede biyoloji dersinde arkadaşımın yere düşen kalemini eğilip yerden alıp sıraya koyunca bir tokat yedim..öğretmen ders anlatırken konsantrasyonunu bozduğum için..yıllarca içim acıdı..yıllar sonra oğlumla yolda giderken onu gördüm..yanına gitmekte tereddüt ettim.ama o beni hatırlayıp gülümseyince gidip elini öptüm..oğlumu sevdi.biraz konuştuk..ayrılırken damadıma selam söyle deyince birden içimdeki o eski yaranın iyileştiğini hissettim..ve ona karşı içimde bir sevgi oluştu..beni kızı eşimi damadı gibi görüyordu..yinede hayatları ne kadar zor olusa olsun,öğretmenlerin gerek fiziksel gerekse sözle şiddet uygulamadan önce çok iyi düşünmeleri gerekiyor..kendilrinin o gün unuttuğu olay o küçük bedende yıllarca taşıyamayacağı yük haline gelebiliyor..neyse burada birbirimizin yaralarını konuşarak paylaşarak dindirebiliyoruz..