[tanyeri]

22 yaşındayım yeni evliyim.Yedi senedir sosyal fobiğim.İlkokulda kendimi önemli görmezdim.Nedense hiç bir arkadasım konusmazdı benımle.Demekki bende bir hata vardı.Onları mutlu edemıyordum.Sohbet ederlerken yanlarına gıderdım erkek arkadaslarını, sosyal ortamlarını anlatırlardı.fakat benim ne sosyal çevrem nede bir erkek arkadasım vardı.Kızlar gıbı erkeklerınde dıkkatını cekmıyordum cunku cok pısırık,çekingen,kendını savunamayan biriydim.lisede de bu böyle devam etti.arkadaslarım toplanır okul saatlerı dısında gezerlerdı,ben gıtmezdım.Kendımı layık gormezdm zaten gorsemde benımle kımse ılgılenmeyecektı.bu durum hazırlıktan sonra lise1,2 donemlerınde kendını hastalıga cevirdi.ilk yaşadıgım günü hatırlıyorum...Öğretmenımız sınıfı topkapı sarayı vs..tarıhı yerlerı gezdırmeye goturmustu.ben yıne ısteksızde olsa yola cıktım.orada bir olay oldu sanırım hırsızlık gıbıydı.ben gordum fakat soylesem mı dıye cok dusundum arkadasıma anlattm.arkadasımda bagırarak hocam arkadasımız olayı gormus su adam haklıymıs dedı ve benı karakola goturduler ıfade vermem ıcın orada sankı hırsızlıgı ben yapmısım gıbı utandım belkıde korktum kızardım.kalbım agzımda ıfademı verdım.aradan bır iki ay gectı benı her ders korku ve endıse kaplıyordu.insanlardan korkuyordum ki zaman geldı patavatsız bır arkadasım derste hocam arkadasımız polısten korkuyordu hatırlıyormusunuz nasıl kızarmıstı dedı.Oysa ben sadece yogun ılgıden rahatsız oluyordum polisten degil.ögretmen aaa evet dedı yanıma yaklastı ve dalga gecmeye basladı tahmın edersnzkı suratımda yıne kızarma olustu.Cok utanmıstım.hoca artık benımle her ders dalga gecıyordu nabzımı kontrol edıyor,benı kızartmak ıcın cok ugrasıyordu ve basardıda sanıyede bır kızaran kırmızı bır pancar gıbı dolasıyordum.adım bukalemuna cıkmıstı.ısteksızce okula gıder aglayarak eve donerdım.en cok annem uzulurdu bu duruma.bi gun anneme actım raahatsızlıgımı.doktora gıtmeyı onerdı ama ılac kullanmam,bagımlılık yapıyormus dıye gecıstırdım.mezzun oldum sonunda ve hala o ögretmenıme bela okurum.o gecrdıgım 3 senenın ve daha sonrasının acısı cıkmalı.
istanbulda unıversıte kazandm zaten baska sehırde olsaydı babam gondermeyecektı cok dua etmıstım Istanbul olsun dıye.liseden 5 arkadasım daha kazanmıstı aynı okulu.Allahtan lisede bır arkadasım benım yanımdaydı benı anlıyordu psikolojık dıyordu ogretmene kızıyordu.bana unıversıteyı okuyabılmem ıcın destek oldu.yoksa o durumdayken hayatta otobuse bıle bınemezdım.bırlıkte gıdıp geldık okula ben yınede rahatsızdım.liseden benım durumumu bılen ve beımle dalga gecen arkadaslarımla aynı sınıfta olmak benı daha cok ıcıme kapatıyordu.arkadaslarla okul cıkısı bı yere gıdelım dıyordu arkadasım ben sen gıt gelemem dıyordum yalanlar uyduruyordum.sonunda psıkolaga gttm.ilaç tedavısıne basladım.dünya vardı.cehennemın dıbınden cıkmıstım.okudugum bolume karsı olan yetenegım ve uysal oluşum lısede de unıversıtede de benı ogretmenlerın gozbebegı yapıyordu fakat ben bunu kullanamıyordm.hep korkuyla yasıyordum heran bı pot kırıcam ılgı uzerıme cekılecek rezıl olcam dıye.sonunda okul bıttı mezun oldm.aslnda cokta cbk bıttı ılacları kullanınca aptal gıbı oldum.yolda otobuste uyuya kalıyordum sofor sondurak dıye benı uyandırıyordu.Buyuzden üniversite yıllarımı cok hatırlammıyorumda dıyebılırım.Uyuklayarak gıdıp gelıyordum uyusuk bi şekilde.son 4 sene ılac tedavısı gordum.bazı gunler içmeyi unutuyordum kendımı kotu hıssedınce yenıden kontrol altına alıyordum.bır işe gırdım.araplarla ingilizce konusuyor,musterılerle cok ıyı anlasıyordumkı musterılerım sadece benı gormek ıcın ugruyorlardı yanıma.yanımda calısan deneyımlı bayandan 3 kat daha ıyıydım.buda benı gururlandırıyordu.patronumun ıstegı uzerıne işyerimiz gelistirilmiş olarak tekrar acılmak uzere 1 aylık sure ıcın kapatıldı.fakat acılamadı.patronumun bır arkdası vardı.sureklı zıyarete gelırdı arkadasını.iş yeri kapatılınca,internet uzerınden bana ulaaşarak hoşlandıgını soyledı.bir aylık arkadaslıgımızın ardından nısanlandık ve evlendık.eşimin istegi uzerıne ılaclarımı bıraktım.onunda destegı ıle basarabılecektım.fakat gelın olmak kolay degıl.kayınvalidemde kaldık bır hafta kadar ve ınsanlar benı gormeye gelıyordu.hergun 30-35 kişi ile tanısıyor sohbet etmek durumunda kalıyordm.bu benım ıcımdekı atesı tekrar alevlendırdı.evımdeyım suan ve hiç arkadasım yok. esım biraz acılmam ıcın arkadaslarıyla gorusmemi istiyor.Bensiz gidemediği için kendisi de arkadasları ıle gorusemıyor benım yüzümden.arkadasları ıle yasca aramda fark oldugundan mıdır yoksa eşimin onunde onlara rezıl olmak korkusumu var ıcımde bılmıyorum ama gorusmek ıstemıyorum onlarla.hatta bır daha memlekketıne ailesini gormeye de gıtmeyı ıstemıyorum.bu da esımle aramızda ufak tartısmalara yol acıyor.evlendıgımden berı buyuk umutsuzluk ıcındeydım.herseyı bırakmıstım.evden cıkmıyor,kimseyle konusmuyordum.sımdı kendımde nedense kucuk bı güç hıssediyorum.belkı bu tekrar çabalamam ıcın işe yarar ve belki burasıda buna katkı saglar.artık bende herkes gıbı rahat duzenlı nefes alarak yaşamak ıstıyorum.henuz cok gencim ve belki yetenklerımı ortaya koymak ıcın,karıyer yapmak ıcın cok gec degıldır.Bu rahatsızlıgı yasamayanların bu konuda bılgılendırılmesı gerektıgını ve bızım gıbı caresız kişileri dıslamak alay etmek yerıne aralarına alıp topluma kazandırmaya calısmaları gerektıgını düşünüyorum.O zaman hayat bızler ıcın cekılmez olmayacak.

[tanyeri]

bu sitede yaklaşık iki aydır bulunuyorum...hayat hikayemi buraya yazarken hayatta kalmanın sacma oldgnu düşünüyordum...şimdi ise bi ümidim var....ve artık biliyorumki iyileşmek benim elimde...buradaki arkadaslarımında pozitif enerjileriyle, yardımlarıyla bunu başarabılırım...hepimiz başarabılırız...

iyiki varsınız...iyiki varız...hayat herşeye ragmen yaşamaaya değer...

[morbis]

Yalnız değilsin arkadaşım ben de tıpkı senin gibiyim insanlardan, özellikle de yaşıtlarımdan ve benden büyük olanlardan kaçmayı tercih ediorum. Çünkü biliorum ki ne zaman birine yakınlaşıp sohbet etmeye başlasam mutlaka alaycı bir bakış ya da gülüşle karşılaşıcam. Bu durumdan artık çok sıkıldım. Öğretmenim ben sosyal bir insan olmam gerekirken sınıftan dışarı çıkmıorum. Öğretmenler odasına hiç girmiorum bile. Öğrencilerimle aram çok iyi Allaha şükür oturup onlarla dertleşiorum diğer hocalar benimle dalga geçiolar bu yüzden hatta bana gölge diye lakap bile taktılar.Müdür bey okulda huzursuzluk çıkarıorum, uyumsuzum diye sürekli beni azarlıor ama dışlanan benim halbuki. Sadece okulla kalsa gene iyi. Alış-veriş yapmak, bankaya gitmek, fatura yatırmak, otobüse binmek, telefonda konuşmak..hepsi ayrı birer kabus benim için. Yanımda annem olmadan hiçbir yere gidemiorum, telefonuma hep annem cevap verio annem yoksa açmıorum zaten.Kapı çaldığında hemen odama kaçıp kapımı kitliorum. Biliorum çok saçma ama kendime engel olamıorum. Ben de telkinlere dün başladım. Umarım faydasını görürüm..

[himalayalar]

Merhaba arkadaşlar
merhaba canlarım...
İçinizde hissettiğiniz bu duygular yılların birikimiyle oluşmuş duygulardır.
İçinizde hissettiğiniz bu duygular içinizin çok derinlerine kök salmıştır...
İçinizde hissettiğiniz bu duygular "siz" olmuş, sizin karakteriniz olmuştur.
İçinizdeki bu duygular içinizde adeta donmuştur ve sizi donuk insanlar haline getirmiştir.

İçinizde sıcak sımsıcak duygular hissetmek istiyorsunuz değil mi?
İçinizde tatlı bir meltemin esmesini istersiniz değil mi?
Bu donmuş duyguları bir buz kalıbının sımsıcak suda eridiği gibi derin sevgide erimesini istersiniz değil mi?
Bu donuk duyguların bir darbede paramparça olmasını ve onlardan özgürleşip göklere kanatlanmak istersiniz değil mi?
Siz özgürlüğü ve sevgiyi tatmak ve yaşamak istiyorsunuz.
Ama duygular hep sizde ağırlık yapıyor ve kanatlanmanıza mani oluyor.
Bu duygular çok ağır değil mi?
Eziliyorsunuz altında adeta...

Hayatınızda bugüne kadar bu duygulara yatırım yaptınız...
Bugün yeni bir sayfa açın ve yeni baştan yaratmaya başlayın hayatınızı...
Bugün meditasyon yapmayı öğrenin ve meditasyona başlayın...
Bugün telkinleri dinlemeye başlayın...
Bugün hayatınızı sevgiye açın...
Kalbinizi yepyeni duygulara açın...
Bugün yepyeni bir hayata yatırım yapmaya başlayın...

Aynı şeyleri yapmaya devam ederseniz eski duygularınızın artmasını sağlarsınız.

Bugün yeni birgün...

sahi ne demiş mevlana

"düne ait ne varsa...
dünde kaldı cancağızım...
bugün yeni şeyler söylemek lazım..."

Bugün yeni bir gün...
yenilenin...

[tanyeri]

dün diğer nick imle yazmıştım...bugun eşimin arkadasları gelecekti...onlarla nasıl iletişim kuracagımı,nasıl aynı masada oturup yemek yiyeceğimi,sorularına nasıl kızarmadan cevap vereceğimi kara kara düşünüyordum...

dün aksam aynada aptal gibi kendimle konustum...kendımı bugun herşeyin cok güzel olacagına o kadar inandırmışımki, bugun kendıme inanamadım...oturup sohbet ettik...hazırladgm muhteşem kalvaltı sofrasında eşimin arkadaslarından övgüler alarak,kahvaltı yaptık...kısaca benım için şimdiye kadar toplulukta hiç olmadıgım kadar rahat bir gündü...eşimle yemek yerken bile bu kadar rahat olmmştım...eminim benım hakkımda güzel şeyler düşünüyorlardr...ne kdr da sıcak kanlıydım...gerçi kötü düşünselerde önmli degil...ben kendimi seviyorum...buggün cok iyiydim...herşey harikaydı...ne tatlı bi kızım ben ya yerim beni ben

[tanyeri]

morbis Nickli Üyeden Alıntı

Yalnız değilsin arkadaşım ben de tıpkı senin gibiyim insanlardan, özellikle de yaşıtlarımdan ve benden büyük olanlardan kaçmayı tercih ediorum. Çünkü biliorum ki ne zaman birine yakınlaşıp sohbet etmeye başlasam mutlaka alaycı bir bakış ya da gülüşle karşılaşıcam. Bu durumdan artık çok sıkıldım. Öğretmenim ben sosyal bir insan olmam gerekirken sınıftan dışarı çıkmıorum. Öğretmenler odasına hiç girmiorum bile. Öğrencilerimle aram çok iyi Allaha şükür oturup onlarla dertleşiorum diğer hocalar benimle dalga geçiolar bu yüzden hatta bana gölge diye lakap bile taktılar.Müdür bey okulda huzursuzluk çıkarıorum, uyumsuzum diye sürekli beni azarlıor ama dışlanan benim halbuki. Sadece okulla kalsa gene iyi. Alış-veriş yapmak, bankaya gitmek, fatura yatırmak, otobüse binmek, telefonda konuşmak..hepsi ayrı birer kabus benim için. Yanımda annem olmadan hiçbir yere gidemiorum, telefonuma hep annem cevap verio annem yoksa açmıorum zaten.Kapı çaldığında hemen odama kaçıp kapımı kitliorum. Biliorum çok saçma ama kendime engel olamıorum. Ben de telkinlere dün başladım. Umarım faydasını görürüm..

aramıza hoşgeldin...bilmeni isterimki sosyal fobiklere karsı tahmın edılemeyecek kadar büyük bir sevgi besliyorum içimde...aynı sizi tanımadıgım halde suan size karsı besledigim gibi...sosyal fobik biri ile karsılaştıgımda onun kotu anında yerınde olmak ıcın dua ederım hep içimden...onu o durumda görmeye dayanamaz kalbım isyan ederim...yani sizleri kendımden daha cok düşünüyorum...bilsemki ölsem iyileşeceksiniz,ölürümde sizler için...bizi bizden daha iyi anlayan yine bizden biridir.yaşadıklarını asla sacma bulmuyorum...bizler sadece baskalarının düşüncelerine fazla önem veriyor,onların mutlulugunu kendi mutlulugumuzdan daha cok istiyorz...bu arada kendi mutlulugumuzu hatta varlıgımızı,unutuyoruz.

bana burada önerilen tabiri caiz ise bir taktiği sizinle paylaşmak istiyorum.aynanın karsısına geçip kendinizle( kendınızı aptal gibi de hissetseniz) konusun.kendınızı sevdiğinizi,değer verdiğinizi,cok cesaretli oldgunuzu,insanların size deger verdıklerını,size ihtiyaçları oldugunu ve onlara yardım edeceğinizi söyleyin...gerekırse onlar için üzülün sizinle konusmak,arkadaş olmak istediklerini düşünün ve onlarla konusarak onlara yardm edeceğinizi düşünün...siz degerlisiniz...herkesten daha değerli...herkes sizi ne kadar da önemsiyor...baksanıza aralarnda olmadgnız için ne kdrda üzülmüşler,kırılmışlar size...gelin onları affedin ve onlara bir acık kapı bırakın...sizin bilgilerinizden,arkaadaşlığınızdn yararlanmalarına izin verin...

bu site gerçekten cok pozitif bi enerji yayıyor...insanın kendını kotü hissetmesi mumkun degil... burada butun sıkıntılar unutuluyor...arkadasların desteklerınden mıdır telkınlerden mı bılmem ama buraya ilk geldigimden bu yana fazlasıyla yol aldım.geldıgımde ölmeyi düşünüyordum...şimdi ise hayatın güzel yanlarınında oldugunu görebiliyorum...en kısa zamanda sizinde huzura kavusmanız dılegıyle....iyiki varsınız...iyiki aramızdasınız...sizin giibi güzel yürekli insanlara bu sitenin ,bizlerin ihtiyacı var...