Bu da benim yazdığım bir öykü

[peterbold]

Mehmet, her sabah olduğu gibi otobüs ile okula geldi. Okulda bir göz gezdirdi. Okulların tatile girmesine dört, beş gün kaldığı için okulun yarısı yoktu. Mehmet uzun boylu, sıska, siyah saçlı, siyah gözlü sıradan bir öğrenciydi. Ayrıca bir çizgi roman hayranıydı. Liseye geçmesine rağmen, bu hayranlığı bitmemiş, daha da artmıştı. Hatta özel güçleri olan çizgi roman kahramanlarıyla kendisini özdeşleştiriyordu. Bir gün kendisinin de onlar gibi bir kahraman olacağına çok inanıyordu.
Bugün Mehmet daha enerjik uyanmıştı. Bir şeylerin değiştiğini hissetmişti. Okula geldiğinde doğruca sınıfına gitti. Gördüğü herkese selam verdi. Sınıfa girdi ve yerine oturdu. Pencereden dışarıya baktı. Bir ağacın üzerinde top kaldığı için arkadaşlarının ağaca çıkmaya çalıştıklarını gördü. Aklından “Acaba topu zihin gücümle düşürebilir miyim?” diye düşündü. Zihnini zorladı ve inanılmazdır ama top düştü. Ağacın altındaki öğrenciler rüzgârdan dolayı düştüğünü zannetseler de, Mehmet bunu kendisinin başardığını biliyordu. Haklıydı aslında. Bunu o yapmıştı ve şimdi çok sevinçliydi.
Mehmet ilk dersleri sevmiyordu. İlk saatte aklı hep uykuda olurdu. Sonraki saatlerde ise çok dinç olurdu. Ancak bugün ilk derste dahi etkin idi. Sürekli tahtaya kalktı. Sorulara cevap verdi.
Aynı gün, akşama kadar enerjisi hiç tükenmedi. Aksine daha da arttı. Okuldan çıkınca sabah yaptığını başka nesneler üzerinde denemek için ıssız bir yer buldu. Çantasından kitaplarını çıkardı. Hepsini birbirilerinden uzakta olacak şekilde yere koydu. Sırayla hepsini yanına çekmeye çalıştı. On kitaptan üçünü kendini zorlayarak zihin gücü ile yanına getirdi. Şu anda kendisini hiç olmadığı kadar yorgun hissediyordu. Devam etti. Beşinci kitaba geldiğinde burnu kanamaya başladı ve ayakta duramayacak hale geldi. Düştü. Fakat kafasına takmadı. Devam etti. Ağzının dolduğunu hissetti. Yere tükürünce ağzının hızla kanadığını gördü. Olduğu yere uzandı. Kendisine ne olduğunu düşünürken bayıldı.

Mehmet, uyandığında bir dağ evinde idi. Evde göz gezdirdi. Ev amcasının evine benziyordu. İçerden amcasının sesi geliyordu. Saate baktı. Okuldan çıkalı bir saat olmuştu. “Herhalde rüya görüyorum.” diye düşündü. Çünkü amcasının evi İzmir’de idi. Kendisi ise Antalya’da oturuyordu. Bu kadar kısa zamanda Antalya’dan İzmir’e gelmek imkânsızdı. Amcasını beklemeye başladı.
Bir süre sonra amcası geldi. Konuşmaya başladı.
“ Bakıyorum da uyanmışsın genç adam. İlk denemede kendini bu kadar zorlamanın nede nedir? İyi ki benim gibi bir amcan var. Yoksa orada ölür kalırdın.”
“İlk deneme de ne? Sen beni nasıl buldun? Nasıl bu kadar kısa zamanda beni buraya getirebildin? Ailemin burada olduğumdan haberi var mı?”
“Yine aynı şeyi yapıyorsun Mehmet. Yeni ayıldın ve hemen sorular sormaya başladın. Önce sakin ol. Her şeyi anlatacağım. Bütün sorularına cevap alacaksın. Ailenin yaptığın her şeyden haberi var. Yoldalar. Biraz sonra burada olurlar. Onlar gelene kadar karnını doyur.”
Bir süre sonra Mehmet’in ailesi geldi ve amcası anlatmaya başladı.
“ Uzun yıllar önce. Dünya daha bozulmamış iken. Zamanın insanlığı çok gelişti. Teknolojide çok ilerledi. Şu anda son teknoloji denilen ürünler o zamanın antikalarıydı. İnsanlar huzurlu ve mutlu bir şekilde yaşarken. Samanyolu’nun dışında bir gezegen buldular. Güneş Sistemi’ndeki gezegenlerin hepsine ulaşılmış ancak hayat bulunamamıştı. İnsanlar yeni buldukları gezegene de gittiler. Orada hayat vardı. İnsanlar oradaki canlılar ile dost oldular ancak geri dönerken oradaki canlılardan birisi insan kılığına girerek Dünya’ya geldi. Bu canlının insanlığa büyük yararı ve zararı oldu. Önce yararlarından bahsedeceğim. Teknolojinin daha da gelişmesine katkı sağladı. İnsan kılığında robotlar üretti ve bir icat yaptı. Bu icadı ile kendi gezegenindeki canlıların güçlerini insanlara aktarabilecekti. Bu güçler senin çizgi romanlarda okudukları benzer şeylerdir. Ancak bu icadı sadece bir kişiye uygulayabildi. Dünyanın her tarafına gönderecekti ancak o sırada gezegeninden Dünya’ya uyarı geldi. Bu canlı gezegenindeki büyük suçlulardan biriymiş. Biz uzaylıyı yerine teslim ettik. Böylece icadı yayılmadı.”
“Peki, bu insanlığa ne oldu?”
“Uzaylının yaptığı robotlar programlıydılar. Uzaylı dünyadan ayrıldıktan sonra robotlar gerçek hallerine döndüler ve insanları yok ettiler. Ancak bazı insanlar birkaç robotu kurtarmayı ve kendi emirlerine itaat ettirmeyi başardı. Bu robotlara uzaylının güçlerini alan kişiyi koruma görevi verildi. Robotlar, insanlığı yok ettikten sonra dünyaya nükleer bombalar ve yeni kıtalar meydana getirmeye yarayan formülleri bıraktılar ve uzun yıllar sonra dönmek için Dünya’dan ayrıldılar. Bu formüller nükleer bombaların yaydığı ısıyı hissettiklerinde işlerini yapmaya başlıyordu. İnsanların emrinde olan robotlar da içinde yaşam olan gezegene gittiler. Ancak hiç kimsenin tahmin edemediği bir şey oldu. Birkaç bilim adamı nükleer bombalardan birini etkisiz hale getirmeyi başardı ve hayatlarını devam ettirdiler. Şu anda, sen hariç bütün insanlar bu bilim adamlarının ve eşlerinin soyundan geliyorlar.”
“Siz kimsiniz? Bu kadar şeyi nereden biliyorsunuz? Aslında, ben kimim?”
“Sen, genç adam, robotların koruması altında olan insansın. Bugün yaptıklarında bir şeylerin habercisidir. Sen dünyayı yeniden kurtaracak kişisin. Biz ise seni koruyan robotlarız.”
“Bu kadar sene nasıl hayatta kaldım?”
“O da senin gücün genç adam. Dünya’dan ayrıldıktan sonra, sen zamanı yavaşlattın. Hiç kimse bir şey yapamadı. Ancak bebek olduğun için yavaşlayan zamandan sen de etkilendin. Bu nedenle daha on dört yaşındasın. Başka sorun var mı?”
“Bir sorum daha var. Benim özel güçlerim olduğunu söyledin. Bunlar neler?”
“Bizim bildiğimiz yüksek bir beyin gücü sayesinde telekinezi ve zamanı kontrol yeteneğin var. Bunlardan başka da olmalı ancak bunu araştırmak için yeterli teknolojimiz yok. Bekleyip senin onları kullanmanı göreceğiz. Başka soru yoksa asıl meseleye geleceğim.”
“Şimdilik yok.”
“Tamam. Robotlar uzun yıllar sonra geri dönecek demiştim. Zaman geldi. Geliyorlar. Onları durdurma görevi de sana düşüyor. Seni bir aylık bir eğitimden geçireceğiz. Bildiklerimizi sana aktaracağız. İstersen yarın git bütün arkadaşlarınla vedalaş. Bundan sonra onları uzun süre göremeyeceksin.”
“Veda etmeme gerek yok. Bir soru daha soracağım. Antalya’dan buraya bu kadar kısa sürede nasıl geldik?”
“Uzaylıların bize sağladığı ışınlanma makineleri sayesinde iki saniyede istediğimiz yerde olabiliyoruz. Şimdi uyku zamanıdır. Yarın eğitime başlayacağız.”
devam edeceğim. şimdilik bu kadar yazdım

Tamamen kendi hayalgücümdür. Kaynak belirtmeden kısmen veya tamamen alıntı yapmak yasaktır.
Mehmet Acar/ hayatimdegisti.com